ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَيْدِی النّاسِ لِيُذيقَهُمْ بَعْضَ اللَّذی عَمِلو لَعَلَّهُمْ يَرْجِعونَ ﴿٤١﴾: ویرانی و تباهی در خشکی و دریا از دستاورد مردم پدیدار شد تا برخی از آنچه کردند را به آنان بچشاند؛ باشد که برگردند ﴿الروم ٤١﴾. فَقُلْتُ اسْتَغْفِرو رَبَّكُمْ إنَّهُ كانَ غَفّاراً ﴿١٠﴾ يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً ﴿١١﴾ وَ يُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنينَ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ جَنّاتٍ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهاراً ﴿١٢﴾ ما لَكُمْ لا تَرْجونَ لِلَّهِ وَقاراً ﴿١٣﴾: گفتم از پروردگارتان آمرزش خواهید که او آمرزنده است ﴿١٠﴾ آسمان را بر شما پربارش کند ﴿١١﴾ و با دارایی و فرزند یاری‌تان نماید و برای‌تان باغ‌ها و رودها پدید آورَد ﴿١٢﴾ چه‌تان شده؟ شکوه خدا را امید ندارید ﴿نوح ١٣﴾. پس از دعاء صنمَي قریش: اَلْعَفْوَ الْعَفْوَ الْعَفْوَ [مِئَةَ مَرَّةٍ]: پوزش [صدبار]. أَسْتَغْفِرُ اللهَ الْعَلِيَّ الْعَظيمَ مِنْ ظُلْمي وَ جُرْمي وَ إسْرافي عَلىٰ نَفْسي وَ أَتوبُ إلَيْهِ [مِئَةَ مَرَّةٍ]: از خدای والا سترگ آمرزش میخواهم برای ستم و گناه و زیاده‌روی که بر خود کردم؛ و به او باز مي‌گردم [بحارالأنوار ج٨٢ ص٢٦٠]. وَ هُوَ اللَّذی يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطو وَ يَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَ هُوَ الْوَلِیُّ الْحَميدُ ﴿الشورا ٢٨﴾: هموست که باران فریادرس را پس از آنکه نومید شدند فرو مي‌فرستد و رحمتش را مي‌گستراند؛ و اوست سروَر ستوده.