وقتی که اشخاص حقوقی که به فرمایش پیامبر خدا فرمود «الدنیا بالاتفاق و الاخرة بالاستحقاق » از گردش روزگار ناگهان سر از جایی درآورده و دبیر جایی و رئیس مکانی وزیر موضوعی شده ، برای این که عدم صلاحیت اجرایی خود را بپوشاند «گنده گویی کرده »و «توهم نظریه پرداز »بودن می کند به جای عمل به وظایف مصرح، که ناتوان از آن است، فقط با حرافی فرافکنی کرده و ماشین توئیت زنی اش آمپر سرعت می سوزاند، و در همان حال فساد و ریخت و پاش در حوزهٔ کاری اش جریان سیل آسا دارد. دلیل اتفاقی بودن اکثر رؤسا این است که وقتی به ضرب و زور کنار می روند هیچ اتفاقی نیفتاده و به قول علما هیچ «ثلمه»ای در وزارت مربوطه واردنمی شود.مثلا وزیر آموزش و پروش در اثر سوء حاد مدیریت! استعفا کرده! انگار وجود نداشته یعنی اینقدر بود و نبودش بی خاصیت بوده!حالا مثلا وزیر گردشگری که در نوروز ناتوانی اش کهکشانی نمایان شد و هر پایگاه گردشگری تبدیل به ...شده بود اگر خدا خواست و نباشد،زحمت نظام کم شده و نه تنها اتفاقی نمی افتد بلکه گردشگری جان می گیرد و...عجیب این است که هیچ کدام نیز نه از گعده های تضمین زنجیره شغلی تا روز آخر زندگی اشان خلاصی دارند که به فرموده های رهبری توجهی بکنند و نه انگیزه ای دارند چرا که به تجربه این سالوسان دیده اند زیر علم رهبری عزیز جز خدمت صادقانه و کار جهادی خبری نیست. فرزندان رهبری که جگر گوشه هایش هستند منزل ندارند و اجاره نشین اند! اما فلان مدیر و وزیر مادام العمر نه تنها منازل که ویلاها دارد و البته غم مردم را هم بسیار دارد! وقتی هم دوره خاصی تمام می شود در دخمه های از پیش کنده شده جا گرفته و بیشتر ازخرس به خواب زمستانی فرو می روند تا موسم ماه انتخابات برسد نه سال! آن وقت از ثروت بی پایان ویژه خواری باز، بی پایانش، چنان هزینه ای می کند که اگر جناحش پیروز شد دوباره روز از نو و روزی از نو! یعنی واقعا اگر ولی فقیه نباشد در دیروز امام خمینی نازنین و امروز امام خامنه ای بی همتا ، حجاب که هیچ ، برخی از مدیران سر جهیزیه زد و بندها ، بسیاری از محرمات را با همان توجیهات کثیف کشف حجاب را عرفی می کنند. نعمت عظیم ولایت فقیه این است که یک تنه شاقول راستی و درستی است تا راستی و درستی به تدریج جا را بر ناراستی ها تنگ کند تاآن چه باقی می ماند امیرالمومنین امام علی و اولادش باشندو رهنمای خلق.