به گزارش مشرق، شماره بیست‌وپنجم ماهنامه سه‌نقطه (مکتوب طنز [+ جد] فارسی) با تصویری از نجم‌الدین شریعتی بر روی جلد منتشر شد. پرونده ویژه‌ی این شماره تحت عنوان «شمال‌مُمال محال است یادمان برود» به خطه‌ی سرسبز شمال ایران اختصاص یافته است و نویسندگان به‌عنوان مسافران یا ساکنان آنجا درباره‌ی این موضوع یادداشت‌های خواندنی‌ای نوشته‌اند.
نخستین فصل سه‌نقطه‌ی ۲۵ کرسی آزادنویسی است که با مطلبی از مریم نظام‌دوست تحت عنوان «پول به زبان ساده یا چیز دوم به‌معنای چه چیز است» آغاز می‌شود که اولین قسمت از سری یادداشت‌های اقتصاد به زبان آدمیزاد است و نویسنده در آن مفاهیم پیچیده‌ی اقتصادی را ساده‌سازی می‌کند. در بخش «همه‌چیز درباره‌ی همه‌چیز» این شماره اکبر میرجعفری در یادداشتی با نام «بعضی چیزها درباره کله‌پاچه» به سؤالات مهمی درباره‌ی یکی از مناقشه‌برانگیزترین غذاهای ایرانی یعنی کله‌پاچه پاسخ داده است.
اکبر موسوی در مطلبی با عنوان «ابوالبقاء بباف، بقاء بیاب» توضیح داده است که ابوالبقابافی چیست، چه تکنیک‌هایی دارد و چطور باید از آن استفاده کرد؟ مهدی شریفی در «واریانس آن شش نفر و نصفی» در صفحه‌ی فاصله کانونی قصه‌ی یک عکس قدیمی و داستان مربوط به آدم‌های آن عکس را برایمان روایت کرده است. یاسین کیانی در «دون دیه‌گو چیز دیگری بود» از منظری متفاوت به این پرداخته است که چرا مارادونا را باید قهرمان نامید.
اما پرونده‌ی ویژه‌ی این شماره با یادداشتی از مریم حسن‌نژاد تحت عنوان «کته‌کبابی بی‌عرفان و مداقه و ادا» آغاز می‌شود که نویسنده در آن توضیح می‌دهد شمال از کجا آمد، در طول تاریخ چه بر شمال گذشته است و از چه زوایایی می‌توان آن را باز کرد.
فاطمه فهیمی در یادداشت «مرغابی‌های بی‌شعور در دامان طبیعت» شمال‌روان را دسته‌بندی کرده و به ملزومات شمال‌روی پرداخته است. اگر به دنبال یک راهنمای جامع و گام‌به‌گام برای سفر به شمال می‌گردید، خواندن مطلب مریم نظام‌دوست با نام «کاکل بلال و زغال روشن و بطری آب‌معدنی» را به شما پیشنهاد می‌کنیم.
پس از او رضا سعیدی ورنوسفادرانی در «چرا هرجا می‌روید می‌رقصید؟» علیه گروهی از شمال‌روندگان دست به نفرت‌پراکنی زده است. فاطمه خسروانی در یادداشتش با نام «این جانوران شمال‌رونده» به‌عنوان یک شمالی به ما توضیح می‌دهد که از نگاه ساکنان مناطق شمالی مسافران چند دسته هستند و هر دسته شامل چه کسانی است. پس از او علی آینه‌ور شطحی در باب مقوله‌ی شمال زده است که می‌توانید آن را در یادداشت «شمال، بغل، زباله، فرهنگ‌سازی» بخوانید. محمد صمدی در مطلب خود با نام «سیرترشی ماهیتاً نمی‌تواند نامحسوس باشد» گزارشی ارائه داده از آنچه در اجلاس اضطراری کارگروه ساماندهی شمال با حضور نمایندگان ارگان‌ها و نهادهای ذیربط رخ داده است. محمد صاحبی در مطلبی با عنوان «اپاختر، سیخ و پیرمرد هیزم‌شکن» به اختلال سیخ‌پنداری و سیخ‌زدگی و حالت‌های مختلف آن می‌پردازد. میلاد ملاعبدالوهاب در «آن‌همه شور و حال چون توانم که از یاد برد» غزلی از حافظ را با نگاهی به شمال تفسیر کرده است.
نفیسه رحمانی با مطلبی درباره‌ی عادات ییلاق و قشلاق اقوام مختلف ایران با نام «شمال مرا چه کسی جابجا کرد؟» نیمخط سه‌نقطه‌ی ۲۵ را کلید می‌زند و با مطلب «باور کنید شمال چیزهایی غیر از جوج، دریا، جنگل و کمپ هم دارد» که درباره‌ی دیدنی‌های کمترشناخته شده‌ی شمال است آن را به پایان می‌رساند.
«قر گردن هردمبیل در میدان حسن‌آباد طهران» یادداشت اول تهرانشهر این شماره است که ابراهیم افشار در آن نمایش‌های خیابانی دو طناز خیابانی به‌نام هردمبیل و هردمکلنگ در سال ۱۳۰۰ تهران را بازسازی کرده است. محمدحسین افخمی در «کماکان در قید حیات» نگاهی به موزه‌ی هنرهای معاصر تهران انداخته است. «ییلاق‌های همایونی در تهران کجا بوده یا هستند؟» عنوان مطلبی است از امیررضا مهریزی که در آن به ییلاق‌های درباری داخل تهران پرداخته شده است. جلال سمیعی در یادداشت «تهران، نمونه واقعی چندصدایی» صداهای چند گوشه از تهران را روایت کرده است. سیزدهمین و آخرین قسمت از بخش «استندآپ‌کمدی، ازالف تا ی» را در این شماره می‌خوانید که محمود فرجامی آن را درباره‌ی مکان‌های مناسب برای اجرای استندآپ‌کمدی نوشته است. سه‌نقطه‌ی ۲۵ با یادداشتی از اسماعیل امینی با نام «گریز از اندیشه‌ی قالبی» و درباره‌ی نسبت طنزنویسی با آرمان‌گرایی به پایان می‌رسد.
بیست‌وپنجمین شماره سه‌نقطه، در ۲۰۴ صفحه و با قیمت ۵۰هزار تومان در کتابفروشی‌ها و فروشگاه‌های آنلاین عرضه شده است.
