به گزارش مشرق، روز گذشته رقابت‌های دسته 96 کیلوگرم گروه A مردان مسابقات وزنه‌برداری جهانی 2019 در تایلند دنبال شد و درحالیکه سهراب مرادی در ماه‌های اخیر چندین بار از ناحیه کمر و کتف دچار آسیب دیدگی شده و به تازگی جراحی کرده و مشخص نیست به المپیک برسد، کیانوش رستمی و ایوب موسوی نمایندگان ایران در این دسته بودند که روی تخته رفتند.

بیشتر بخوانید:

کیانوش رستمی اوت شد!

*انتخاب وزنه اشتباه از وزنه برداری که فقط خودش را قبول دارد!

روال کاری کیانوش رستمی به گونه‌ای بوده که بیشتر باید او را نماینده خودش در رقابت‌ها دانست، ملی‌پوشی که در خصوص همه مسائل خودش تعیین کننده است و هرگز زیر بار هیچ برنامه و اردوی ملی نمی‌رود.

کیانوش که هیچ کسی پیش از اعزام از وضعیت آمادگی‌اش خبر نداشت و البته با حمایت مالی و معنوی کمیته ملی المپیک برنامه‌هایش را در شهر خود و زیر نظر برادرش دنبال می‌کرد؛ در حرکت اول وزنه 180 کیلوگرمی را انتخاب کرد، وزنه‌ای که با یک کیلوگرم اختلاف (181 کیلوگرم)، آنتوان پلیسنول گرجستانی را به مدال طلای یک ضرب جهان رساند.

کیانوش که برای وزنه زدن زمان نسبتا زیادی را به خاطر ناهماهنگی ایجاد شده از سوی میزبان معطل ماند، نتوانست وزنه انتخابی خودش و برادرش را بالای سر ببرد. او مجبور شد در دفعات دوم و سوم هم همین وزنه را انتخاب کند که هر دو بار در مهار آن ناکام بود تا از رقابت یک ضرب دسته 96 کیلوگرم اوت شود. رفتار رستمی  پس از اوت کردن و صحبت با داوران به هیچ عنوان پسندیده نبود و ظاهراً او از  ماجرای بهداد سلیمی در المپیک ریو درس نگرفته است.

درحالیکه این امیدواری وجود داشت که محصول ماه‌ها تمرین انفرادی کیانوش در حرکت دوضرب لااقل مشخص شود، او از شرکت در رقابت‌های دو ضرب نیز انصراف داد و دلیلش را نیز مصدومیت از ناحیه آرنج عنوان کرد و به این شکل در این دسته تنها ایوب موسوی در گروه ماند و درنهایت مدال برنز حرکت دوضرب و پنجمی مجموع را به خود اختصاص داد.

نگاهی گذرا به جدول رده بندی وزنه برداران در پایان رقابت‌های این دسته نکات تلخی را عیان می‌کند. یکی اینکه اگر کیانوش رستمی وزنه سبک تری را انتخاب می‌کرد لااقل در رقابت باقی می‌ماند، اشتباهی که او قبلا نیز با کمک مربی‌اش که چند سالی است این مسئولیت را برادرش برعهده دارد، مرتکب شده بود.

کیانوش می‌توانست با وزنه پایین‌تر شروع کند تا ابتدا ماندنش در جدول را مسجل کند و بعد به فکر مدال باشد. انتخاب اول او وزنه‌ای بود که تیان تائوی چینی را در حرکت یک ضرب دوم کرد و وزنه بردار گرجستانی نیز با یک کیلوگرم بیشتر قهرمان یک ضرب شد. جاناتان ماسکوئرا از کلمبیا هم با 179 کیلوگرم سوم شد.

درنهایت نیز تیان تائوی چینی با مجموع 410 کیلوگرم علاوه بر نقره یک ضرب و طلای دوضرب، طلای مجموع را به خود اختصاص داد و فارس الباخ قطری با 402 کیلوگرم مجموع به مدال نقره رسید. آنتوان پلیسنول گرجستانی با 394 کیلوگرم و جاناتان ماسکوئرا کلمبیایی نیز با 391 کیلوگرم عناوین سوم و چهارم مسابقات را به خود اختصاص دادند. ایوب موسوی نیز با مجموع 382 کیلوگرم پنجم شد.

