به گزارش مشرق، جزیره مرجانی خارگ حدود یک میلیون سال پیش در اثرحرکات تحت الارضی بوجود آمده است. این جزیره که حدود  35 کیلومتر از ساحل گناوه فاصله دارد، از نظر تقسیمات کشوری  از توابع شهرستان بوشهر است و حدود 8 کیلومتر طول و 4 کیلومتر عرض دارد. ارتفاع جزیره از سطح دریا حدود 3 متر و آب و هوای آن مرطوب  و بیشتر با بادهای شرجی همراه است.  به علت نزدیکی به مناطق نفتخیز، موقعیت خوب دریایی و عمق مناسب برای پهلوگیری نفتکش های عظیم، جزیره خارگ مناسب ترین مکان برای صدور و بارگیری نفت تشخیص داده شد  و پس از عقد قرار داد با کنسرسیوم نفت، پروژه ساخت اسکله های بارگیری  و مخازن ذخیره نفت در آن آغاز گردید. پایانه خارگ تا سال 1378 توسط شرکت مناطق نفتخیز جنوب اداره می شد.  به منظور سازماندهی کلیه پایانه های نفتی کشور ، مدیریت تخصصی و یکپارچه وارتقای عملکرد آنها به سطح استانداردهای بین المللی پایانه های نفتی، در سال 1379 شرکت پایانه های نفتی ایران تاسیس شد.

نفت تولیدی از مناطق نفتخیز جنوب ابتدا به وسیله خطوط لوله از تلمبه خانه های اهواز، امیدیه و گوره به چندراهه گناوه منتقل  و سپس توسط سه خط لوله  زیردریایی 30 اینچی، یک خط لوله 42 اینچی و یک خط لوله 52 اینچی در بستر دریا پس از طی مسافتی در حدود 32 کیلومتر به جزیره خارگ  وارد می شود.  این خطوط که ناقل نفت خام سبک و سنگین می باشند تا مخازن ذخیره سازی امتداد داشته و پس از ورود به ایستگاه کاهش فشار به تفکیک نوع نفت (سبک و سنگین) وارد مخازن می شوند.  سپس از طریق راه خروجی مخازن توسط دو خط لوله جداگانه 78 اینچی که هریک به نوع خاصی از نفت اختصاص دارد به سمت اسکله غربی (آذرپاد) و از طریق چهار خط لوله 48 اینچی به سمت اسکله شرقی (T)  هدایت می شوند  . نفت خام با عبور از سیستم میترینگ از نظر کمی مورد اندازه گیری قرار می گیرد.  در نهایت بر روی اسکله های بارگیری از طریق بازوهای بارگیری وارد نفتکش می شود.