در این میان موشکهای کروز یکی از گزینه هایی است که این دو کشور شدیدا به دنبال دست یابی به آن بوده اند. موشکهای کروز از سالهای قبل در نقش ضد کشتی در دو کشور فوق وجود داشتند اما کروزهایی با قابلیت حمله به اهداف زمینی؛ تجهیزاتی جدید بود که در این دو کشور وجود نداشت.
پاکستان در سال 1998 میلادی توانست به تعدادی از موشکهای کروز آمریکایی مدل " BGM-109 " تام هاوک دست پیدا کند. این موشکها که به سمت اهدافی در درون خاک افغانستان شلیک شده بودند در میانه راه با نقص فنی مواجه شده و در خاک پاکستان سقوط کردند. پاکستان با دست یابی به این موشکها توانست به مدل پیشرفته موشکی دست پیدا کند که کمک فراوانی به این کشور در پیشبرد برنامه های موشک کروز این کشور کرد.
برنامه موشکی "بابور" از همین نقطه آغاز شد. پاکستانی ها به دنبال موشکی بودند که بتواند به وسیله آن به شبکه پدافند هوایی هندی ها نفوذ کنند و اهداف با اهمیت بالا را مورد اصابت قرار دهد. در عین حال بایستی موشک فوق توانایی حمل سر جنگی اتمی را نیز می داشت.
کارخانجات دفاع ملی پاکستان به عنوان پیمانکار اصلی طرح وارد شد و توانست موشک فوق را طراحی کرده و به تولید انبوه برساند. موشک کروز بابور یک موشک کروز مخصوص حمله به اهداف زمینی است که می تواند با استاده از سامانه های هدایت داخلی، ژیرسکوپی، نقشه برداری از سطح زمین و سیستم ماهواره ای GPS با درصد خطای بسیار پایین هدف مورد نظر خود را مورد اصابت قرار دهد.
این موشک از یک موتور جت برای پرواز به طرف هدف و یک شتاب دهنده اولیه برای رسیدن به ارتفاع مناسب بهره می برد. این موشک در بخش میانی بدنه خود دارای دو باله جمع شده است که پس از رسیدن به ارتفاع مناسب باز شده و به موشک در پروازی بهتر به سمت هدف کمک می کند.
بابور قابلیت پرتاب از پرتابگرهای زمینی، هواپیما ، کشتی های جنگی و زیردریایی را نیز دارد و دارای طول 7 متر ، قطر 0.52 متر و وزن 1500 کیلوگرم است. وزن سر جنگی این موشک 300 کیلوگرم است که می تواند یک سرجنگی متعارف یا یک سرجنگی اتمی باشد.
موتور جت این موشک با سوخت مایع و تاب دهنده اولیه با سوخت جامد کار می کند و سرعت آن نیز در حدود 880 کیلومتر بر ساعت است. از لحاظ برد نیز در طی چندین ارتقاء با افزایش برد زیادی تقویت شد چراکه در ابتدا برد این موشک 400 کیلومتر بود که به کمک ارتقاء های صورت گرفته این برد به 700 و سپس به 1100 کیلومتر رسید.
اما در سوی دیگر میدان، کشور هندوستان هم با همکاری روسیه دست به ساخت یک موشک کروز زد. کشور هندوستان هم به مانند همسایه خود پاکستان با مشاهده تغییرات به وجود آمده در شکل جنگها به دنبال ساخت موشکهای کروز با قابلیت حمله به اهداف زمینی رفت. این کشور، کروز ضد کشتی روسی مدل " SS-N-26 " روسی یاخونت را برای این منظور انتخابت کرد. این دو کشور به صورت مشترک کار بر روی این پروژه را آغاز و کشور هندوستان مبلغی در حدود 300 میلیون دلار بر روی این پروژه سرمایه گذاری کرد.
در یک نگاه کلی موشک یاخونت یک موشک ضد کشتی بود که با قابلیت پرواز مافوق صوت در ارتفاع پایین، برای نفوذ به سیستم های تدافعی کشتی های جنگی غربی طراحی شد. اما هندوستان به موشکی نیاز داشت که بتواند هم به اهداف در دریا و هم در سطح خشکی حمله کند.
ویژگی برتر این موشک که آن را سایر موشکهای کروز هم کلاس خود متفاوت می کند سرعت بالای آن است. "براهموس" نامی بود که هندی ها برای این موشک انتخاب کردند. این موشک با توانایی رسیدن به سرعتی بین 2.8 تا 3 برابر سرعت صوت به عنوان سریعترین موشک کروز عملیاتی در جهان شناخته شده است. سرعت بالای این موشک ، مهمترین مشخصه آن است که توانایی غافل گیر کردن دشمن را داشته و زمان کمی را برای واکنش باقی می گذارد.
در عین حال در طراحی این موشک از مواد مخصوص جاذب امواج رادار موسوم به " RAM " نیز استفاده شده است و باعث شده است دارای خواص رادارگریزی نیز باشد.
همان طور که اشاره شد یکی از نیازهای اصلی هند برای موشک کروز جدید، قابلیت حمله به اهداف زمینی بود. به این منظور هندوستان از سیستم های مکان یاب ماهواره ای جی پی اس یا گلوناس بر روی این موشک استفاده می کند. با توجه به استفاده از این سیستم های ماهواره ای، این موشک توانایی حمله به اهداف ثابت و یا متحرک با سرعت پایین بر روی زمین را نیز دارد.
این موشک توانایی پرتاب از کشتی های جنگی، زیردریایی ها، هواپیماهای جنگی و همچنین پرتاب گرهای زمینی را نیز دارد. این موشک دارای طولی در حدود 8.4 متر ، قطری در حدود 0.6 متر و وزنی در حدود 3000 هزار کیلوگرم است. وزن سر جنگی این موشک در حدود 300 کیلوگرم است.
در مدل هواپرتاب موشک براهموس برد در حدود 2500 کیلومتر و وزن سرجنگی آن 200 کیلوگرم وزن دارد. کشور هندوستان قصد دارد تا سال 2016 یک مدل از این موشک را با سرعت 7 برابر سرعت صوت را نیز معرفی کند.
شاید بسیاری تصور کنند که برد 290 کیلومتری این موشک آنچنان زیاد نباشد اما باید توجه داشت که نیروی هوایی هندوستان با دراختیار داشتن جنگنده های توانایی همچون سوخوی 30 توانایی حمل این موشک تا برد مناسب نسبت به هدف را دارا می باشد.
در نهایت باید گفت که دو موشک معرفی شده در این مطلب هر کدام دارای نکات مثبت مخصوص به خود هستند. موشک بابور با برد 1100 کیلومتری و موشک براهموس با سرعت بالای خود می تواند برای هر دشمنی مشکلات بسیار زیادی را ایجاد کنند.
