به گزارش مشرق، قرارداد سازش میان امارات متحده عربی و بحرین با رژیم صهیونیستی شامگاه سه شنبه (۲۵ شهریور ۱۳۹۹) به صورت رسمی در حضور دونالد ترامپ رئیس جمهور پیشین آمریکا امضا شد و این دو کشور کوچک عرب حاشیه خلیج فارس رابطه چندین ساله غیرعلنی خود را با صهیونیست‌ها آشکار و رسمی کردند. امارات متحده عربی و بحرین بدون آنکه اسرائیل حتی یکی از شروط درج شده در ابتکار صلح عربی را تحقق بخشد آن را به رسمیت شناخته و به امضای توافق صلحی پرداختند که روابط محرمانه گذشته میان کشور خود و رژیم صهیونیستی را علنی کردند.

عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی در حالی صورت می‌گیرد که تاکنون مردم بحرین بارها علیه این رژیم و توافقنامه عادی سازی دست به برگزاری تظاهرات زده اند.

روابط گرم آل خلیفه با تل آویو

در جدیدترین تحرک و هروله آل خلیفه به سمت رژیم صهیونیستی، خالد یوسف الجلاهمه سفیر بحرین در فلسطین اشغالی، روز سه‌شنبه وارد تل‌آویو شد. معرفی نخستین سفیر بحرین در تل‌آویو و افتتاح سفارت رژیم صهیونیستی در ابوظبی تنها چندین هفته پس از جنگ ۱۲ روزه غزه صورت می‌گیرد که در آن دستکم ۲۵۶ فلسطینی از جمله ۶۷ کودک بی‌گناه شهید و بیش از ۲ هزار نفر دیگر زخمی شدند.

این در حالی است که شخصیت‌ها و فعالان بحرینی به آغاز به کار اولین سفیر آل خلیفه در رژیم صهیونیستی واکنش نشان دادند. جمعیت الوفاق بحرین به تعیین سفیر آل خلیفه در تل آویو واکنش نشان داد. شیخ حسین الدیهی معاون دبیرکل جمعیت بحرین گفت که خالد یوسف الجلاهمه سفیر بحرین در تل‌آویو تنها نماینده خود و کسی است که او را اعزام کرده است.

الدیهی گفت: به الجلاهمه می‌گوئیم که تو تنها نماینده خود و کسی هستی که تو را اعزام کرده است و نماینده بحرین نیستی. ملت بحرین از الجلاهمه مبرا بوده و او را به رسمیت نمی‌شناسند همچنان که رژیم اشغالگر را تا نابودی کامل این رژیم هرگز به رسمیت نخواهند شناخت. بحرین همچنان در کنار فلسطینیان باقی خواهد ماند و عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی نیز خیانت و ننگ است.

مردم بحرین در مخالفت با عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی و تعیین سفیر بحرین در فلسطین اشغالی توسط رژیم آل خلیفه دست به تظاهرات زدند.

بر اساس این گزارش، بحرینی‌ها با تظاهرات در روستای الدیه واقع در غرب منامه پرچم‌های فلسطین و پلاکاردهایی در مخالفت با عادی سازی روابط در دست داشتند.

تظاهرات کنندگان بحرینی همچنین تاکید کردند که به فلسطین و ملت این کشور و مقدساتش وفادار خواهند ماند و با عادی سازی روابط با صهیونیست‌ها مخالفت می‌کنند.

تاریخچه روابط رژیم صهیونیستی با آل خلیفه

تاریخ روابط رژیم صهیونیستی با آل خلیفه به سال ۱۹۹۴ بر می‌گردد که در آن سال اولین هیأت رسمی رژیم صهیونیستی وارد بحرین شد و به دنبال آن «یوسی سارید» وزیر محیط زیست رژیم صهیونیستی از منامه دیدن کرد.

چند سال بعد «خالد احمد الخلیفه» وزیر خارجه بحرین در سال ۲۰۰۰ خواستار تشکیل یک مجمعی در سطح خاورمیانه شد که متشکل از کشورهای عربی و رژیم صهیونیستی باشد. وی این مجمع را تنها راهی دانست که می‌توان مشکلات موجود در منطقه راحل کرد!

