به گزارش مشرق، سعید فائقی درباره اهمیت کسب کرسی‌های بین‌المللی در ورزش ایران اظهار داشت: بحث کرسی‌های بین‌المللی یکی از ارکان ورزش است. در واقع جزو موارد و وظایفی است که باید به آن بپردازیم. ما در در مدیریت جهانی ضعیف برخورد می‌کنیم. باید بتوانیم در همه رده‌ها و کمیته‌ها تلاش کنیم که موقعیتی را به دست بیاوریم. همانطور که قهرمانی و مدیریت مهم است، کسب کرسی‌های بین‌المللی هم اهمیت دارد. در واقع باید به لحاظ منطقه‌ای، قاره‌ای و جهانی برای تحقق سیاست‌هایی که به دنبال آن هستیم، موقعیت ایجاد کنیم. همان‌طوری که در سیاست بحث حضور ایران در سازمان ملل و … مهم است، به همان اندازه حضور مدیران ما در کرسی‌های بین‌المللی ورزشی واجب و ضروری است.
معاون پیشین سازمان تربیت بدنی درباره برگزاری انتخابات شورای المپیک آسیا و تکرار پست عضویت در هیئت اجرایی برای ایران درست مثل انتخابات ۴ سال قبلی که برخی از آن به عنوان شکست یاد می‌کنند، گفت: باید از همه امکانات‌مان استفاده کنیم. بارها گفته‌ام که در وزارت امور خارجه وابسته‌های فرهنگی، بازرگانی و … داریم. ما دیده‌ایم که در دنیا از افراد مشهور به عنوان سفیران صلح و… استفاده می‌کنند. متاسفانه این ضعف در ایران وجود دارد. در واقع از این قهرمانان و برندها که یک چهره بین‌المللی هستند، استفاده نمی‌کنیم.بیشتر بخوانید:
ساختمان خیابان سئول را نجات دهید!
وی ادامه داد: موضوع دیگر این است که سفرای ما در سایر کشورها نیز باید در موضوع کسب کرسی در ورزش فعال باشند. مثلاً وقتی یکی از کشورهای آسیایی دارای نامزد در شورای المپیک آسیا می‌شود، سفیر آن کشور به تکاپو می‌افتاد و از وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک وقت می‌گیرد تا درباره کسب رأی برای آن نماینده به رایزنی بپردازد. من هیچ وقت یادم نمی‌آید در خبرها عنوان شود که سفیر ایران در فلان کشور چنین کاری را در عرصه ورزشی انجام داده باشد. متاسفانه ما این موضوع را خیلی جدی نمی‌گیریم و به صورت جدی به آن نمی‌پردازیم. باید عزم ملی درخصوص کسب کرسی‌های بین‌المللی داشته باشیم و وزارت ورزش و کمیته المپیک هم رایزنی‌های لازم را داشته باشند.
فائقی درباره انتخابات اخیر شورای المپیک آسیا در تایلند و عدم کسب کرسی بالاتر نسبت به انتخابات چهار ساله توسط ایران و قرار گرفتن در رده کشورهایی که حرف خاصی برای گفتن در ورزش ندارند، گفت: در شورای المپیک آسیا از همه دارایی‌های خود استفاده نمی‌کنیم. کسانی را داریم که در جهان برند هستند. برای مثال هاشمی‌طبا چون عضو کمیته بین‌المللی المپیک بود، یک برند محسوب می‌شد، ولی ما این افراد استفاده نمی‌کنیم؛ همچنین علی دایی و المپین‌ها که افراد کوچکی در آسیا نیستند. می‌توانیم این بخش را فعال کنیم تا کمک کنند، اما از وجود آنها بهره نمی‌بریم. در طرف مقابل مسئولان شورای المپیک آسیا می‌بینند که ما در جمع خودمان نه تنها از این افراد استفاده نمی‌کنیم، بلکه کسانی را در رأس کمیته ملی المپیک به کار می‌گیریم که به لحاظ ورزشی در جهان خیلی مطرح نیستند. آنها وقتی می‌بینند که این موضوع برای ما مهم نیست، با خودشان می‌گویند که چرا باید دلمان به حال ورزش ایران بسوزد. این مسائل موثر هستند و نمی‌توانیم جایگاه‌های مدنظر را کسب کنیم.
