از خيابان نوفل لوشاتو كه مي‌گذشتم پيرمردي را ديدم كه بساطش را روي موتورش چيده بود. پرسيدم چه مي‌فروشي؟ شبيه به كباب‌لقمه بود. گفت نامش «گل‌كباب» است. در گوگل جستجو كردم چيزي نيافتم. گويا از ياد برده شده است؛ در هياهوي فست‌فودهايي كه همه جاي تهران را پر كرده‌اند ديگر كسي نام «گل‌كباب» كه روزگاري فست‌فود تهراني‌ها بود را نمي‌شناسد.
از عموسعيد (فروشنده) كه نزديك به ٤٠ سال پيش پختن گل‌كباب را آغاز كرده است روش تهيه‌ي آن را پرسيدم: گوشت تازه‌ي گوسفندي به همراه ادويه و نمك و فلفل. البته كه فوت كوزه‌گريش را رو نكرد. اما دست‌كم مي‌دانيم مواد اصلي خوراكش سالم است، در برابر فست‌فودهايي كه ساليان سال است به ناسالم بودنشان آگاه هستيم.
پرسش اينجاست كه با وجود چنين فرهنگ خوراكي كه ما ايرانيان داريم چرا خوراك‌هاي غيرايراني ـكه گاه بسيار هم ناسالم هستندـ جاي خوراك‌هاي اصيل ما ايراني‌ها را گرفته است؟ مشكل از آشپز است يا آن‌كه خوراك را مي‌خورد؟