سرویس جهان مشرق - یک‌شنبه، ۴ اسفند ۹۸، نیروهای اسرائیلی در مرز نوار غزه با اراضی اشغالی با شلیک گلوله به یک جوان ۲۷ ساله فلسطینی به نام «محمد علی الناعم» او را به شهادت رساندند [۱] . اسرائیلی‌ها مدعی هستند الناعم و یک فلسطینی دیگر قصد کار گذاشتن بمب در مرز را داشته‌اند [۲] ، در حالی که هیچ مدرکی در این‌باره با مبنی بر مسلح بودن الناعم ارائه نشده است [۳] . اگرچه این ادعاها یا جنایت رژیم صهیونیستی علیه این جوان فلسطینی موضوعات تازه‌ای نیستند، اما ارتش رژیم صهیونیستی بعد از به شهادت رساندن الناعم دست به جنایت دیگری زد که شبکه‌های اجتماعی را در سراسر جهان تکان داد.

 

تصویر منتسب به «محمد الناعم» شهید فلسطینی‌ای که صهیونیست‌ها با بولدوزر به پیکرش اهانت کردند (+)

جنایت ضدبشری رژیم صهیونیستی با اهانت به پیکر یک شهید فلسطینی

پس از شهادت الناعم، تعدادی از جوانان فلسطینی تلاش کردند پیکر او را به نوار غزه برگرداندند، اما با تیراندازی نیروهای رژیم صهیونیستی مواجه شدند. صهیونیست‌ها سپس با این ادعا که ممکن است الناعم جلیقه انفجاری یا مواد منفجره دیگر با خود همراه داشته باشد، یک بولدوزر نظامی را با حمایت یک تانک مرکاوا به منطقه اعزام کردند تا پیکر الناعم را از آن‌جا خارج کنند [۴] . این بولدوزر پس از آن‌که به تعدادی دیگر از جوانان فلسطینی، از جمله «معتز النجار» ۲۳ ساله، حمله کرد، با تیغه‌اش پیکر الناعم را تکه‌تکه کرد، به شکلی توهین‌آمیز آن را از روی زمین برداشت [۵] ، و به رسم صهیونیستی «گروگان‌گیری پیکرهای فلسطینیان [۶] » آن را با خود برد. یکی از خبرنگاران حاضر در محل از این اقدام غیربشری فیلم‌برداری کرد. این ویدیو سپس در شبکه‌های اجتماعی منتشر [۷] و با واکنش‌های مختلفی مواجه شد.

«معتز النجار» یکی از جوانان فلسطینی بود که در حمله بولدوزر اسرائیلی آسیب دید؛ وی می‌گوید: «وقتی بولدوزر به من خورد، احساس کردم پایم کنده شده است» (+)

 

در همین‌باره بخوانید:

›› مسابقه کودک‌کشی رژیم سعودی و رژیم صهیونیستی با سلاح‌های آمریکا

«اُم حسین» مادر محمد الناعم می‌گوید: «من تک‌تک ضربه‌هایی را که به بدن پسرم وارد شد، درک کردم. این ضربه‌ها به قلب من وارد می‌شدند؛ درد او را احساس می‌کردم، گویی که دارند این کارها را با خودم می‌کنند. هرگز فراموش نخواهم کرد که اسرائیلی‌ها چگونه پسرم را کشتند [۸] .» وی همچنین می‌پرسد: «اکنون چه کسی پسرش را بزرگ خواهد کرد؟» «اُم حمزه» همسر الناعم می‌گوید خانواده‌اش درباره ویدیو و هولناک بودن آن برایش توضیح داده‌اند [۹] ، اما خودش هرگز تاب نیاورده ویدیو را ببیند: «من نگاه نخواهم کرد که چگونه بدنش را قطعه‌قطعه کرده‌اند؛ کاش این ویدیو از بین می‌رفت.» «بلال الناعم» برادر محمد هم می‌گوید با دیدن ویدیو در شبکه‌های مجازی منزجر شده و بعداً فهمیده پیکری که از تیغه بولدوزر آویزان است، پیکر برادر خودش است.

