به گزارش مشرق، ارسلان قاسمی درباره کیفیت زرشک تولید شده در کشور، گفت: ایران بزرگ‌ترین تولیدکننده زرشک در دنیاست ما پیش‌بینی می‌کنیم میزان تولید این محصول در سال جاری به ۲۲ هزار و ۳۰ تن برسد.
وی زرشک را مانند زعفران کالای صادراتی خواند و افزود: زرشک، خواص غذایی و دارویی قابل توجهی دارد. ویژگی‌های این محصول می‌تواند آن را به کالا با ارزش صادراتی تبدیل کند.
این فعال اقتصادی بابیان اینکه ۹۸ درصد از زرشک کشور در خراسان جنوبی کشت و برداشت می‌شود، افزود: در سال جاری ۲۰ هزار تن زرشک بی‌دانه در این استان برداشت خواهیم کرد.
قاسمی پاییز را فصل برداشت زرشک عنوان کرد و افزود: زرشک‌کاران از آنجایی که نگران سرمازدگی محصول خود هستند زودتر از زمان واقعی آن را برداشت می‌کند همین مسئله پای دلال‌ها را وسط می‌کشاند و در نهایت این دلال است که قیمت فروش را تعیین می‌کند.
وی با اشاره به اساسی‌ترین مشکل زرشک‌کاران، گفت: نبود مکان مناسب برای خشک کردن محصول یکی از معضلات اصلی زرشک‌کاران است به‌همین دلیل از ساداتی‌نژاد وزیر جهاد کشاورزی درخواست کردیم که امکانات سازمان تعاون روستایی در خراسان جنوبی را در اختیار زرشک‌کاران بگذارد تا آنها بتوانند محصولات خود را خشک کنند.
به گفته این فعال اقتصادی، امکان نگهداری زرشک‌تر دشوار است. این محصول با آفتاب خشک می‌شود و زرشک‌کاران کمتر از دستگاه‌های خشک‌کننده استفاده می‌کنند.
وی با اشاره به کم شدن انگیزه برداشت محصول از سوی زرشک‌کاران، گفت: کشاورزان از سیل، خشکسالی، آفت، گرما و سرما را پشت سر گذاشتند اما از خان آخر که همان دلال‌ها هستند به سلامت نمی‌گذرند. درخواست زرشک‌کاران از وزارت جهاد کشاورزی این است که قیمت پایه زرشک تازه را تعیین کنند و صندوق حمایت نیز از محصولات کشاورزی پشتیبانی کند.
قاسمی درباره آمار صادرات زرشک در سال ۹۹، گفت: سال گذشته ۴۳۵ تن زرشک به ۱۱ کشور به ارزش ۳۲۰ هزار دلار صادر کردیم و هم اکنون دپو زرشک در انبارها نداریم.
به گفته قاسمی، زرشک‌کاران محصول خود را کیلویی ۱۰ هزار تومان می‌فروشند در حالی‌که این میوه بالای ۷۰ هزار تومان به دست مصرف کننده می‌رسد. باید به این نکته توجه کرد که فرآوری قابل توجهی روی آن صورت نمی‌گیرد و فقط با آفتاب خشک می‌شود.
وی در پایان بابیان اینکه امکان کشت قراردادی در بسیاری از محصولات کشاورزی وجود ندارد، گفت: صاحبان زمین‌های کشاورزی در ایران خرده مالک هستند همین مسئله امکان کشت قراردادی را دشوار کرده است از این‌رو بایستی ابتدا زیرساخت‌ها را دراین مسیر فراهم کنیم. لازمه قدم گذاشتن در این راه جمع‌آوری داده‌ها و اطلاعات از کشاورزان و جمع شدن آنها در یک تشکل است.