روند عادی سازی میان بحرین و رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۰۶ هنگامی که منامه دفتر تحریم کالاهای اسرائیلی را بست و ممنوعیت کالاهای رژیم صهیونیستی را لغو کرد و سپس در سال ۲۰۰۸ یک یهودی را به عنوان سفیر بحرین در آمریکا انتخاب کرد وارد فاز جدیدی شد.

در ۱۰ دسامبر ۲۰۱۵ حمد بن عیسی از «موشیه لیوین» خاخام صهیونیست در کاخ خود در منامه استقبال کرد. همچنین در دسامبر ۲۰۱۶ نوار ویدئویی منتشر شد که افراد وابسته به دربار رژیم بحرین در محفلی به همراه خاخام «حباد» حضور داشتند.

خدمت مجانی به صهیونیست‌ها

این گرمی روابط میان آل خلیفه را می‌توان در راستای خدمت مجانی به صهیونیست‌ها دانست زیرا این عادی سازی هیچ هزینه‌ای برای تل آویو ندارد. بر اساس ابتکاری که عربستان ارائه داده بود و دیگر کشورها نیز آن را پذیرفته بودند، رژیم صهیونیستی باید تشکیل یک کشور مستقل فلسطینی به پایتختی بیت‌المقدس شرقی را به رسمیت می‌شناخت، به آوارگان فلسطینی اجازه بازگشت به سرزمینشان را می‌داد و به مرزهای قبل از ۱۹۶۷ باز می‌گشت و به این ترتیب به قانون صلح در برابر زمین پایبند می‌بود و در مقابل، کشورهای عرب منطقه نیز رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخته و روابط خود را با آن در تمام ابعاد سیاسی، اقتصادی، امنیتی به صورت علنی برقرار کرده و گسترش می‌دادند اما آنچه اسرائیل توانست به آن دست یابد، نه صلح در برابر زمین، بلکه صلح در برابر صلح بود!

دلیل عادی سازی روابط بحرین و اسرائیل به تلاش آل‌خلیفه برای حفظ تاج و تخت و ادامه حکومت بازمی‌گردد. وابستگی خارجی و فقدان مشروعیت داخلی یکی از دلایل اساسی تلاش خاندان حاکم بر بحرین برای حفظ روابط نزدیک با قدرت‌های فرامنطقه‌ای و پیروی از سیاست‌های مورد تأیید آنها بوده است.

از نظر اقتصادی، چنین توافقی علاوه بر اهمیت فراوان خود، توافقی برد-برد برای رژیم صهیونیستی محسوب می‌شود. رژیم صهیونیستی از نظر نظامی و فناوری، به بازار مصرفی کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس دست پیدا خواهد کرد که به دلیل شرایط اقلیمی خود، نیازمند ابزاری برای شیرین سازی آب و کشاورزی پیشرفته هستند.

از سوی دیگر رژیم صهیونیستی با کوبیدن بر طبل ایران هراسی، شیخ نشینان را به خرید بیشتر تسلیحات این رژیم ترغیب می‌کند به ویژه که این کشورهای حوزه خلیج فارس از جمله بحرین پایگاهی مردمی ندارند و خود را محتاج حمایت دیگران می‌دانند. آنها به جای اینکه به مردم خود تکیه کنند گاهی به آمریکا و گاهی به رژیم صهیونیستی متمایل می‌شوند. این در واقع دلبستن به سراب است زیرا آنچه آل خلیفه به آن برای تأمین امنیت خود دلبسته است یعنی رژیم صهیونیستی، خود سست‌تر از خانه عنکبوت است.

گرمی روابط آل خلیفه با رژیم صهیونیستی برای منامه امتیاز اقتصادی – امنیتی نخواهد داشت؛ بلکه به تشدید بحران مشروعیت رژیم آل‌خلیفه منجر می‌شود.