 

«اُم حسین» مادر محمد الناعم می‌گوید با دیدن ویدیوی جنایت صهیونیست‌ها احساس کرده بدن اوست که به جای پسرش دارد زیر تیغه بولدوزر اسرائیلی خرد می‌شود (+)

اگرچه خبر این جنایت جنگی [۱۰] در شماری از رسانه‌های تراز اول غربی هم منعکس شد، اما این گزارش‌ها در بحبوحه بحران شیوع ویروس کرونا در جهان عملاً گم شدند. با این حال، اقدام غیرانسانی صهیونیست‌ها، از چشم بسیاری از کاربران فضای مجازی و همچنین برخی کارشناسان مسائل بین‌المللی [۱۱] مخفی نماند و برخی حتی با دیدن این ویدیو به یاد «ریچل کوری [۱۲] » (یا «راشل کوری») افتادند؛ دختر ۲۳ ساله آمریکایی که در دفاع از خانه‌های فلسطینیان توسط یکی از بولدوزرهای اسرائیلی زیر گرفته و کشته شد [۱۳] . در حالی که حتی برخی اسرائیلی‌ها هم از این جنایت ارتش رژیم صهیونیستی انتقاد کردند [۱۴] ، آن‌چه کاربران را بیش‌تر عصبانی کرد، دفاع تمام‌قد «نفتالی بنت» وزیر دفاع رژیم صهیونیستی از اقدام ارتش این رژیم بود.

 

«ریچل کوری، فعال ۲۳ ساله آمریکایی و محمد علی الناعم فلسطینی ۲۷ ساله، به فاصله ۱۷ سال از یک‌دیگر توسط دولت جنایت‌کار «اسرائیل» توسط بولدوزرهای «اسرائیلی» خرد و کشته شدند. دو زمان متفاوت، یک آرمان واحد: فلسطین آزاد»؛ برخی کاربران شبکه‌های اجتماعی، الناعم را با ریچل کوری مقایسه کرده‌اند (+)

بنت در توئیتر خود نوشت: «از انتقادات جناح چپی‌های متظاهر علیه اقدام «ضدبشری» یک بولدوزر در جمع‌آوری بدن تروریستی که تلاش می‌کرد اسرائیلی‌ها را بکشد، خسته شده‌ام... من از ارتش اسرائیل که یک تروریست را کشت و بدنش را آورد، حمایت می‌کنم. این همان روشی است که [در مقابله با فلسطینی‌ها] باید استفاده شود و از این پس هم از همین روش استفاده خواهد شد. [۱۵] » چنان‌که گفته شد، تقریباً هیچ چیز درباره جنایت جدید صهیونیست‌ها تازگی ندارد، اما یک مسئله در این‌باره غیرقابل‌انکار است: ارتباط اقدام اخیر صهیونیست‌ها با «معامله قرن» ترامپ؛ معامله‌ای که روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز نیز اخیراً با انتشار گزارشی به یک‌سویه و ناعادلانه بودن آن اذعان کرد.

یک دستگاه بولدوزر و یک دستگاه تانک متعلق به ارتش رژیم صهیونیستی؛ صهیونیست‌ها بارها از بولدوزرهای نظامی خود برای ارتکاب جنایت علیه فلسطینی‌ها استفاده کرده‌اند (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› مذهبیون افراطی کنترل رژیم صهیونیستی را به دست گرفته‌اند

