به گزارش مشرق، هادی محمدی طی یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: در این روزها، هرکس مواضع نتانیاهو را دنبال می‌کند، حتماً فکر می‌کند که این مقام صهیونیستی اوضاع داخلی رژیم صهیونیستی را به‌سامان کرده که برای آژانس هسته‌ای و آقای گروسی خود تعیین تکلیف می‌کند و امریکا را پای کار آورده تا با کمک اسرائیل به ایران حمله کند!
نتانیاهو از روزی که با ائتلاف نیم‌بند گروه‌های افراطی راست، کابینه‌اش را تشکیل داد، ضمن اینکه روابط با امارات و بحرین را تمام شده فرض کرد، دنبال یک خیز بلند برای عادی‌سازی با عربستان هم بود و چنان سخن گفت که انگار همه عالم صف کشیده‌اند و مطاع آرزوهای وی هستند، درحالی که با آمدن نتانیاهو و رایزنی‌هایی که با چهره‌های افراطی صهیونیست در کابینه‌اش داشت، حتی مؤسسات یهودی و صهیونیستی در امریکا به او هشدار دادند که البته او هم نادیده گرفت.
سعودی‌ها نه‌تن‌ها به آرزوی نتانیاهو پاسخ ندادند، بلکه حتی امارات به‌دلیل ترس از واکنش‌های ایران به مواضع نتانیاهو و رخدادهای درون رژیم صهیونیستی، دعوت از وی را به تعویق انداخت.
البته دلیل سعودی‌ها از روی مواضع اصولی و حمایت از آرمان فلسطین نبود و نگرانی‌های داخلی در عربستان و تفکرات دینی و سیاسی جامعه عربستان، بن‌سلمان را به حساب و کتاب در این زمینه کشیده بود. نکته اصلی این است که نتانیاهو نه‌تن‌ها در دوران کابینه‌اش از روز اول با بحران روبه‌رو است و به همین خاطر یکی از رهبران حزبی راستگرا را ناچاراً از کابینه اخراج کرد و هنوز بحران کابینه ادامه دارد، بلکه برای اولین‌بار تظاهرات روزهای شنبه از صدها هزارنفر عبور کرده و مهم‌تر اینکه رهبران امنیتی و نظامی و مقامات سابق رژیم صهیونیستی علناً کابینه نتانیاهو را کابینه بحران و ویرانی اسرائیل می‌دانند. جالب‌تر اینکه به‌طور بی‌سابقه‌ای نظامیان اسرائیلی در تظاهرات گسترده و ضدحکومتی مشارکت فعال دارند و موج فرار از ارتش و مهاجرت معکوس به موازات شکاف عمیق در جامعه و ارکان حکومت صهیونیستی تا مرز احتمال بروز جنگ داخلی در این رژیم از زبان مقامات و رسانه‌های اسرائیلی شنیده می‌شود. ادبیات رایج در اسرائیل این است که این رژیم ۸۰ سالگی خود را نخواهد دید، چه رسد به اینکه بتواند در مقابل غزه و کرانه باختری و به‌ویژه حزب‌الله در لبنان خودنمایی نظامی کند یا اینکه در خواب، به حمله نظامی علیه ایران فکر کند. واقعاً باید تأکید کرد که نتانیاهو، فقط لاف در غربت می‌زند و در هیچ عرصه‌ای در داخل و خارج از این رژیم، امید و تکیه‌گاهی برای آرزوهایش ندارد.