به گزارش مشرق، حمزه پاریاب روزنامه نگار و پژوهشگر حوزه موشکی در یادداشتی تحت عنوان «تمایز خاستن با نتوانستن» در واکنش به یادداشت عباس عبدی پیرامون تفاوت موشک با خودرو، نوشت:

ببینید

فیلم / مقایسه جالب خودروسازان با فرماندهان موشکی

پیش و بیش از هر چیز، یادداشت برادر ارجمند عباس عبدی تحلیلگر با سابقه کشورمان با عنوان "تفاوت موشک با خودرو" این تامل و تاثر را به همراه داشت که تلاش داشته اند، با مجهولات، پاسخ معلومات را بدهند. مجهولاتی چون پرداخت حقوق های بالا و غیررقابتی، بسیج تمام امکانات کشور برای تولید موشک و مستثنی بودن نیروهای مسلح از تمامی مقررات.

در پاسخی کوتاه و خلاصه – ضمن آنکه باید از ایشان خواست مستنداتی در این خصوص ارائه کنند- باید اشاره کرد که بالعکس، در عمده بخش های صنعتی و تولیدی نیروهای مسلح بویژه صنایع موشکی کشورمان که مورد اشاره ایشان بود، دستمزدها و پرداختی ها بسیار پایین تر از شرکت های فعال در بخش خصوصی است و با صراحت می توان گفت در همین ایام، فردی با مدرک دکتری هوافضا از دانشگاهی دولتی در تهران، حدود ۳ میلیون تومان در ماه از یک صنعت موشکی دریافتی خالص دارد.

البته تصور صرفاً مادی در پاسخ به این سوال که چرا این فرد و امثالهم – که در صنایع نظامی و نیروهای مسلح کم هم نیستند- حاضر به ادامه فعالیت در آن بخش هستند، نمی تواند راهگشا باشد چراکه بسیاری از آنها با اعتقاد و علاقه به این موضوع که فعالیت آنها باعث خدمت به کشور و انقلاب شده و موجبات آسیب ندیدن نظام را فراهم می کند، حاضر به ادامه فعالیت هستند.

لذا قیاسی صرفاً مادی میان انگیزه ها، علاقه ها و نحوه مدیریت و فرماندهی صنایع نظامی و بخش های مهم نیروهای مسلح با مدیریت خمود و سیاسی در بخش های اصلی خودروسازی در کشورمان که یکبار مدیر ارشد آن ظرف ۳ ماه برکنار می شود و بار دیگر، سوء استفاده مالی در یک بخش به صورت اقساط طولانی بازپرداخت می شود، نمی تواند منصفانه و همه جانبه نگر تلقی شود.

بحث دیگر در نوشته قبل، فضای غیررقابتی در صنایع موشکی و تفاوت آن با خودروسازان است. از تحلیلگر با سابقه و با مطالعه ای همچون ایشان این مقایسه ساده و سطحی، کمی بعید به نظر می رسید چراکه اتفاقاً نیروهای مسلح در رقابتی ترین شرایط ممکن، در حال فعالیت و تولید هستند و فضای رقابتی آن، تهدیدات و هماوردی با ارتش فرامنطقه ای است که جدیدترین و بهترین سامانه های آفندی و پدافندی جهان را در اختیار دارند.

طبیعتاً در این شرایط، هر سلاحی باید یارای مقابله یا هدف قرار دادن بهترین های جهان را داشته باشد و بد نیست برای درک و شناخت بهتر تحلیل های اندیشکده فرانسوی مطالعات استراتژیک، بنیاد دفاع از دموکراسی (FDD) یا انستیتو واشنگتن را درباره کیفیت موشک های ساخت ایران که پس از حملات ۳ گانه سپاه به مقر داعش و تروریست های شمال عراق نوشته اند، مرور کنید.

بر این اساس، به نظر می رسد به جای آنکه سوال مطرح شده توسط عوام و خواص جامعه در خصوص چرایی تفاوت بسیار زیاد بین کیفیت موشک های تولید ایران و خودروها را از نیروهای مسلح بپرسیم، باید از مسئولان و مدیران دولتی پرسید؛ چراکه هیچ وقت شاگرد زرنگ مدرسه را بابت فعالیت های درخشانش، مخاطب پرسش قرار نمی دهند و بالعکس، سراغ تنبل هایی می روند که حتی با رانت و حمایت مستقیم و غیرمستقیم، کیفیت فعالیت شان ضعیف و ضعیف تر شده است.

در عین حال، باید به این نکته توجه داشت هر زمان خودروسازان سراغ نیروهای مسلح رفته اند، هم با روی باز مواجه شده اند و هم با سرریز شدن فناوری که طبیعتاً روش عکس آن، نه پاسخ به همراه دارد و نه منطقی است.

به عنوان مثال، می توان از خاطرات منوچهر منطقی از مدیران عامل سابق ایران خودرو یاد کرد که ورود نسل اول بازوهای رباتیک به این کارخانه را از ثمرات مشارکت با بخش های های تک وزارت دفاع توصیف می کرد و طی ماههای اخیر نیز شرکت های وزارت دفاع موفق به تولید چند هزار ECU مورد نیاز خودروسازان شده اند؛ دستگاهی مهم که ورود آن به کشور با اخلال مواجه و هزاران خودرو تولیدی به دلیل نداشتن این قطعه، به دست مردم نمی رسید.

در نهایت اینکه، مقایسه صنایع نظامی کشورمان با اتفاقات رخ داده در صنعت شوروی سابق، از جهت نخواستن یا نتوانستن مدیران اجرایی آن امری درست اما از جهات فراوان دیگر، «یبعد من ابعاد» است.

البته همچنان این ایراد به بخش های رسانه های و تبلیغاتی نیروهای مسلح وارد است که علی رغم تاکید و بیان رهبر انقلاب نیز، هنوز همت این را نداشته اند که کارشناسان و فعالان بخش های مختلف را به تورهای بازدید از صنایع و بازوهای متعدد صنایع دفاعی ببرند تا ضمن ملاقات با کارشناسان و متخصصانی که همچون فرمانده شان حسن طهرانی مقدم بدون دریافت اضافه کار و فوق العاده های مندرج در فیش حقوقی برخی مدیران، روزها و هفته ها برای یک تست میدانی در کویر سمنان حضور دارند، فقط ۲ میلیون تومان حقوق می گیرند اما حاضر نمی شوند بروند تا کوچکترین بخش از امنیت و آسایش جامعه خدشه دار شود.

این قصه پرغصه آنجا نیاز به پاسخ گفتن را ضروری کرد که سخن از "فضای رقابتی" شد. بله، فضای تولید موشک در کشور، غیررقابتی است اما آنکه مظلوم است و با دست و جیب خالی می جنگد، همان شاگرد زرنگ مدرسه است که حالا هم ریشش سفید شده و هم فیشش.