به گزارش مشرق، برخورد طلبکارانه یک فیلمساز درجه سه که بیشتر به پادویی برای محافل ضدایرانی مشهور است تا هنرمندی، در جشن انجمن منتقدان با این فیلمساز، شروع ماجرا بود.
ماجرایی که به زعم بسیاری، تلاش برای فشار آوردن بر مهدویان برای دست برداشتن از ساخت فیلم‌های انقلابی است. برای افرادی که دشمنی و مخالفتشان با مردم و این انقلاب بر همه آشکار است، طبیعی است که موفقیت یک فیلم مردمی و انقلابی باعث آزار آنها شود. به خصوص اگر سازنده این فیلم، یک کارگردان جوان باشد.
جو ایجاد شده در پیرامون مهدویان، برای بسیاری دیگر از هنرمندان مستقل و متعهد آشناست. وابستگان به جریان‌های سیاسی ضدمردمی و نان‌خورهای آن سوی مرزها، همواره مأموریت داشته‌اند که هنرمندانی که با آنها همراه نبوده‌اند را تنبیه و دلسرد کنند.
آنها آن‌قدر فشار را ادامه می‌دهند تا هنرمندانی که به زعم آنها غیرخودی هستند را از مسیری که در پیش گرفته‌اند پشیمان کنند!
به طور طبیعی، دلجویی و تواضع در برابر چنین جریان‌هایی که ادامه دهنده راه شعبان بی‌مخ‌ها هستند، کمک به آنهاست.
جای شگفتی است که محمدحسین مهدویان در برابر فیلمساز سطح پایینی که برای جلب توجه محافل ضدایرانی دست به هر نمایشی می‌زند، تواضع به خرج می‌دهد و طوری رفتار می‌کند که گویی قصد دلجویی از وی را دارد.
آن هم در شرایطی که تمام مخاطبان فیلم‌های جعفر پناهی به اندازه یکی از فیلم‌های مهدویان هم نبوده است و اصلا سطح آثار این دو کارگردان قابل مقایسه نیست.
قطعا مهدویان و فیلم‌های او مدیون انقلاب هستند و اگر اعتبار و محبوبیتی برای این آثار ایجاد شده بیشتر به خاطر این بوده که محور آنها قهرمانان انقلاب بوده‌اند.
باید دید مواجهه کارگردان «ماجرای نیمروز» با وارثان شعبان بی‌مخ به کجا خواهد رسید؟ آیا مهدویان با شجاعت از هویت انقلابی آثارش دفاع می‌کند یا اسیر فضاسازی شبه روشنفکرهای فراری از مردم می‌شود؟