دستگیری او به خاطر فعالیت‌های مذهبی و پخش اعلامیه حضرت امام بوده است. چون بازجو نظامی بود و خود عرق مذهبی و نظامی داشت، رحیمی توانست با دو سال زندان قضیه را جمع و جور کند که اساس تشکیلات بهم نخورد.

محمدرضا رحیمی در ارتش جمهوری اسلامی تا سمت جانشینی وزیر دفاع پیش رفت و تا این اواخر نیز با درجه سرتیپی مشاور مقام معظم رهبری بود. او مردی دانشمند و قرآن شناس است که هم اکنون در خیریه حضرت فاطمه زهرا (س) در کنار سرهنگ کتیبه و سرتیپ محمود آذین مدیریت عامل خیریه افتخار خدمت دارد. در "کمیته استقبال از تشریف فرمایی حضرت امام به میهن اسلامی" پست مهمی داشت و با رده‌های بالای سیاسی و رهبران مذهبی در ارتباط نزدیک بود.

* افرادی که در این جلسات شرکت می‌کردند چند نفر بود؟

حدود هشت نفر بودیم. نامجو به من گفت: کلاهدورز و اقارب‌پرست می‌شناسی؟ گفتم: بله، کلاهدوز دانشجوی خودم و اقارب‌پرست همشهری من است اما در گروهان دیگری خدمت می‌کند. گفت اینها را هم با خود بیاور. کلاهدوز و اقارب‌پرست را من در میدان چمن دانشکده و در تمرین جنگ تن‌به‌تن با یکدیگر آشنا کردم که این ارتباط پنج شش سال بعد در شیراز منجربه رابطه خانوادگی شد اقارب‌پرست که اصفهانی بود خواهر کلاهدوز را گرفت وکلاهدوز که قوچانی بود با دخترخاله اقارب‌پرست ازدواج کرد.

بعدها فهمیدیم در گوشه و کنار تهران جلسات دیگری نظیر جلسات ما وجود داشته که تا پیروزی انقلاب از آنها بی اطلاع بوده ایم. جلسات ما چون در نزدیکی دانشکده افسری برگزار می‌شد اگر افرادش زیادتر می‌شد ممکن بود لو برود.

* بعد از فارغ التحصیلی ارتباطات شما قطع شد؟

به هیچ وجه. وقتی من فارغ التحصیل شدم و به شیراز منتقل شدم. در کلاس دوره مقدماتی نشسته بودم که فرمانده دانشکده آمد و گفت: رکن دوم _ ارتش سوم _ شما را خواسته، جیپ من آماده است زود برو ببین با تو چه کار دارند؟ آن موقع همه از رکن دو که مرکز اطلاعات ارتش بود حساب می بردند. وقتی وارد شدم با ستوان یکم کتیبه روبرو شدم. بعد از احوالپرسی گفت: شما را نامجو معرفی کرده ، جلساتمان روزهای جمعه‌ برقرار است. به جلساتشان رفتم، دیدم تعدادی از نظامیان مرکز زرهی و مرکز پیاده نیز حضور دارند. در آن جلسات هم حدود 12 نفر بودیم. نامجو دانشجویان خود را با این روش در مناطق خدمتی جدید زیرنظر داشت.

*متاسفانه در سال‌های پس از پیروزی انقلاب به روحیه مذهبی بدنه ارتش و همراهی خانواده‌های نظامی و نقش آنان در پیروزی انقلاب چندان پرداخته نشده است. این مطلبی که شما می‌گویید تازگی دارد. در مورد این بخش از صحبت‌های خود خاطره‌ای هم دارید؟

علت این بود که مذهبی ها در باشگاه ها و مجالس آن روز حضور و ظهوری نداشتند یا اگر مجبور بودند شکل دیگری رفتار می کردند. به طور مثال اقارب‌پرست و کلاهدوز را در مرکز زرهی شیراز به یک جشن تودیع دعوت کردند. یک جشن معمولی بود و خیلی منکرات نداشت. اینها دعوت‌نامه را که به خانه می‌برند، چون در آن گفته شده بود با خانواده شرکت کنند به شوخی به همسرانشان می‌گویند شما را هم دعوت کرده‌اند. خانم‌ها هم می‌گویند ما هم می‌آییم. همسرانشان می‌گویند آنجا جای شما نیست، اینها بی ‌حجاب هستند. یکی از خانم‌ها می‌گوید ما می‌آییم تا به آنها بگوییم ما هم از این مردم هستیم. این دو نفر با مقنعه در جلسه حاضر می‌شوند. مجلس به هم می‌ریزد. خانم‌های حاضر در مجلس با احترام خاص با آنها برخورد می کنند و برنامه‌ ها به کلی تغییر می کند و خیلی ها هم تحت تأثیر قرار می گیرند. نظامی‌های مذهبی نمی‌توانستند نمود داشته باشند. ضد اطلاعات دنبال رشته را می‌گرفت تا ببیند به کجا ختم می‌شود.

