به گزارش مشرق، دیشب انتشار عمومی خبر سفر آقای اسد رییس جمهور سوریه به ایران و دیدار با مقام معظم رهبری و رییس جمهور موجی از خوشحالی در بین علاقمندان به محور مقاومت در منطقه ایجاد کرد و در آغوش گرفتن قهرمان جهان عرب توسط ولی امر مسلمین جهان اشک شوق در چشمانمان جاری کرد و حقیقتاً این جمله دوباره در ذهن نقش بست که در بهار آزادی، جای شهدا خالی.
به محض انتشار این خبر، رسانه های مطرح جهان و منطقه به آن پرداختند و تحلیل های مختلفی در این زمینه ارائه کردند. هنوز زمان انتشار این خبر به دو ساعت نرسیده بود که خبر دیگری در رسانه ها منتشر شد و خبر بسیار مهم قبلی را تحت شعاع خود قرار داد؛ خبر کوتاه بود: ظریف استعفا کرد.
بیشتر بخوانید:
قطعاً ساده لوحانه خواهد بود این دو خبر را بدون ارتباط با هم بدانیم. هر چند از شخصی به مانند ظریف حداقل زمان شناسی انجام کار مورد توقع بود، با این حال کمی شیرینی خبر اول را بدلیل تحت شعاع قرار گرفتن آن را در کاممان تلخ کرد.
تحلیل‌های مختلفی از دیشب تا بحال در خصوص این اقدام آقای ظریف ارائه شده و در اینجا نیز به تحلیل چند عامل برای این کار پرداخته می شود:
۱.همگان اتفاق نظر دارند که تقریبا تنها دستاورد مهم وزارت خارجه دولت تدبیر برجام بود. امروز که از برجام چیزی باقی نمانده و هم جسم و هم روح آن از دست رفته ؛ و از طرفی بدلیل تجربه ناخوشایند برجام ، راه هموار قبلی را در نظام برای تحمیل لوایح استعماری با سختی مواجه نموده است ، لذا دولت می بیند بعد از حدود شش سال دستاوردی برای عرضه ندارد.
اما از طرفی پیروزی های بدست آمده توسط محور مقاومت در سوریه با حمایت و فرماندهی نیروهای مسلح بویژه سپاه پاسدارن و بسیج و بصورت مشخص سرلشگر پاسدار قاسم سلیمانی، چیزی نیست که به سادگی بتوان از آن گذشت و طبیعتاً آقای ظریف توقع داشت در جشن این پیروزی حضور پررنگی داشته باشد که به هر دلیلی دیروز اینگونه نشد.
۲. اختلاف نظر اساسی بین اعضای دولت و جزیره ای عمل کردن آنها مسبوق به سابقه است. استعفای وزیر بهداشت درمان و آموزش پزشکی در سالجاری بدلیل اختلاف با رییس سازمان برنامه و بودجه و در ادامه تعیین جایگزین برای وزیر مذکور از معاونین رییس سازمان برنامه و بودجه از آن جمله است.
به‌عبارتی بهتر در درون دولت جبهه بندی های اساسی وجود دارد که خواسته یا ناخواسته مبارزه برای بقا را شکل داده است. این دسته بندی به مرحله ای رسیده که داد حامیان اصلی دولت یعنی جناح سیاسی موسوم به اصلاحات را درآورده است.اگر بخواهیم به اسامی مشخصی که این تعارض حاصل تزاحم منافع آنهاست، اشاره کنیم آقایان واعظی، نوبخت، جهانگیری در صدر قرار دارند.
وقتی بعد از پذیرش استعفای وزیر بهداشت سابق، صدارات آن سهم آقای نوبخت می شود قاعدتاً این سیکل برای سایر وزارتخانه های ناهماهنگ با این هسته اصلی دولت ادامه خواهد داشت و یکی از این ناهماهنگیها آقای جواد ظریف است که قطعاً بدلیل اهمیت فوق العاده وزارت خارجه در نظام اجرایی کشور، آقای واعظی شخصاً بی‌رغبت برای جایگزینی او نیست.
دلیل برای صحت این ادعا تلاش های زیاد آقای واعظی برای معرفی شدن به عنوان وزیر خارجه در دولت اول آقای روحانی بود که وقتی بنا بدلایلی این امر محقق نشد در روزهای پایانی بستن لیست کابینه پیشنهادی، ایشان بعنوان وزیر پیشنهادی ارتباطات و فناوری اطلاعات انتخاب شدند.
در ابتدای شروع بکار دولت فعلی آقای روحانی نیز شنیده هایی بود مبنی بر علاقمندی آقای واعظی برای فعالیت در وزارت امور خارجه. پس کنار رفتن جواد ظریف؛ احتمال اینکه آقای واعظی را به آرزوی دیرینه اش برساند خیلی زیاد
است .۳. به نتیجه نرسیدن تلاش های دولت از طریق ابزارهای مختلف و تلاش های زیاد رییس مجلس شورای اسلامی و نواب ایشان برای تصویب لوایح استعماری و مقاومت انقلابی اکثریت اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام و نیز اقدام مضحک اتحادیه اروپا برای نقش آفرینی کاذب جهت حفظ حیات برجام فوت شده! که حتی انتظارهای حداقلی مدافعین برجام را نیز برآورد نکرد؛ شرایط را بر دولت در نزد افکار عمومی سخت کرد. از طرفی قول و وعده های محکمی که دولت به طرف مقابل مبنی بر تسریع در تصویب لوایح استعماری داده اند، فضای نامطلوبی را برای مجریان ایجاد کرده است.
همچنین توقعی که در افکار عمومی توسط دولت مبنی بر فراهم سازی رفاه اقتصادی بواسطه برجام و لوایح مذکور ایجاد شده، و مردم در واقعیت این اثر را نمی بییند و روز به روز بر تورم و نابسامانی در اوضاع اقتصادی افزوده می شود، این شرایط را پیچیده تر و معماگونه کرده است.
طبیعتاً دولت برای حل این معما بایستی از هر ابزاری استفاده کند تا از این گردنه عبور کند به نحوی که حتی آقای ظریف بدلیل اثر گذاری که در مجموعه دولت دارد و به قول آقای رییس جمهور یکی از ژنرال های دولت ایشان است، می تواند وجه المصالحه قرار گیرد.
۱۴:۱۰ - ۱۳۹۷/۱۲/۰۷