آیا «معامله قرن» ابتکار دونالد ترامپ است؟

نیویورک‌تایمز طی یادداشتی تحت عنوان «طرح صلح خاورمیانه ترامپ واقعیت زشت را افشا می‌کند [۱۶] » به قلم «ناتان ترال» مدیر «پروژه عربی-اسرائیلی» در «گروه بین‌المللی بحران [۱۷] » تأکید می‌کند که حمایت بی‌چون‌وچرای ترامپ از رژیم صهیونیستی ویژگی منحصربه‌فرد دولت کنونی آمریکا نیست، بلکه نتیجه ده‌ها سال چشم‌پوشی واشینگتن از جنایات صهیونیست‌ها علیه فلسطینیان است. در ابتدای این یاداشت درباره تقسیم‌بندی جغرافیایی طرح به‌اصطلاح صلح ترامپ [۱۸] توضیح داده شده است. آن‌چه موجب می‌شود جنایت رژیم صهیونیستی علیه محمد الناعم را به «معامله قرن» آمریکا مربوط بدانیم، آن است که نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی اقدام ضدبشری خود را درون صدها متر درون مرزهای نوار غزه مرتکب شدند، اما خود این رژیم ادعا می‌کند جوانان فلسطینی به «سرزمین‌های اسرائیل» تجاوز کرده بوده‌اند.

در گزارش نیویورک‌تایمز درباره سخاوتمندی ترامپ در اعطای اراضی فلسطینی به رژیم صهیونیستی می‌خوانیم:

این طرح خواستار تشکیل یک کشور فلسطینی در کرانه باختری و غزه است؛ تمام بیت‌المقدس، از جمله «شهر قدیم»، را به عنوان پایتخت اسرائیل به رسمیت می‌شناسد؛ و با الحاق همه شهرک‌ها[ی غیرقانونی] و همین‌طور دره اردن (که تقریباً یک‌چهارم از کرانه باختری شامل مرزهای شرقی این منطقه با اردن را در بر می‌گیرد) به اسرائیل موافقت می‌کند. به این ترتیب، یک مجمع‌الجزایر پراکنده به نام فلسطین در دل دریایی از مناطق متعلق به اسرائیل ایجاد می‌شود. آقای ترامپ [پس از اعلام جزئیات «معامله قرن»] اعلام کرد حاکمیت اسرائیل بر تمام اراضی‌ای را به رسمیت می‌شناسد که در قالب این طرح به اسرائیل اختصاص داده شده‌اند؛ چیزی نگذشت که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، وعده داد در عرض چند روز تمام شهرک‌ها و دره اردن را به اسرائیل ملحق کند [۱۹] .

نویسنده گزارش سپس به اتفاق‌نظر موافقان و مخالفان درباره یک واقعیت اشتباه اشاره می‌کند:

اعضای جناح راست در اسرائیل و سایر مخالفان راه‌حل دوکشوری، از این توافق استقبال کردند، چراکه آن را پایان قطعیِ احتمال تشکیل یک کشور مستقل فلسطینی می‌دانستند. اتفاقاً جناح چپ در اسرائیل، «سازمان آزادی‌بخش فلسطین» و سایر حامیان راه‌حل دوکشوری نیز دقیقاً به همین دلیل با طرح صلح ترامپ مخالفت کردند و آن را میخ آخر در تابوت راه‌حل دوکشوری دانستند. به هر حال، هم طرفداران و هم مخالفان «معامله قرن» متفق‌القول بودند که این پیشنهاد گامی مهم در مسیری متفاوت نسبت به سیاست‌های آمریکا و جامعه بین‌المللی در دهه‌های گذشته است. اما آیا این طرح واقعاً نقطه مقابل رویکرد دیرینه جامعه بین‌المللی در قبال این مناقشه است؟ یا اتفاقاً برآمد منطقی این رویکرد است؟

نقشه مدنظر «مردخای مانوئل نوح» (نویسنده و دیپلمات آمریکایی در قرن هجدهم میلادی) برای «سرزمین اسرائیل» (جزئیات بیش‌تر) (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› «غده سرطانی اسرائیل»؛ رژیم صهیونیستی از فلسطین به کدام نقطه دنیا فرار خواهد کرد؟

مهرهای تأیید جامعه بین‌المللی بر جنایت‌های صهیونیست‌ها

نویسنده نیویورک‌تایمز در انتقاد از رویکرد کشورهای غربی در قبال مسئله فلسطین می‌نویسد:

