گروه تاریخ پایگاه خبری _ تحلیلی مشرق- در سال ۱۶۲۵ «چارلز استوارت» به عنوان پادشاهِ «انگلستان» بر تخت نشست. او که به سلطنت مطلقه معتقد بود و به همین دلیل با پارلمان و طرفدارانِ سلطنت مشروطه به شدت درگیر بود که در نهایت به برپایی جنگی داخلی میان طرفداران پارلمان و سلطنت طلبان منجر شد. جنگ با شکست «چارلز» پایان گرفت. حامیان پارلمان سعی کردند شاهِ شکست خورده را به پذیرش یک سلطنت مشروطه راضی کنند اما «چارلز» حاضر به پذیرفتن خواسته‌های طرف مقابل نشد. به این ترتیب، مشروطه خواهان دست به محاکمه او زدند. در دادگاه، «چارلز» به اعدام محکوم شد و در تاریخ ۱۰ بهمن ۱۰۲۶ شمسی (مصادف با سال های سلطنت «شاه عباس دوم» از دودمان صفوی در ایران) سرش را با ضربه تبرِ جلاد از دست داد. او نخستین پادشاهِ انگلیس بود که به دست اشراف و اعیانِ کشورش خلع و اعدام شد.
«اولیور کرامول» فرمانده‌ی ارتش مشروطه خواهان، پس از اعدامِ شاه، قدرت را به دست گرفت و نوعی حکومت خاص برقرار کرد که برخی آن را گونه‌ای از «جمهوری» می نامند که البته شکلی ابداعی از دیکتاتوری بود. این حکومت تنها ۱۰ سال دوام آورد و با مرگ «کرامول» نظام پادشاهی دوباره برقرار شد و شاهِ جدید، قبر «کرامول» را شکافت و گردنِ جنازه را زد و سرش را تا سال ها بر فراز برج لندن نصب کرد. و این سرانجامِ تنها دوره ای در «انگلستان» بود که در تاریخ از آن با نامِ «دورانِ جمهوری» یاد می کنند.
آن چه پیش رو دارید، تصویری است از سندِ حکم اعدامِ «چارلز اول» که به امضای ۵۹ نفر از فرماندهان ارتشِ مشروطه خواهان رسیده. امضای «اولیور کرامول» فرمانده‌ی ارتش مشروطه خواهان نیز در آن به چشم می خورد:
