شبکۀ سحر در سنوات اخیر هر ساله، یک یا دو فیلم در قطع سینمایی در موضوعات دینی تولید کرده است، از جمله: عروس افغان/ ابوالقاسم طالبی (1382)، سهم گمشده/ حسن نجفی (1386)، شکار روباه/ مجید جوانمرد (1387)، صبح روز هفتم/ مسعود اطیابی (1388)، ناسپاس/ حسن هدایت (1388) و پاریس تا پاریس/ محمدحسین لطیفی (1389).


به وقت کنفرانس مطبوعاتی این فیلم در جشنواره فیلم فجر بنده به نکتۀ اخیر یادآوری کرده، به تهیه‌کننده متعرض شدم که از شما که در لباس روحانیت هستید انتظار می‌رود پیام‌های بیشتری از اسلام بجز طرد بت‌پرستی و برابر بودن همۀ نژادها و مخالفت با زنده به گور کردن دختران کشف کرده باشید. پاسخ ایشان این بود که فضای حاکم بر صدر اسلام اینطور بوده است. ناظم جلسه آقای محمود گبرلو در دفاع از آقای انصاری گفتند که باید ببینیم هدف مشخص سازندگان فیلم چه بوده است و آیا به هدفشان رسیده‌اند یا نه، لذا ممکن است فیلمساز بعدی شاید اهداف دیگری را که مورد نظر اسلام است مطرح کند.


ایراد‌های تاریخی فیلم زیاد است که بنده به برخی از آنها در جلسۀ مطبوعاتی فیلم در جشنوارۀ فجر اشاره کردم. در آن شب پیش از آغاز سخن، از سازندگان فیلم خواستم تا صبر پیشه کنند تا سخنان حقیر به اتمام برسد. ولی متأسفانه آنها تاب نیاوردند و سخنان بنده ناتمام ماند، خصوصاً که آقای گبرلو مجری جلسه نیز این مباحث را غیر سینمایی دانست.

ذیلاً به برخی از ایرادهای تاریخی و محتوایی فیلم اشاره می‌کنم:
6. استقبال کنندگان از پیامبر در مدینه در پایان هجرت، بسیار اندک بودند و خصوصاً که شعر «طَلَعَ البدرُ علینا...» نیز خوانده نشد.
7. ابوجهل لقبی بود که پیامبر به عمرو بن هشام داد و او پیش از آن به سبب اینکه جزو نوادر باسوادان عرب بود کنیۀ «ابو الحکم» داشت. ولی در فیلم، از همان ابتدا حتی دوستان وی او را «ابوجهل» می‌خوانند حتی ابوسفیان.
8. ماجرای هجرت به حبشه، بیعت عقبه و جنگ بدر در فیلم موجود نبود. در بیعت عقبه اول که در سال دوازدهم بعثت بود، دوازده نفر از اوس و خزرج در موسم حج با پیامبر بیعت کردند و آن حضرت مصعب را برای آموختن قرآن و اسلام به همراه ایشان فرستاد و لذا او نخستین مسلمانی شد که به مدینه هجرت کرد. مدتی بعد پیامبر اکرم(ص) در طی نامه‌ای، اقامۀ نماز جمعه را نیز به او آموخت و مصعب نخستین برپا کنندۀ نماز جمعه نیز شد، که این نیز مغفول افتاده بود.
فیلم دو صدای دوبله شده داشت، یکی برای ابوجهل با صدای سیامک اطلسی و یک نفر دیگر. اما ای کاش صدای حمزه نیز دوبله شده و منوچهر اسماعیلی باز هم به جای او حرف می‌زد تا ابهت نیک فیلم عقاد را تداعی کند.
10. در نقل‌های تاریخی آمده است که مصعب در وقت دفاع از پیامبر اکرم(ص) به شهادت رسید. طبق نقل ورّام بن ابی‌فراس در مجموعه ورّام، عبدالله بن قَمئَه لیثی که در جنگ احد مصعب را کشت گمان برد که پیامبر را شهید کرده و آن شایعه را منتشر کرد و آنگاه ضعف بی‌ایمانان در سپاه اسلام غلبه کرد و نتیجتاً مسلمین شکست خوردند. در فیلم به این واقعه در حد یک دیالوگ اشاره‌ شده بود که البته باورپذیر نبود. زیرا قاتل مصعب فرد غریبه‌ای نبود که او را نشناسد بلکه راغب همان غلام خانه‌زاد پدرش بود که در عزیمت مصعب به بادیه با او همراه می‌شد. و لذا در این خصوص نیز فیلم دچار ایراد تاریخی است.
مسئلۀ دیگر در خصوص جنگ احد که در فیلم تصویر شده بود آن است که پیامبر عبای خود را برای جنازۀ مصعب فرستاد و حَمنه همسر مصعب که در میدان حاضر شده بود آن جامه را بر جنازۀ شوهرش کشید. این مطلب را جناب انصاری در جلسۀ مطبوعاتی فیلم در جشنوارۀ فجر نیز مطرح کرد. در حالیکه شیخ عباس قمی در منتهی الامال آورده است که پیامبر عبای خود را بر حمزه انداخت زیرا که هنده و غلامانش آن حضرت را مُثله کرده بودند (منتهی الامال، مطبوعاتی حسینی، 1372، ص 79).
11. در خصوص مصعب روایات اندکی موجود است اما عجیب این است که اغلب آنها در این فیلم دیده استفاده نشده بود. مانند اینکه او جزو ده نفر سابق در اسلام بوده است، تغییر در نام قاتل وی، و همچنین در نقل است که پیامبر اکرم(ص) وقتی او را در مدینه دید که یک پوست دباغی‌شده را جامۀ خود کرده بود از او تمجید نموده، فرمود: «خداوند دل مصعب را به ایمان نورانی کرده است و من او را دیده بودم که بهترین طعام‌ها را می‌خورد و بهترین جامه را می‌پوشید اما عشق خدا و پیامبر او را به این حال انداخته است». در فیلم اما، مصعب همواره جامۀ خوب بر تن دارد. اگرچه حمامه وقتی در مدینه به سراغ او آمد وی را به سبب جامه‌اش ملامت کرد در حالیکه جامۀ او همچون دیگران بود و چیز بدی در ظاهر او دیده نمی‌شد.
12. در تاریخ آمده است که همسر مصعب بانویی به نام حَمنه دختر جَحش بود که مسلمانان در مراجعت از جنگ احد ابتدا خبر شهادت برادرش عبدالله بن جحش و دایی‌اش حمزه را به وی دادند و او آیۀ استرجاع را تلاوت کرد، اما وقتی خبر شهادت مصعب را شنید صیحه‌ای زد. آنگاه بود که پیامبر اکرم(ص) به همین مناسبت فرمود: «شوهر برای زن همه چیز است و هیچ کس جای او را برای زن پر نخواهد کرد.» اما در فیلم اولاً از قرابت همسر مصعب که دختر عمۀ پیامبر می‌بود به خاندان پیامبر(ص) چیزی ندیدیم. (حمنه دختر اُمَیمه عمۀ رسول خدا بود.) ثانیاً حمنه در فیلم بر اسب نشست و در کارزار احد حاضر شد و جنازۀ شوهرش را دید و صبر کرد و سکوت نمود. در منطق فیلم شاید به همین مناسبت بود که پیامبر خدا عبای مبارک خود را به حمنه هدیه کرد و او آن را بر روی مصعب انداخت. ثالثاً فیلم آنقدر بر عشق مصعب به زلفی تأکید کرده بود که دیگر فرصت یا توجیهی برای پرداختن به همسر اصلی مصعب نداشت، گویا که این ازدواج را به او تحمیل کرده باشند!


13. انتخاب بازیگران نامناسب بوده است. امین زندگانی برای این نقش تاریخی بیش از حد چهره‌ای شناخته شده دارد. او پیش‌تر در نقش‌های مهمی همچون حضرات سلیمان و مسلم بن عقیل (سریال مختارنامه) نیز ظاهر شده بود. مضافاً که او در آستانۀ چهل سالگی نقش مصعب 25 ساله را بازی کرده است. بر عکس نسرین مقانلو جوانتر از نقشی است که بازی می‌کند. فاصلۀ سنی او با رامتین خداپناهی و امین زندگانی که نقش پسران او را بازی کرده‌اند به ترتیب سه و چهار سال است. شخصیت ابوعزیز در فیلم با ریش و مویی که به سپیدی گراییده چهل ساله می‌نماید ولی او هنوز به خانه‌های فساد می‌رود و کسی به فکر سامان دادن به زندگی او نیست و همین است که حسادت او را علیه مصعب برانگیخته است. همچنین حمامه نیز بسیار مسن‌تر از سن ازدواج بود. الهام حمیدی نیز نقش یک دختر بادیه‌نشین را بازی می‌کرد که به لحاظ سن و هم فیزیک به یک دختر بدوی نمی‌مانست.
    
راه بهشت نامزد سه سیمرغ از سی‌امین جشنوارۀ فیلم فجر بود که به یک دیپلم افتخار برای بهترین فیلمبرداری (حسن پویا) قناعت کرد. سیمرغ فیلمبرداری به امیر کریمی فیلمبردار روزهای زندگی رسید. دو نامزدی دیگر مربوط به جلوه‌های ویژۀ میدانی (حمید سلیمانی) و بصری (حسین صفا) راه بهشت بودند که این جوایز به ترتیب به محسن روزبهانی برای فیلم روزهای زندگی و کامران سحرخیز برای فیلم سلام بر فرشتگان رسید.راه بهشت همچنین موفق شد جایزه بیرق طلایی را که به جایزه ویژه مصطفی عقاد شهرت دارد از بخش بین الملل جشنواره دریافت کند.