غرب بیش از یک قرن است که از اهداف صهیونیستی در فلسطین به قیمت [کشتار و آوارگی] مردم بومی این کشور حمایت می‌کند. سال ۱۹۱۷، دولت انگلیس قول داد که یک «خانه ملی» برای یهودیان در فلسطین تأسیس کند، جایی که یهودیان کم‌تر از ۸ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دادند. ۳۰ سال بعد، سازمان ملل طرحی را برای تقسیم‌بندی فلسطین پیشنهاد داد: بخش اعظم اراضی فلسطین به یهودیانی تقدیم شد که کم‌تر از یک‌سوم جمعیت را تشکیل می‌دادند و کم‌تر از ۷ درصد از سرزمین این کشور را در اختیار داشتند. سپس اسرائیل، در طول جنگی که پس از این تقسیم‌بندی رخ داد، بر بیش از نیمی از سرزمین‌های اختصاص‌یافته به «کشور عربی» [اعراب فلسطین] تسلط پیدا کرد؛ به این ترتیب، چهارپنجم از فلسطینی‌هایی که در مرزهای جدید اسرائیل زندگی می‌کردند، از بازگشت به خانه‌های خود محروم شدند. جامعه بین‌المللی باز هم اسرائیل را وادار نکرد تا قلمرویی را که تصرف کرده بود پس دهد و یا به پناهندگان اجازه بازگشت به خانه‌هایشان را بدهد.

مردم فلسطین هم‌اکنون برای رفت‌وآمد در سرزمین اجدادی‌شان و رفتن به خانه‌های خودشان باید از نیروهای اشغالگر صهیونیستی اجازه بگیرند (+)

ترال درباره تداوم دست‌اندازی رژیم صهیونیستی به اراضی فلسطینی پس از تأیید تلویحی سازمان ملل می‌نویسد:

اسرائیل پس از جنگ سال ۱۹۶۷ (وقتی ۲۲ درصد دیگر از فلسطین را به علاوه شبه‌جزیره سینا در مصر و ارتفاعات جولان در سوریه فتح کرد) به شکلی غیرقانونی شهرک‌هایی را در سرزمین‌های اشغالی خود ساخت و رژیمی را بنیان گذاشت که قوانین آن میان اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌هایی که همگی در یک منطقه زندگی می‌کردند، تمایز قائل می‌شدند. سال ۱۹۸۰، اسرائیل رسماً قدس شرقی را [به سرزمین‌های تحت اشغال خود] ضمیمه کرد [۲۰] . مانند شهرک‌سازی‌های اسرائیل، این‌بار هم جامعه بین‌المللی در واکنش به اقدامات تل‌آویو اخم کرد و آن‌ها را محکوم نمود، اما نتیجه این اتفاقات تشدید حمایت‌های مالی و نظامی آمریکا از اسرائیل بود.

یادداشت نیویورک‌تایمز در ادامه، اولین طرح آمریکایی برای حل‌وفصل مسئله اسرائیل را متعلق به دولت «بیل کلینتون» معرفی می‌کند و به بیان شباهت‌های آن با به‌اصطلاح «معامله قرن» ترامپ می‌پردازد:

سال ۱۹۹۳، «توافقات اسلو» به فلسطینیانی که در یک سری جزیره کوچک و پراکنده زندگی می‌کردند، اندکی استقلال اعطا کرد. با این حال، هیچ‌یک از این توافق‌نامه‌ها اسرائیل را وادار به برچیدن شهرک‌ها یا حتی توقف شهرک‌سازی وادار نکرد. اولین طرح آمریکایی برای به رسمیت شناختن یک کشور فلسطینی توسط پرزیدنت بیل کلینتون در سال ۲۰۰۰ ارائه شد. به موجب این طرح، شهرک‌های بزرگ اسرائیلی و همچنین کلیه شهرک‌های یهودی در قدس شرقیِ اشغالی به اسرائیل ملحق می‌شدند. به علاوه، کشور فلسطین باید غیرنظامی‌سازی [و خلع‌سلاح] می‌شد و پایگاه‌های نظامی اسرائیل و همچنین نیروهای بین‌المللی در دره اردن باید در سرزمین‌های فلسطینی مستقر می‌شدند و صرفاً در صورت رضایت اسرائیل [نه به درخواست فلسطینی‌ها] امکان خروج آن‌ها وجود می‌داشت. طرح کلینتون هم که پایه و اساس همه طرح‌های بعدی شد، مانند «معامله قرن» [در حرف] استقلال بیش‌تری به فلسطینی‌ها اعطا می‌کرد و سرزمین آن‌ها را یک «کشور» می‌نامید.