در همان ایام سرهنگ کتیبه را ضد اطلاعات چندین بار احضار کرده بود که در کتاب خاطرات او مدارکش موجود است.

*در جلسات شیراز چه کسی صحبت می‌کرد؟

یک افسر دانشمند قدیمی بود که آگاهی های دینی خوبی هم داشت. نامش را به خاطر ندارم. آن زمان درجه او سرهنگ دوم و اهل یکی از شهرهای شیراز بود. کتیبه نیز بعضی از بحثهای عقیدتی را برعهده میگرفت.

به هر حال در همه جا از اساتید ممتاز دانشگاه و یا برجسته‌ترین نظامی‌ها استفاده می‌شد. وقتی با دوستانمان که شاگردان نامجو بوده‌اند، صحبت می‌کنیم، متوجه می‌شویم فعالیت‌ها گسترده‌تر از آن بوده که ما می‌دانستیم. "سپهبد شهید صیاد شیرازی" زیر مجموعه‌ی سرلشگر شهید حسن اقارب پرست بوده و در درجه سروانی به اتفاق سرلشگر صالحی که هم اکنون فرمانده ارتش است با گروهی از افسران ممتاز توپخانه، فعالیت وسیع و جداگانه داشته‌اند.

سرتیپ سید محمود آذین به اتفاق برادر شهیدش سر لشگر سید احمد آذین و سرهنگ فضل الله افشین ، سرهنگ کریم عابدی ، سرهنگ حسین وکیلی، سرهنگ داریوش فرهادی،سرهنگ حسین فلک پور،،همافر تابیده چی، همافر پورجمعه و همافر زمانی در پایگا ههای هوانیروز سطح کشور مسوولیت هسته های مقاومت را عهده دار بودند و با نامجو و کلاهدوز و اقارب پرست از بنیانگذاران مبارزه با طاغوت همکاری نزدیک داشته اند.

سرتیپ ناصر آراسته، سرتیپ سید حسام الدین هاشمی، سرتیپ صادقی گویا "در معارف جنگ" ،سرتیپ افشارزاده ،سرتیپ کوششی،استوار محمد مالکی ّو بسیاری از نظامیان دیگری که در دفاع مقدس درخشیدند و به شهادت رسیدند همه از فعالان هسته‌های مقاومت و شاگردان نامجو بوده. و تعداد بسیاری هم با یک یا دو واسطه به او مربوط می شدند. ما اینها را به عنوان دوست می شناختیم و نمی‌دانستیم عضو یک تشکیلات هستیم.

سرتیپ سید فخرالدین نوابی از آن جمله است او می‌گفت من سروان بودم و در پیروزی انقلاب در پادگان مراغه، که مرکز تجمع گردان‌های توپخانه ارتش بود خدمت می کردم. با آیات عظام در تبریز تماس گرفتم و گفتم این پادگان متعلق به شماست و ما آن را حفظ می‌کنیم و نمی‌گذاریم یک نفر به دیوار آن نزدیک شود. آنان از من حمایت کردند.او و امثال ستوان یکم ادبیان-سر لشگر شهید- در سقز و سروان حاج خلیل در آشوب های کردستان همه شاگردان نامجو بودند که با فداکاری و ایثار و به کمک هسته های انقلابی پادگان ها را حفظ کردند.

در دوران حکومت نظامی حوادث خیلی بزرگی می‌توانست رخ دهد. لکن زیر بنای انسانی و اعتقادی نظامیان مانع بود. سرانجام با هدایت خردمندانه امام تمامی ارتش تسلیم انقلاب شد، و رهبری حضرت امام را به عنوان موهبت بزرگ الهی پذیرا شد و با انقلاب و نظام هماهنگ و همسو گردید. اگر بگوییم در روزهای بحرانی انقلاب ارتش بازوی قدرتمند امام بود سخنی به گزاف گفته نشده است.

