به گزارش مشرق، «جان هافمن» کارشناس ژئوپولیتیک خاورمیانه و اسلام سیاسی، با انتشار مقاله‌ای در «فارین پالیسی»، تحت عنوان «دادن چک سفید به امارات، باید تمام شود»، دلایل خود را برای اینکه چرا آمریکا باید در نوع رابطه با ابوظبی تجدیدنظر کند؛ بیان می‌کند.
بیشتر بخوانید
وی در ابتدای این مطلب می‌نویسد: آمریکا همواره به امارات به عنوان یکی از مهم‌ترین شرکای خود در خاورمیانه نگاه می‌کند و آن را متحدی کلیدی در بازدارندگی علیه ایران، (ادعای) مقابله با تروریسم و ارتقاء ثبات منطقه‌ای می‌داند. از سوی دیگر، مداخلات امارات در منطقه یا نقض حقوق بشر از سوی این کشور را خطری برای منافع خود تلقی نمی‌کند و به همین دلیل است که به رغم همه اینها، امارات را نماد ثبات و پیشرفت در منطقه‌ای پرآشوب معرفی می‌کند.
هافمن در ادامه می‌نویسد: با توجه به عضویت اخیر امارات در شورای امنیت سازمان ملل، به نظر می‌آید که این کشورآماده کمک به آمریکا برای پیشبرد منافع دوجانبه در صحنه جهانی است. اما این رویکرد اشتباه است.
نویسنده در توضیح این مسئله می‌افزاید: سیاست‌های امارات در خاورمیانه ذاتاً ماهیتی ثبات‌زدا دارد و موجب دامن زدن به بسیاری از جنگ‌های داخلی منطقه شده، ناقض قوانین بین‌الملل بوده و تلاش‌ها برای تغییرات دموکراتیک را با شکست مواجه کرده است. از سوی دیگر، امارات بارها تلاش کرده تا در سیاست‌های داخلی آمریکا در بالاترین سطوح مداخله کند و درباره جاسوسی از دیپلمات‌ها و مقامات دولتی سراسر جهان هم ابایی ندارد.
در ادامه مطلب منتشر شده در فارین پالیسی، نویسنده پیشنهاد می‌کند کهمورد ارزیابی دوباره قرار دهد و آنها را درباره رفتارهایی ازجمله مداخله غیرقانونی در سیاست‌های داخلی آمریکا، پاسخگو کند که این مسئله حداقل در قبال امارات مستلزم آن است که آمریکا، پیش از هرچیز، دادن چک سفید به ابوظبی را خاتمه دهد.
هافمن استدلال خود را اینگونه ادامه می‌دهد: چندین دهه است که سیاست آمریکا در خاورمیانه روی باور خیالی و اشتباه «ثبات استبدادی» استوار بوده است به این معنا که حکومت‌های خودکامه و مستبد خاورمیانه «می‌توانند با تحمیل نظم سیاسی و اجتماعی علیه شهروندان محرومشان از منافع آمریکا محافظت کنند». اما همان‌طور که ریاست مرکز پژوهش‌های خاورمیانه در دانشگاه دِنوِر می‌گوید، خلاف این باور درست است به این معنا که این رژیم‌های استبدادی «منابع اصلی بی‌ثباتی در منطقه هستند، هم از نظر ماهیت حکومتشان و هم از لحاظ سیاست‌هایی که دنبال می‌کنند».
امارات، نماد بارز این باور نادرست است تا آنجا که «عدم‌پاسخگویی در داخل» و «برخورداری از چک سفید آمریکا» عواملی هستند که باعث شکل‌گیری اقداماتی می‌شوند که ذاتاً ثبات‌زدا و مخالف منافع آمریکا هستند.
هافمن در این باره می‌نویسد: امارات که در سلاح‌های پیشرفته آمریکایی غرق شده، یکی از مداخله‌گرترین کشورهای منطقه است و ردپای ابوظبی در ناآرامی‌ها مصر، سوریه، لیبی، یمن و اخیراً تونس به خوبی قابل مشاهده است. به این ترتیب، اقدامات منطقه‌ای و بین‌المللی امارات به شهرت جهانی آمریکا هم آسیب زده و باعث شده ادعای جو بایدن رئیس جمهور آمریکا برای پیگیری یک سیاست خارجی متمرکز بر حقوق بشر، ریاکارانه به نظر برسد. این در حالی است که امارات فقط منافع خارجی آمریکا را تضعیف نکرده است که مثال بارز آن، خبری بود که در شهریور امسال منتشر شد و حاکی از جاسوسی سه مأمور سابق اطلاعاتی آمریکا برای ابوظبی بود.
هافن در نهایت می‌نویسد: سریع‌ترین راه برای پایان دان به چک سفید امضای آمریکا، عدم فروش تسلیحات آمریکایی به امارات است- اقداماتی ممکن است آینده پایگاه هوایی آمریکا در «الظفره» را به خطر بیندازد، اما فرصتی برای بازبینی حضور نظامی گسترده ایالات متحده در منطقه فراهم می‌کند که خود، عاملی بی‌ثبات‌کننده بوده است. بازبینی در روابط واشنگتن-ابوظبی باید به عنوان یک کاتالیزور برای بازنگری اساسی در راهبرد گسترده‌تر واشنگتن در خاورمیانه تلقی شود- راهبردی که بر پایه‌ی باور نادرست «ثبات استبدادی» بنا شده است.