کیانوش رستمی می‌خواهد همه چیز برعهده خودش باشد، از انتخاب وزنه گرفته تا برنامه تمرینی و مسابقه‌ای که باید در آن شرکت کند. او فقط خودش را قبول دارد و طبیعتا فکر می‌کند که فقط خودش درست تصمیم می‌گیرد.

*حمایت بی چون و چرا از  ورزشکارسالاری!

کیانوش رستمی بارها در مصاحبه‌هایش گفته که اگر قرار باشد او را مجاب به قبول کردن شرایط اردویی و کار کردن زیر نظر کادرفنی تیم ملی کنند، وزنه‌برداری را کنار خواهد گذاشت! او با این حرف تکلیف خودش را روشن کرده و در این سال‌ها طبق همان روالی عمل کرده که خودش خواسته است.

مسئله بزرگ اینجاست که «ورزشکار سالاری» به وجود نمی آید مگر آنکه سیستمی پذیرای آن باشد. فدراسیون وزنه‌برداری در سال‌های اول، به دلیل شرایطی که وجود داشت و البته کیانوش رستمی با همین سیستم طلای المپیک 2016 ریو را گرفته بود، به غلط و اشتباه شرایط او را پذیرفت اما در سال‌های پس از آن، پس از ناکامی در مسابقات جهانی آناهیم آمریکا دیگر رفته رفته شرایط مورد نظر دارنده دو مدال طلای سال‌های 2011 و 2014 وزنه برداری جهانی مورد قبول فدراسیون نبود. از همان وقت او مورد حمایت کمیته ملی المپیک قرار گرفت و حتی از سوی کمیته ملی المپیک برای اجرای برنامه‌ها و تمریناتش شارژ مالی شد.

درحالیکه اگر در اردوی تیم ملی حضور پیدا می‌کرد از بودجه فدراسیون برای او هزینه می‌شد و تمرینات انفرادی که البته در دو سه سال اخیر ماحصلی برای وزنه برداری ایران نداشته  و کیانوش رستمی از کسب مدال دور مانده است، هزینه سرسام آور را برای کمیته ملی المپیک در پی نداشت.

فدراسیون وزنه برداری از حمایت کیانوش رستمی دست برداشت و اعلام کرد او نیز مانند سایر ملی‌پوشان باید تن به برنامه‌های اردویی بدهد چراکه برنامه انفرادی او علاوه بر خرج سنگین و مجزایی که روی دوش فدراسیون می‌گذارد، عاید مدالی نیز برای وزنه برداری ایران در چند سال اخیر نداشته، اما درست از همان وقت کیانوش رستمی حمایت بی چون و چرای کمیته ملی المپیک و شخص اول این سازمان را دریافت کرد تا همچنان ورزشکار سالاریِ عجیب در این رشته پابرجا باشد.

کیانوش رستمی که یک مدال طلا و یک نقره المپیک‌های 2016 و 2012 را در کارنامه دارد، می‌داند اگر در المپیک 2020 توکیو مدال طلا بگیرد، آن وقت رکورد هادی ساعی را خواهد شکست و به پرافتخارترین ورزشکار ایرانی المپیک‌ها تبدیل خواهد شد، این موفقیت بزرگی است که دستگاه ورزش ایران را وسوسه می‌کند از چنین شانسی حمایت کند، اما نکته مهم این است که کیانوش در دسته جدید هنوز توفیقی به دست نیاورده و درحالیکه تنها 10 ماه تا المپیک باقی مانده، به نظر می‌رسد کار انفرادی و انتخاب های اشتباه کیانوش، هر روز او را بیشتر از کسب سومین مدال المپیکش دور خواهد کرد.

در این میان حمایت‌های اشتباه از یک تصمیم نادرست می‌تواند مشکلات بیشتری را به وجود آورد. کمیته ملی المپیک به رستمی 50 میلیون تومان کمک کرده و حال سوال این است که این کمیته می‌خواهد چند میلیون دیگر خرج ورزشکارسالاری کند.