به گزارش مشرق، جنگ آمریکا در افغانستان در غروب ۳۰ آگوست، زمانی که آخرین هواپیمای سی ۱۷ نظامی این کشور به آسمان فرودگاه بین المللی حامد کرزی در کابل وارد شد، به پایان رسید.

به گزارش «دیلی بیست»، در میان مسافران آن پرواز آخرین نظامی آمریکایی بود که از این کشور سخت کوهستانی و جنگ زده خارج شد؛ شخصی به نام کریس دوناهو، فرمانده لشکر ۸۲ هوابرد آمریکا.

بیشتر بخوانید:

۷ آمریکایی مسلح عازم افغانستان در فرودگاه دوبی بازداشت شدند

کمی بعد ذبیح الله مجاهد، سخنگوی ارشد طالبان به مردم افغانستان اعلام کرد «این پیروزی متعلق به همه ما است.»

عقب نشینی سراسیمه آمریکایی ها، مملو از صحنه‌هایی از افغانستانی‌هایی مستأصل بود که در هنگام شروع به پرواز به عقب هواپیمای غول پیکر نیروی هوایی آمریکا چسبیده بودند.

همچنین والدینی که فرزندان خود را به نظامیان در محیط پر تنش فرودگاه تحویل می‌دادند و همچنین انفجارهای انتحاری وحشتناک فرودگاه کابل توسط داعش.

گفته می‌شود حدود ۱۲۳ هزار نفر از افغانستان خارج شدند.

بیشتر بخوانید:

چالش‌های فردای افغانستان چیست؟

با وجود این، این خروج توسط مورخان نسل‌های مختلف بدین صورت توصیف خواهد شد: آخرین اقدام آمریکا در جنگی که در آن شکست خورده است.

ناگزیر موضوع طاقت فرسای آخرین عملیات نظامی آمریکا در افغانستان، خاطرات تخلیه تلخ دیگری را برای آمریکایی‌ها زنده می‌کند؛ عملیات «فریکوئنت ویند» که آخرین تلاش آمریکا برای تخلیه آخرین آمریکایی‌های باقی مانده در سایگون در ویتنام، همراه با متحدان ویتنام جنوبی آن‌ها در ۲۹ تا ۳۰ آوریل ۱۹۷۵.

آمریکا در این عملیات، که توسط تفنگداران دریایی آمریکا تحت فشار شدید انجام شد، موفق شد همه آمریکایی‌ها را از سایگون خارج کند، اما هزاران ویتنامی جنوبی که برای آمریکا به عنوان خدمتگزاران وفادار کار کرده بودند، توسط آمریکا به حال خودشان رها شدند؛ بسیاری از این افراد خود به ناچار فرار کردند و بسیاری از آن‌ها هم کشته شدند.

این موضوع بسیار برای آمریکایی‌ها ناراحت کننده است، اما آمریکا در افغانستان به دلیل اشتباهات زیادی که تقریباً ۵۰ سال پیش در ویتنام هم دچار شده بود، شکست خورد.

امروزه می‌بینیم که همان وضعیتی که ۵۰ سال پیش در ویتنام ایجاد شده بود بسیار با وضعیت و خروج آمریکا از افغانستان شباهت دارد.

وضعیت در افغانستان و نوع خروج آمریکا از آن نشان دهنده این است که آمریکا از جنگ ویتنام به اندازه کافی عبرت نگرفته است.