به گزارش مشرق به نقل از تی ان، پلی نوروپاتی حسی دیستال(DSP) شایع‌ترین مشکل عصبی در ویروس نقص ایمنی انسانی است که ۵۰ درصد از بیماران مبتلا به اچ آی وی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اکثر افراد مبتلا به پلی نوروپاتی حسی دیستال، علائمی مانند احساس بی‌حسی، گِزگِزی اندام به خصوص دست یا پاها را تجربه می‌کنند که این امر انجام امور روزانه را برای آنها دشوار ساخته و می‌تواند به بیکاری و افسردگی آنها منجر شود.

بیشتر بخوانید

راهکار مقابله با ایدز

محققان در تحقیقات قبلی در مورد پلی نوروپاتی حسی دیستال بیشتر بر روی سیستم عصبی پیرامونی متمرکز بودند اما دریافتند ممکن است آسیب عصبی به تنهایی دلیل تمام علائم پلی نوروپاتی حسی دیستال نباشد. اخیرا محققان دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو و دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو به بررسی مغز افراد پرداختند تا دریابند چه چیزی ممکن است سبب ایجاد درد بیشتر در بیماران مبتلا به این بیماری شود.

در این مطالعه هنگامی که بیماران مبتلا به اچ آی وی دارای مشکل پلی نوروپاتی حسی دیستال یک محرک دردناک را تجربه کردند، محققان الگوهای منحصربه‌فردی از فعالیت مغز را مشاهده کردند. آنها دریافتند جزایر لانگرهانس قدامی( ناحیه‌ای از مغز که در پیش‌بینی و پردازش احساسی درد نقش دارد) بیماران مبتلا به پلی نوروپاتی حسی دیستال فعالیت بیشتری در مقایسه با سایر بیماران مبتلا به اچ آی وی دارد.

دکتر "آلان سیمونز"(Alan Simmons) نویسنده ارشد این مطالعه و استاد روانپزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو گفت: جزایر لانگرهانس قدامی در تلاشند تا آینده را برای شما پیش بینی کنند. جزایر لانگرهانس قدامی حالات و اتفاقاتی که قرار است برای شما رخ دهد و شما آنها را احساس کنید را در ذهن‌تان شکل می‌دهند. این عمل و شکل گرفتن این ذهنیت از درد، نقش مهمی در تعیین میزان دردی که واقعا تجربه می‎کنید، ایفا می‌کند.

محققان برای نشان دادن این امر آزمایشی را انجام دادند. شرکت کنندگان این مطالعه در حالی که فعالیت مغز آنها با استفاده از روش اف‌ام‌آرآی یا تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی اندازه گیری می‌شد، محرک‌های حرارتی دردناکی را روی پاها یا دست‌های خود حس کردند. در همان موقع یک نشانه بصری نیز وجود داشت که به آنها اطلاع می‌داد چه زمانی یک محرک دردناک به بدن آنها وارد می‌شود. هنگامی که آزمایش محرک‌های حرارتی دردناک شروع شد، در یک تابلو نشان داده می‌شد که این محرک تا چه حد به طول می انجامد. گرما به مدت شش تا ۱۶ ثانیه به بدن شرکت کنندگان وارد می‌شد.

محققان در ادامه آزمایش فعالیت مغز بیماران در هنگامی که گرما در زمان کوتاه و زمان طولانی به بدن آنها وارد می‌شد و آنها درد را احساس می‌کردند را باهم مقایسه کردند. آنها دریافتند گرچه شدت محرک درد وارد شده در هر دو آزمایش یکسان بود، اما زمانی که بیماران می‌دانستند که قرار است این میزان درد طولانی‌تر باشد، جزایر لانگرهانس قدامی انها فعال‌تر می‌شدند.

سیمونز گفت: یافته‌های این مطالعه به شما امکان می‌دهد تا دریابید که یک نکته کلیدی در درد نوروپاتی، واکنش شما به موضوع ادامه دار بودن درد است، اگر بدانید که درد کوتاه خواهد بود، آن را مهار کرده و دیگر انقدر تحمل درد برای شما سخت نخواهد بود. از سوی دیگر اگر تصور کنید که درد مداوم و غیرقابل اجتناب است، مغز شما به آن حس واکنش نشان داده و این درد را برایتان مشکلی بسیار طاقت‌فرسا می‌کند.

محققان همچنین الگوی متفاوتی را در قشر سینگولیت قدامی این بیماران یافتند. قشر سینگولیت قدامی ناحیه‌ای از مغز است که در تنظیم احساسات ذهنی ناخوشایند از درد نقش دارد. محققان دریافتند هرچه فعالیت قشر سینگولیت قدامی افراد بیشتر بود، آنها کمتر می‌گفتند که درد آنها در زندگی روزمره آنها تداخل ایجاد کرده است. بنابراین کاهش فعالیت جزایر لانگرهانس قدامی یا افزایش فعالیت قشر سینگولیت قدامی ممکن است نتایج و حس درد را برای بیماران مبتلا به اچ آی وی پلی نوروپاتی حسی دیستال بهبود بخشد.