سرویس ورزش مشرق - با پایان مسابقات المپیک ۲۰۲۰ توکیو کاروان ۶۵ نفره ایران در ۱۷ رشته با کسب ۳ مدال طلای جواد فروغی و محمدرضا گرایی و سجاد گنج زاده و ۲ نقره علی داوودی و حسن یزدانی و ۲ برنز محمد هادی ساروی و امیرحسین زارع و ایستادن در رده ۲۷ به کار خود پایان داد. این در حالی است که در المپیک ریو با ۶۳ ورزشکار (۲۴ نفر از این تعداد را مثل این دوره ۲ رشته تیمی والیبال و بسکتبال مردان تشکیل می دادند) و کسب ۳ طلا و ۱ نقره و ۴ برنز در رده ۲۵ ایستاده بودیم و مقایسه مدال ها و رتبه ایران نسبت به دوره قبل از نزول ایران خبر می دهد.

با ناکامی برخی رشته ها و نفرات پرامید، هیچ کس منکر درجا زدن و عدم پیشرفت ورزش کشور در ۵ سال اخیر نیست، اما این روزها که همه در نقد نتایج ایران می نویسند و از ناکامی ورزش ایران صحبت می کنند، ما در گزارشی جدا از نتایج کلی ورزشکاران کشورمان از زاویه ای دیگر و در مقام مقایسه آماری به رتبه و مدالهای کشورمان نگاه کرده‌ایم؛ در جدول کلی المپیک و در مقایسه با کشورهای منطقه و حتی کشورهای مسلمان جهان، کاروان ایران در جایگاه بهتری ایستاده است؛ رتبه چهارم در آسیا پس از ۳ قدرت سنتی، رتبه اول در میان کشورهای خاورمیانه و منطقه و رتبه اول در میان همه کشورهای مسلمان و بالاتر ایستادن از بسیاری از کشورهای اروپایی و حتی آمریکای جنوبی.

در رنکینگ میان تیم های آسیایی هم نسبت به دوره قبلی پیشرفت داشته ایم و پس از چین و ژاپن و کره جنوبی در رده چهارم ایستادیم، در حالی که در المپیک ۲۰۱۶ ریو ازبکستان و قزاقستان بالاتر از ایران ایستاده بودند اما در توکیو با نزول شدید خود پایین تر از ایران قرار گرفتند؛ قزاقستان بدون کسب طلا و نقره و با ۸ برنز از رتبه ۲۲ به ۸۳ سقوط کرد و ازبکستان هم با ۳ طلا و ۲ برنز از رتبه ۲۱ به جایگاه ۳۲ نزول کرد.

البته این نزول شامل کره جنوبی هم می شود که جایگاه ۸ المپیک ریو را با سقوطی ۸ پله ای عوض کرد و بدترین جایگاه را در ۴۵ سال اخیر کسب کرد.

از شرایط کرونایی حاکم بر کل دنیا که بگذریم، با توجه به تحریم های ظالمانه علیه کشورمان و محدودیت هایی که برخی ورزشکاران در تهیه وسایل ضروری و مورد نیاز ورزشی و اردوهای و مسابقات تدارکاتی دارند و در مقایسه با هزینه و تبلیغات زیادی که در برخی کشورهای منطقه و حاشیه خلیج فارس می شود این نتیجه را می توان نتیجه خوبی قلمداد کرد که به نتایج برخی کشورها اشاره می کنیم:

ترکیه: با ۱۰۷ ورزشکار در ۱۸ رشته به این مسابقات آمده بود و تنها یک رشته تیمی (والیبال زنان) هم داشت و اکثریت ورزشکاران این کشور در رشته های انفرادی بودند اما در نهایت با ۲ طلا و ۲ نقره و ۹ برنز در جایگاه ۳۵ ایستادند. (المپیک ۲۰۱۶: ۱ طلا و ۳ نقره و ۴ برنز - رتبه ۴۱)

رژیم صهیونیستی: در سال های اخیر با به خدمت گرفتن قهرمانان کشورهای مطرح دیگر و هزینه زیادی که در ورزش کرده در این دوره با ۴۲ ورزشکار بیشتر نسبت به دوره قبل یعنی با ۸۹ ورزشکار در ۱۹ رشته به توکیو آمده بود (۲۴ نفر از این تعداد در رشته تیمی بیس بال بودند) اما در نهایت با کسب تنها ۲ طلا و ۲ برنز در رده ۳۹ ایستادند. (المپیک ۲۰۱۶: ۲ برنز - رتبه ۷۷)

