سرویس جهان مشرق- در ۲۰ آبان سال گذشته، در میانه‌ی ناآرامی‌های پاییز تهران، مصی علینژاد(کنتراتچی عملیات روانی سیا) به همراه چند تن از همپالکی‌های خود، به دیدار امانوئل مکرون، رییس جمهور فرانسه، در کاخ الیزه رفت.

رسانه‌های ضدایرانی تلاش کردند از این دیدار، چیزی شبیه یک «نقطه‌ی عطف» در «مبارزات» اپوزیسیون بسازند و با خط تبلیغاتی «دیگه تمومه ماجرا»، چنین القاء می کردند که رییس جمهور پرمدعای الیزه‌نشین با قرار گرفتن رسمی پشت داستان «زن، زندگی، آزادی» و انجام این دیدار نمادین، قرار است کاری بکند کارستان! بگذریم از این که تنها یکی دو روز بعد از دیدار، انتشار سخنان مکرون مبنی بر این که "اعتقادی به تغییر نظام سیاسی در ایران نداریم"، خود در ترکاندن بادکنک ساخته‌شده توسط رسانه‌های به اصطلاح اپوزیسیون، پیش‌قدم شد.

اما تنها سه ماه از آن دیدار باید می گذشت، تا معلوم گردد دولت فاسد و الیگارشیک مکرون چه اندازه در بین اقشار مختلف مردم فرانسه نامحبوب است. در واقع، اعلام افزایش سن بازنشستگی توسط مکرون، تنها همچون کاتالیزوری عمل کرد که خشم و انزجار عمومی از سیاست‌های ضدمردمی این دست‌پرورده‌ی «مجمع جهانی اقتصاد» و رییس آن، کلاوس شواب، سرریز شود و خیابان‌های پاریس و شهرهای مختلف فرانسه صحنه‌های عجیب و غریب از تجمعات بزرگ ضددولتی و درگیری‌های بی‌رحمانه پلیس و نیروهای امنیتی با معترضین را شاهد باشد.

مکرون که در کنار نخست‌وزیر نیوزیلند و نخست‌وزیر کانادا، شوالیه‌های سازمان تجارت جهانی برای اجرای ابرپروژه‌ی «نظم نوین جهانی» هستند، حالا با انفجار خشم مردمی رو به رو شده است. سید محمد مرندی، از فعالان سیاسی کشورمان در توئیتی به زبان انگلیسی نوشت:

"اگر ایران یا ونزوئلا بود، در صدر اخبار اروپا و آمریکای شمالی قرار داشت. رسانه های فارسی متعلق به غرب به قتل افسران پلیس تشویق می کنند. حساب‌های توییتر، فیسبوک و اینستاگرام نحوه ساخت و استفاده از سلاح را آموزش می‌دهند. اما فرانسه است، پس سکوت برقرار است. "