 

نیروهای صهیونیست در آغاز جنگ شش‌روزه سال ۱۹۶۷؛ سرزمین‌هایی که صهیونیست‌ها در این جنگ اشغال کردند، هنوز به فلسطینی‌ها بازگردانده نشده‌اند (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› جنجالی‌ترین شهرک‌های رژیم صهیونیستی در کجا ساخته شده‌اند؟ + تصاویر ماهواره‌ای

طرح‌های به‌اصطلاح صلح آمریکا و «راه‌حل یک‌و نیم‌کشوری»

مدیر «پروژه عربی-اسرائیلی» در «گروه بین‌المللی بحران» خاطرنشان می‌کند: «به گفته ارتش اسرائیل، اکنون شمار فلسطینی‌هایی که در قلمرو تحت کنترل اسرائیل زندگی می‌کنند، بیش‌تر از یهودیان است [۲۱] . این یعنی طرح‌های آمریکا، چه طرح مدنظر آقای ترامپ و چه طرح آقای کلینتون، اکثریت جمعیت یک گروه قومی [اعراب فلسطینی] را در کم‌تر از یک‌چهارمِ سرزمین [اشغالی] محدود کرده‌اند [و سه‌چهارم دیگر را در اختیار اقلیت یهودی گذاشته‌اند]. ضمناً محدودیت‌هایی که طرح‌های آمریکایی علیه حاکمیت فلسطینی‌ها وضع کرده‌اند آن‌قدر گسترده هستند که نتیجه این طرح‌ها را باید [به جای «راه‌حل دوکشوری»] «راه‌حل یک‌و نیم کشوری» نامید [یک کشور کامل برای یهودی‌ها و یک «نیمه‌کشور» برای فلسطینی‌ها].»

 

این چه «معامله»ای است که در مراسم رونمایی از آن صرفاً یک طرف حضور دارد؟ (+)

 

نویسنده نیویورک‌تایمز سپس بخشی از نقاط ضعف طرح ترامپ را نیز برمی‌شمارد:

طرح آقای ترامپ دارای نواقص بزرگِ بسیاری است: منافع یهودیان را به منافع فلسطینیان ترجیح می‌دهد؛ [با به رسمیت شناختن شهرک‌های اسرائیلی،] اسرائیل را به خاطر شهرک‌سازی تشویق می‌کند و حتی به تل‌آویو انگیزه می‌دهد تا شهرک‌سازی را ادامه بدهند و فلسطینی‌ها را از داشته‌هایشان محروم کنند. با این حال، هیچ‌یک از این ویژگی‌ها [و نواقص] نسبت به ویژگی‌های طرح‌های قبلی تازگی ندارند. طرح ترامپ صرفاً نازک‌کاریِ خانه‌ای است که قانونگذاران آمریکایی، چه جمهوری‌خواه و چه دموکرات، ده‌ها سال صرف ساخت آن کرده‌اند. طی چندین دهه گذشته، همزمان با اقدام اسرائیل به تصرف تدریجی کرانه باختری و آوردن بیش از ۶۰۰,۰۰۰ مهاجر به سرزمین‌های اشغالی، آمریکا نیز با حمایت دیپلماتیک، وتوی قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل، فشار بر دادگاه‌های بین‌المللی و نهادهای تحقیقاتی با هدف جلوگیری از پیگرد تل‌آویو، و اعطای میلیاردها دلار کمک سالیانه، با اسرائیل همکاری کرد.