اندونزی: یکی از کشورهای مطرح مسلمان است که با ۲۸ ورزشکار در ۸ رشته حضور داشت و با کسب ۱ طلا و ۱ نقره و ۳ برنز در دو رشته بدمینتون و وزنه برداری با ایستادن در مکان ۵۵ به کار خود پایان داد. (المپیک ۲۰۱۶: ۱ طلا و ۲ نقره - رتبه ۴۶)

مالزی: این کشور مسلمان نیز با ۳۰ ورزشکار در ۱۰ رشته به ژاپن آمده بود اما با ۱ نقره و ۱ برنز در دوچرخه سواری و بدمینتون جایگاهی بهتر از ۷۴ به دست نیاورد. (المپیک ۲۰۱۶: ۴ نقره و ۱ برنز - رتبه ۶۰)

مصر: این کشور مسلمان هم که با کاروانی شلوغ و با ۱۳۹ نفر (۳۶ نفر در دو رشته تیمی) به توکیو آمده بود نتایج خوبی کسب نکرد و با کسب ۱ طلا و یک نقره و ۴ برنز در ۴ رشته، ۲۷ پله پایین تر از ایران در رده ۵۴ قرار گرفت. هر چند نسبت به دوره قبل خودشان نتایج خوبی محسوب می شود. (المپیک ۲۰۱۶: ۳ برنز - رتبه ۷۵)

قطر: یکی دیگر از کشورهایی بود که پایین تر از ایران ایستاد. این کشور با ۱۶ ورزشکار در ۷ رشته به مسابقات آمده بود و با ۲ طلا در دوومیدانی و وزنه برداری و یک برنز در والیبال ساحلی و ایستادن در مکان ۴۱ به کار خود پایان دادند. اما این کشور در مقایسه با دوره قبلی که تنها یک نقره در پرش ارتفاع کسب کرده بود و این دوره همان ورزشکار به طلا تبدیل کرد و کسب دو مدال دیگر صعود چشمگیری نسبت به قبل داشتند و از رتبه ۶۹ به ۴۱ رسیدند. (المپیک ۲۰۱۶: ۱ نقره - رتبه ۶۹)

آذربایجان: یکی دیگر از کشورهای منطقه که همواره نتایجش با ایران مقایسه می شود جمهوری آذربایجان است که در این دوره با ۴۴ ورزشکار در ۱۴ رشته انفرادی به توکیو آمده بود و با نزولی ۲۸ پله ای و کسب ۳ نقره و ۴ برنز در رشته های کاراته و کشتی و جودو و بوکس و بدون طلا در جایگاه ۶۷ ایستاد. (المپیک ۲۰۱۶: ۱ طلا و ۷ نقره و ۱۰ برنز - رتبه ۳۹)

عربستان: سعودی ها در این دوره با ۳۳ ورزشکار در ۹ رشته به توکیو آمده بود (۲۲ بازیکن در تیم فوتبال حضور داشتند) و با کسب یک مدال نقره در جایگاه ۷۷ ایستاد. (المپیک ۲۰۱۶: ۱۱ ورزشکار و بدون مدال)

با تمام این تفاسیر و مقایسه ها نباید از این نکته غافل شد که در برخی رشته ها مثل والیبال و بسکتبال و دوومیدانی و شمشیربازی و تکواندو و حتی برخی اوزان کشتی نتایج بسیار کمتر از حد انتظار بود و این نکته را ثابت کرد که موفقیت در میدانی مثل المپیک مدیریت و برنامه ریزی بلند مدت و مدون می خواهد و اگر می خواهیم تعداد رشته های مدال آور ما از انگشتان یک دست بیشتر شود نباید تنها دلخوش و امیدوار به رشته های مدال آوری مثل کشتی و وزنه برداری باشیم که همین انتظارات باعث فشار مضاعف و عدم نتیجه گیری مناسب در قهرمانان ما می شود.

اگر قرار است در المپیک ۲۰۲۴ پاریس مثل تیراندازی و کاراته رشته های دیگر هم مدال آور باشند یا رشته های مدال آور قبلی تعداد و مرغوبیت مدال های خود را ارتقا بدهند، مدیران ورزش باید پذیرای انتقادات سازنده باشند و شایسته تر آنست که روی ورزش هایی سرمایه گذاری شود که بالقوه و بالفعل توانایی کسب مدال را داشته باشند نه اینکه فقط برای بالا بردن رکورد ملی یا کسب تجربه و در یک کلام توریست وار به مسابقات بروند.