دیدار ابریشمچی معاون رجوی در نجف با حضرت امام شنیدنی است. حضرت امام در سخنانشان فرموده بودند نزد من آمده و سه روز با هم بحث داشتیم. سرانجام حضرت امام مواضع عقیدتی آنها را رد کرده و انحرافات آنها را یادآور میشوند. بعد اینها میگویند، به هر حال ما در حال مبارزه هستیم و بزرگترین مانع در راه پیروزی انقلاب ارتش است. اجازه دهید ما با ارتش وارد نبرد مسلحانه شویم. حضرت امام در جواب می‌فرمایند: "ارتش را به من واگذارید"

در شورای انقلاب برخی نظرشان بر انحلال ارتش بود و اگر حضرت امام پذیرفته بودند انقلاب به پیروزی نمی‌رسید. امام با نبوغ ذاتی خود و با اطلاعاتی که داشتند می‌فرمودند ارتش با من. می‌دانستند که بدنه ارتش یک بدنه سالم، و پویایی است که راه خدا و اسلام را طی می‌کند. این بود که با جامعه نظامی مانند یک مربی مهربان و روانشناس بزرگ برخورد کردند و نتیجه این شد که در حکومت نظامی ارتش با مردم کنار آمد و رفتار خشونت آمیزی از آن سر نزد.

* آیا ارتباط نامجو با افراد مختلف در ارتش و در حال شکل دادن به گروه های مقاومت به راحتی امکان پذیر بود. یعنی رکن 2 ارتش و ساواک متوجه این فعالیت‌ها نشده بودند؟

کار سیاسی موفق پوشش‌هایی باید داشته باشد که کمتر مورد توجه سازمان‌های اطلاعاتی قرار گیرد. پوشش هسته‌های مقاومت مبارزه با بهائیت بود. در آن زمان تشکیلات مبارزه با بهائیت به رژیم تعهد داده بود که ما وارد کار سیاسی نمی‌شویم و حرف سیاسی هم در جلسات زده نمی‌شد. این گروهی هم که در ارتش فعال شده بود از دید اطلاعات ارتش ضد بهایی شناخته شده بود. در جلسات هم دقایق و ساعاتی صرف جزوه نویسی می‌شد. اطلاعاتی مثل بهائیت چگونه در ایران پیدا شد؟ چگونه رشد کرد؟ چگونه اسرائیل و آمریکا و انگلیس از ثمرات آن استفاده می‌کنند؟ این بود که ما را بیشتر به آن نام می‌شناختند و خیلی دنبالمان نمی‌کردند.

*بالاخره اسرائیل، آمریکا و به خصوص اسرائیل خط قرمز حکومت پهلوی بوده است، زمانی که امام راجع به فلسطین و اسرائیل صحبت کرد حساسیت بیشتر شد، آیا با دانستن این مسئله ساواک به سمت و سوی این جلسات و کنترل آن کشیده نشد و یا نفوذی نفرستاد تا ببیند چه می کنید؟

در اصفهان یکی از افسران ضد اطلاعات مرکز توپخانه به نام سروان امامی که بعد از پیروزی انقلاب در دفتر مشاوران حضرت امام فعال بود، هوادار این تشکیلات بود. یعنی اگر گزارشی به آن جا می رسید نزد او می‌رفت. سرهنگ ریاحی رئیس ضد اطلاعات و جانشینان او نیز سرگرد مکی و سرگرد مشایخ خود با تشکیلات ضد بهائی ارتش آشنا بودند و آن را به عنوان یک سازمان چریکی با هدف براندازی رژیم نمی‌شناختند، می‌گفتند گروهی هستند مومن و متعهد که علیه بهائیت فعالیت می‌کنند.

نامجو بطور خصوصی به دانشجویان خود می‌گفت اگر فردا خبری در مملکت شد، جمع شما باید نقاط کلیدی ارتش را در دست داشته باشد. باید از نظر فرماندهی در رده ای باشید که بتوانید در حوادث اعمال نفوذ کنید. ما نمی‌دانستیم چه اتفاقی ممکن است رخ دهد. حتی یک مقدار جلوتر می‌رفت و می‌‌گفت اگر روزی امام زمان (عج) ظهور فرمودند باید شما آدم به دردخوری باشید و با سرافرازی بگویید ما سرباز شما هستیم.حضرت سرباز کارآمد و فرمانده توانا می‌خواهد.حکومت ایشان نیاز به فرهیختگان و فرزانگانی دارد که قبل از اصلاح جامعه به تزکیه خود اهتمام داشته باشند.او این طور ما را تشویق می‌کرد.

*از سال 42 به بعد تا پیروزی انقلاب اسلامی این جلسات فراز و فرودهای زیادی داشت، می‌خواهم بدانم اوج فعالیت سیاسی شما همین مبارزه با بهائیت بود، یا در مباحث سیاسی روز که به خود شاه بر می‌گشت هم شرکت داشتید؟

از سال 52 و 53 یک مقداری فضا برای این گروه ها بازتر می‌شد. تعداد افراد هر گروه حداکثر به 10 نفر رسیده بود. بیشتر از آن به لحاظ حفاظتی صحیح نبود. برای اینکه سیستم شک می‌کرد و می گفت اینها نیرو جمع می‌کنند. در سطح تهران چندین جلسه برگزار می‌شد. ما یک شاخه از آن بودیم و همه را نمی‌شناختیم. محمدرضا رحیمی را کی شناختیم؟ وقتی چند روز مانده به پیروزی انقلاب وارد اقامتگاه امام شدیم با او آشنا شدیم.