یادداشت‌نویس نیویورک‌تایمز به مواضع دوگانه دموکرات‌ها در قبال مناقشه اسرائیل به فلسطین نیز اشاره می‌کند:

برخی از دموکرات‌ها که اکنون نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری هستند، از مخالفت با الحاق سرزمین‌های جدید به اسرائیل سخن گفته‌اند، اگرچه هیچ پیشنهادی برای مقابله با این اقدامات اسرائیل نمی‌دهند. به این ترتیب است که یک دموکرات جریان اصلی مانند سناتور «ایمی کلوبوچار» [که اخیراً به نفع جو بایدن از رقابت کناره‌گیری کرد [۲۲] ] می‌تواند با الحاق [سرزمین‌های اشغالی] به اسرائیل اعلام مخالفت کند و پای نامه‌ای را امضا بزند که از طرح ترامپ به خاطر «نادیده گرفتن قوانین بین‌المللی» انتقاد می‌کند [۲۳] ، در حالی که خود او از نویسندگان یکی از قطعنامه‌های مجلس سنا بود که موضوع آن «ابراز اعتراض شدید» آمریکا [۲۴] به قطعنامه سال ۲۰۱۶ شورای امنیت سازمان ملل با موضوع توقف شهرک‌سازی‌های غیرقانونی اسرائیل بود [۲۵] .

نمایی از کوه «صهیون» در بیت‌المقدس، شهری که ترامپ آن را رسماً به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی به رسمیت شناخت (+)

در ادامه گزارش آمده است:

دموکرات‌های دیگر مانند سناتور «الیزابت وارن» و «پیت بوتجج» [جزئیات بیش‌تر] می‌گویند مایل نیستند حمایت‌های مالی آمریکا را صرف الحاق سرزمین به اسرائیل کنند. این در حالی است که این مواضع صرفاً یک لفاظی جذاب است که به این نامزدها اجازه می‌دهند «محکم» به نظر برسند، بدون آن‌که هیچ چیزی [از جمله تعهدشان به حمایت از اسرائیل] به خطر بیفتد. واقعیت این است که کمک‌های آمریکا به تل‌آویو به هر حال مستقیماً صرف انجام کارهای اداری مربوط به الحاق سرزمین به اسرائیل، مثلاً انتقال اختیار زمین‌های کرانه باختری از ارتش به دولت نمی‌شود. به استثنای سناتور «برنی سندرز» [۲۶] ، هیچ نامزد دیگری پایش را فراتر از اظهارات مبهم درباره استفاده از کمک‌های مالی به اسرائیل به عنوان اهرم نگذاشته و پیشنهادی ارائه نکرده است که به معنای تلاش برای توقف هم‌دستی آمریکا در نقض حقوق فلسطینیان به دست اسرائیل باشد.

گشت نیروهای رژیم صهیونیستی در دره اردن، منطقه‌ای که طبق «معامله قرن» ترامپ، اشغال آن به دست صهیونیست‌ها رسمیت پیدا خواهد کرد (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› «پیت بوتجج» نامزد همجنس‌باز انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا را بشناسید

 

صهیونیست‌ها راست می‌گویند که اسرائیل موردتبعیض است

نویسنده در بخش پایانی گزارش خود بار دیگر از دفاع آمریکا از تبعیض رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان در کشور اشغالی خودشان انتقاد می‌کند و می‌نویسد:

اعلام مخالفت با الحاق سرزمین به اسرائیل هیچ معنایی ندارد، مگر آن‌که همراه با ارائه برنامه‌هایی برای جلوگیری یا جبران این اقدامات تل‌آویو باشد: منع خرید محصولات تولیدشده در شهرک‌ها، کاهش کمک‌های مالی به اسرائیل به همان اندازه‌ای که تل‌آویو در سرزمین‌های اشغالی خرج می‌کند، جلوگیری از سرمایه‌گذاری صندوق‌های بازنشستگی فدرال و ایالتی در شرکت‌هایی که در شهرک‌های غیرقانونی فعالیت می‌کنند، و تعلیق کمک‌های نظامی تا زمانی که اسرائیل مجازات جمعی دو میلیون نفر در غزه با محاصره این منطقه را پایان دهد و برای فلسطینی‌ها در کرانه باختری همان حقوق مدنی‌ای را قائل شود که برای یهودیان همسایه آن‌ها قائل می‌شود.

