«والعادیات ضبحا» مومن، حق انفعال ندارد. مومن، مُجاز به کُندی در عمل نیست. سرعت عمل به جا (در هنگام هجوم به اردوگاه دشمن) از دیدگاه وحی، یک ارزشِ ایمانی است. «فالمغیرات صبحا»، «فاثرن به نقعا»، «فوسطن به جمعا» قرآن، استفاده مومنین از اصل غافلگیری را تایید می‌کند و به اهل ایمان می‌آموزد که باید با شیوه‌ی صحیحِ حضور در معرکه، ساز و کارِ دشمن را به هم ریخت. خصم باید آنگونه غافلگیر شود که ناگاه مومن را در میان عرصه‌ی جنگ در دلِ اردوگاه خود ببیند و فرصت مقابله نیابد.


خطبه حماسی و جانانه و قهرمانانه‌ی فاطمه علیهاسلام در مسجدالنبی گره‌ی ابدی به کار شیطان انداخت. سرکشیِ فراعنه‌ی حجاز در مقابل هارون زمان، بی‌توجهی به قهاریت و جباریت و جلال و جبروت خداوند بود و این سرکشی، هم ناشی از غفلت و هم غفلت‌زا بود. فاطمه علیهاسلام به ناسپاسیِ امت اشاره‌ای آگاهانه می‌کند. مگر ذوالفقار یدالله علیه‌السلام و رشادت‌های بی‌پایانش را می‌توان فراموش کرد!؟ افسوس که «ان الانسان لربه لکنود...!»

خطبه‌ی قهرمانانه یگانه دختر محمد (علیهما السلام) آن هم در جمع اعراب بی عاطفه‌ای که سابقه‌ای تهوع آور در زنده به گور کردنِ دختران خود داشتند... صاعقه‌ی غافلگیرکننده‌ی قهاریت و جباریت و جلال و جبروت خداوند بر حلقه‌ی کفر و شرک و نفاق بود.

فاطمه علیهاسلام آنچنان ساز و کارِ دشمن را به هم ریخته بود که خصم، ناگاه ام‌الکتاب را در دلِ اردوگاه ذهنی خود دیده و فرصت هیچ مقابله‌ای نیافته بود..! نخبگانِ علوم راهبردی باید برای تحلیلِ خطبه‌ی حیرت آور ام‌الکتاب علیهاسلام کلاه از سر بردارند! خطبه ای که در آن حتی یک حرف، اضافی نیست...