اولین جلسه‌ای که با سرهنگ فروزان داشتیم، ایشان به اقارب پرست گفت شما با کدام گروه هستید؟ چون بیش از 100 گروه با عقاید مختلف با رژیم مبارزه می‌کردند. فروزان می‌خواست ببیند که ما با گروه‌های انحرافی نباشیم. اقارب‌پرست جوابی نداد و من هم واقعا نمی‌دانستم که ما با کدام گروه هستیم. چون عاشورای قبل از پیروزی انقلاب با آقای موسوی اردبیلی جلسه داشتیم خیالم راحت بود که گروه ما در خط انقلاب است. بعدها در خاطرات دکتر پیشگاهی‌فر، داماد آیت الله مفتح خواندم که گفته بود روزی اقارب پرست را پیش دکتر مفتح دیدم. بعد که رفت، پرسیدم ایشان چه کاره است؟ آقا فرمودند: رابط ما با ارتش است.

محمدرضا رحیمی با خیلی‌ از بزرگان انقلاب ارتباط داشت و آشنایی های او هم از زندان حاصل شده بود. با مرحوم آیت الله مهدوی کنی خیلی راحت بود، این اواخر که قرار بود بزرگان ارتش با ایشان جلسه‌ای داشته باشند با یک تلفن ارتباط برقرار کرد.

حضرت آیت الله موسوی اردبیلی که به کانون رهبری نزدیک بودند، برای رفع اختلاف بین دو گروه دعوت شده بودند. سرهنگ ورشوساز فرمانده بعدی لشکر 21 حمزه و سرهنگ عطاریان فرمانده بعدی قرارگاه غرب نیز که بعدها به دلیل وابستگی به حزب توده اعدام شد حضور داشتند. هر دو از استادید مشهوردانشکده فرماندهی ستاد بودند و مواضع روز نظامیان هم‌سو با انقلاب را داشتند.

آقای موسوی اردبیلی دفتری در آوردند و گفتند اسامی را بگویید بنویسیم، بعد صحبت‌های دو طرف را شنیدند.

من به ایشان گفتم: رژیم دنبال این است که نظامیان مبارز را بشناسند، کار برادران ما بسیار خطرناک است، فردا که از تظاهرات مسلحانه برمی‌گردند، همه را دستگیر و تیرباران می‌کنند و انقلابیون از صحنه خارج می-شوند. فرمودند: شما چه می‌کنید؟ گفتم ما شاگردان نامجو هستیم و از چندی قبل کارمان را با برپایی هسته-های مقاومت در ارتش آغاز کرده‌ایم.افراد این تشکیلات یاران امام هستند، در پادگان‌ها امثال خود را شناسایی و جذب کرده و می‌کوشند پست‌های کلیدی را در اختیار بگیرند، تا هر زمان که رژیم بخواهد ارتش را رو در روی مردم قرار دهد مقاومت نشان دهند. مثلاً اسلحه‌خانه‌ها وماشین‌ها را آتش بزنند و اجازه ندهند یک سرباز یا یک خودرو نظامی از پادگان بیرون برود و یا هواپیما‌ها و هلی کوپترها را از کار بیندازند.

ایشان گفتند که سه روز به ما وقت بدهید تا نتیجه را اعلام کنیم. سه روز بعد گفتند توسعه هسته‌ها مقاومت تصویب شد.دو گروه با هم یکی شدیم و قرار شد حرکت مسلحانه نداشته باشیم. منطق هم همین را حکم می‌کرد.

در این مدت ما همه جا عضوگیری کرده بودیم مگر یک مرکز آموزشی مهم که از آن غافل مانده بودیم.

*ورود به مسائل سیاسی در گروه‌های مقاومت ارتش بیشتر از چه زمانی بود.

آن مرحله‌ای که شما به دنبال آن هستید 17 شهریور57 به بعد بود. آن روز همه ما را بیدار کرد. در این ماجرا نظامی‌ها می گفتند که اگر یک نفر هم آسیب دیده باشد مایه شرمندگی همه ماست. مردم به میدان ژاله آمده بودند که سخنرانی گوش کنند. دلیل نداشته که به مردم بی دفاع تیراندازی کنند.