سهم فلسطینیان از سرزمین اجدادی‌شان (از چپ) در دوره پیش از اشغال، پس از تقسیم‌بندی سازمان ملل در سال ۱۹۴۷، پس از جنگ سال ۱۹۶۷، و طبق «معامله قرن» ترامپ (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› به ارتش اسرائیل کمک کنید و تخفیف مالیاتی بگیرید

 

ترال برخی دیگر از نقاط ضعف «معامله قرن» ترامپ و در عین حال، حمایت غربی‌ها از این معامله یک‌طرفه را این‌گونه توصیف می‌کند:

طرح ترامپ، دقیقاً مانند طرح‌های صلح آمریکاییِ چندین دهه گذشته که [معامله قرن] نگین انگشتری آن است، پوششی در اختیار اسرائیل می‌گذارد تا آن چیزی را تداوم ببخشد که به عنوان «وضع موجود» شناخته می‌شود: اسرائیل به عنوان تنها حاکمیت مستقلی که قلمروی میان رود اردن و دریای مدیترانه را کنترل می‌کند، میلیون‌ها نفر انسان بی‌کشور را از حقوق مدنی اساسی‌شان محروم می‌کند [۲۷] ؛ حرکت این افراد [در کشور اشغالی خودشان] را محدود می‌کند؛ هرگونه اظهاراتی را که ممکن است به «نظم عمومی» آسیب برساند، جرم‌انگاری می‌کند؛ آن‌ها را در قالب «بازداشت حکومتی» بدون اتهام یا محاکمه به طور نامحدود بازداشت می‌کند؛ زمین‌های آن‌ها را از آن‌ها می‌گیرد؛ و همه این‌ها در حالی است که رهبران کنگره، اتحادیه اروپا و بخش اعظم کشورهای دیگر جهان این بی‌عدالتی را تحسین و تشویق، و تعهد خود به تداوم «مذاکرات مؤثر [۲۸] » را اعلام می‌کنند.

 

در همین‌باره بخوانید:

›› حق با تک‌تیراندازی است که دختر نوجوان فلسطینی را هدف گرفت

 

نویسنده نیویورک‌تایمز یادداشت خود را با یادآوری یک نکته به پایان می‌رساند:

مدافعان اسرائیل دوست دارند بگویند اسرائیل موردتبعیض قائل می‌شود؛ و درست هم می‌گویند. اسرائیل «تنها» حکومتی است که اقدام به اشغال نظامی دائمی یک کشور کرده و برای گروه‌های مختلفی که در یک سرزمین مشترک زندگی می‌کنند، قوانین تبعیض‌آمیز وضع نموده و در عین حال آن‌هایی خود را لیبرال می‌دانند برای توجیه، دفاع و حتی تأمین مالی اقداماتش تمام تلاش خود را می‌کنند. منتقدان دموکراتِ طرح ترامپ، بدون سیاست‌های معنادار حمایتی [به نفع فلسطینی‌ها]، بهتر از رئیس‌جمهور آمریکا نیستند. آن‌ها هم نه در حرف، بلکه در عمل، طرفدار اقدامات اسرائیل در الحاق سرزمین و سلطه [بر فلسطینیان] هستند.

«حتماً برمی‌گردیم، فلسطین»؛ بزرگداشت آرمان فلسطینی «بازگشت به سرزمین مادری» در روز آغاز اشغال فلسطین، موسوم به روز «نکبت» (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› به ارتش اسرائیل کمک کنید و تخفیف مالیاتی بگیرید