به گزارش مشرق، تحقیقات جدید نشان می‌دهد کودکانی که در سنین پیش‌دبستانی به خوبی با دیگران بازی کنند، در دوران بزرگسالی از سلامت روانی بهتری برخوردار می‌شوند. این یافته‌ها شواهد روشنی را ارائه می‌کنند که «توانایی بازی با همسالان»، یعنی ظرفیت بازی موفقیت‌آمیز با کودکان دیگر، تأثیر محافظتی بر سلامت روان دارد.

به گزارش ساینس دیلی، محققان دانشگاه کمبریج داده‌های مربوط به حدود ۱۷۰۰ کودک در سنین سه و هفت سال که جمع‌آوری شده بودند را تجزیه و تحلیل کردند. آنهایی که در سه سالگی توانایی بازی با همسالان بهتری داشتند، چهار سال بعد به طور مداوم علائم کمتری از سلامت روان ضعیف را نشان دادند. آنها تمایل به بیش‌فعالی کمتری داشتند، والدین و معلمان مشکلات رفتاری و عاطفی کمتری را گزارش کردند و احتمال کمتری داشت که با کودکان دیگر دچار نزاع و پرخاشگری شوند.

نکته مهم این است که این ارتباط بازی کردن بر سلامت روان، حتی زمانی که محققان روی زیرگروه‌هایی از کودکان متمرکز شدند که به‌ویژه در معرض خطر مشکلات سلامت روان با سایر عوامل مانند فقر یا مواردی که مادر در طول بارداری یا بلافاصله پس از آن، پریشانی روانی جدی را تجربه کرده بود، کاربرد داشت.

دکتر جنی گیبسون، از مرکز بازی در آموزش، توسعه و یادگیری (PEDAL) در دانشکده آموزش دانشگاه کمبریج، گفت: کودکان از طریق بازی با دیگران، مهارت‌هایی را برای ایجاد دوستی‌های قوی به دست می‌آورند.

ویکی یران ژائو، دانشجوی دکترا در PEDAL و اولین نویسنده این مطالعه بیان کرد: آنچه مهم است کیفیت بازی با همسالان است نه کمیت؛ مثلاً بازی‌هایی با همسالان که کودکان را تشویق به همکاری می‌کند یا فعالیت‌هایی که به اشتراک‌گذاری را ترویج می‌کند، مزایای مثبتی خواهد داشت.

محققان از داده‌های ۱۶۷۶ کودک در مطالعه در حال رشد در استرالیا استفاده کردند، که رشد کودکان متولد شده در استرالیا را بین مارس ۲۰۰۳ تا فوریه ۲۰۰۴ دنبال می‌کند. این شامل اطلاعاتی بود که توسط والدین و مراقبان ارائه شده است.

شاخص بازی با همسالان برای ایجاد معیاری از توانایی تعامل با همسالان مورد توجه محققان قرار گرفت تا رابطه بین این معیار و علائم مشکلات احتمالی سلامت روان مانند بیش‌فعالی، مشکلات عاطفی و ... را در سن هفت سالگی گزارش دهند؛ این مطالعه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

محققان دریافتند کودکانی که در سن سه سالگی نمره توانایی بازی با همسالان بالاتری داشتند، علائم کمتری از مشکلات سلامت روان را در سن هفت سالگی نشان دادند. به ازای هر واحد افزایش در توانایی بازی با همسالان در سه سالگی، نمره اندازه‌گیری شده کودکان برای مشکلات بیش‌فعالی در هفت سالگی ۸.۴ درصد، مشکلات رفتاری ۸ درصد، مشکلات عاطفی ۹.۸ درصد و مشکلات در گروه همسالان ۱۴ درصد کاهش یافت.

این موضوع بدون توجه به عوامل مخدوش‌کننده بالقوه مانند سطح فقر و ناراحتی مادر و اینکه آیا آنها فرصت‌های فراوانی برای بازی با خواهر و برادر و والدین داشتند یا نه، اعمال می‌شد.

این اثر حتی در بین گروه‌های در معرض خطر هم مشهود بود و این موضوع ممکن است به این دلیل باشد که بازی با همسالان اغلب کودکان را مجبور به حل مسئله و رویارویی با چالش‌های غیرمنتظره می‌کند.

احتمالاً پیوند ثابت بین بازی با همسالان و سلامت روان وجود دارد زیرا بازی با دیگران از رشد خودکنترلی عاطفی و مهارت‌های اجتماعی-شناختی مانند توانایی درک و پاسخ به احساسات دیگران پشتیبانی می‌کند. اینها برای ایجاد دوستی‌های پایدار و متقابل اساسی هستند.

محققان همچنین استدلال می‌کنند که دسترسی خانواده‌های کودکان در معرض خطر به محیط‌هایی که بازی با همسالان با کیفیت بالا را ترویج می‌کنند، مانند گروه‌های بازی با مراقبان حرفه‌ای کودک، می‌تواند راهی آسان و کم‌هزینه برای کاهش اثرات سوء سلامت روان باشد.