به گزارش مشرق، حمید داودآبادی رزمنده و نویسنده در یادداشتی نوشت:

عصر سه‌شنبه ۱۱ اسفند ۱۳۶۶ رفتم چهارراه سرسبز نارمک که می‌گفتند موشک آن‌جا خورده و عمل نکرده بود. آن را برده بودند ولی در پیاده‌رو محل اصابتش گود شده بود که مردم تماشا می‌کردند.

تا شب حدود ۱۱ موشک به تهران اصابت کرد که بعضی از آنها در هوا منفجر شدند. دیگر برای مردم عادی شده بود؛ چون هیچ کاری در برابر موشک نمی‌شد کرد. از آن روز به‌بعد، روزی چند موشک سهمیۀ تهران و چندین موشک سهم دیگر شهرها بود.

روز جمعه ۱۴ اسفند، از نمازجمعه آمدم خانه و نشستم تا ناهار بخورم. ساعت حدود ۱ و نیم بود که صدای انفجاری وحشت‌ناک آمد که نشان می‌داد موشک به جایی نزدیک خورده است. سریع پریدم روی موتور. حامد را که دیدم، گفت: موشک خورده توی محلۀ وحیدیه.

ظاهرا در خانۀ یکی از ارامنۀ ساکن وحیدیه، جشن تولدی بوده که متاسفانه موشک دقیقا به همان خانه خورده و بیش از ۳۵ نفر اکثرا کودک، شهید شده بودند. ده - پانزده خانۀ اطراف نیز داغان شده بودند.

در آن میان چشمم افتاد به داخل جوی آب. ظاهرا کسی متوجه او نشده بود. جنازۀ مرد رهگذری افتاده بود آن‌جا. مردم را خبر کردم که آمبولانس آمد و او را بردند.