به گزارش مشرق، جذب مربیان و بازیکنان خارجی اقدامی معمول در فوتبال جهان است اما از این شرایط نه تنها به خوبی استفاده نکردیم بلکه سوء استفاده زیادی نیز صورت گرفته است. هم اکنون چهره بین‌المللی ما به دلیل بدقولی‌ها و بدعهدی‌ها در پرداخت مطالبات بازیکنان و مربیان خارجی، مخدوش شده است.

اکنون شاهدیم که باشگاه‌های ایرانی بخصوص تیم‌های بزرگ و پرهوادار ما از پرسپولیس و استقلال گرفته تا تراکتور تبریز با بدهی‌های سنگین خارجی مواجه هستند. هنوز هیچکس فراموش نکرده که بخاطر همین بدقولی در پرداخت به خارجی‌ها فیفا از پرسپولیس 6 امتیاز کسر کرد. استقلال هم بارها با شکایت خارجی‌ها تهدید به کسر امتیاز شد. به این ترتیب، سوال اساسی که کارشناسان و نخبگان دلسوز مطرح می‌کنند این است که چه کسانی از جذب بازیکنان و مربیان خارجی بخصوص از نوع بی کیفیت آن سود کلان می‌برند؟ انگشت اتهام به سوی شماری دلال با همکاری عده‌ای معدود مربی و مدیر بی مسئولیت نشانه می‌رود. 

در نهایت وزارت ورزش و جوانان وقتی این حجم از بدهی‌ها و پرونده‌های شکایت از باشگاه‌های ایرانی در فیفا را دید، دستور داد جذب خارجی‌ها متوقف شود. برخی دیگر از کارشناسان برای اینکه بتوانند همچنان از خدمات ورزشی خارجی‌ها در حوزه فوتبال استفاده کنند، پیشنهاد جالب‌تری را مطرح کردند و آن هم پرداخت دستمزد به مربیان و بازیکنان خارجی با قرارداد ریالی بود. اگرچه برخی این پیشنهاد را عملی نمی‌دانستند اما مشخص شد که اکنون قرارداد دراگان اسکوچیچ سرمربی تیم ملی با فدراسیون به صورت ریالی بسته شده است. بنابراین، می‌توان با تدبیر بهتر مبلغ قراردادهای برخی خارجی‌ها را به صورت ریالی امضا کرد تا حداقل باشگاه‌ها به دلیل نوسان قیمت ارز دچار خسارت‌های فراوان نشوند و بودجه محدودشان را به صورت دقیق‌تر و بهتری هزینه کنند؛ نه اینکه بخش اعظم پول باشگاه صرف پرداخت دستمزد به خارجی‌هایی شود که گاهی واقعا بی کیفیت هستند و باشگاه‌های ایرانی نمی‌توانند از خدمات آنها استفاده‌ای ببرند.

البته مشکل اینجاست که در سال‌های اخیر متاسفانه برخی سوپر استارهای فوتبال ایران هم که وطنی هستند برای اینکه ارزش قراردادشان هر لحظه با نرخ تورم بالاتر برود، به باشگاه‌هایشان پیشنهاد عقد قرارداد با ارزهای خارجی داده‌اند. شاید بهتر است باشگاه‌های ما بیش از هر چیزی به فکر منفعت خود و در نهایت توسعه فوتبال باشند. این مساله فقط در صورت ثبات مدیریت دست یافتنی است اما وقتی باشگاه‌های بزرگ ما در فاصله زمانی نه چندان زیاد، مدیرعامل و اعضای جدید هیات مدیره به خود می بینند، سخت است که بخواهیم برنامه‌های مدونی برای رشد و توسعه فوتبال خود ارایه بدهند و مانع از به هدر رفتن سرمایه‌ها باشگاه و کشورمان باشند.