21 دي ماه بود؛ روزي "سخت و بحراني، به همراهي جمعي از دوستان، كه در پي رخدادي كه مايل به ذكر آن نيستم تحت پي گرد بودند، شهر قم را ترك نموديم . همگي از در مخفي و ناشناخته اي در سرداب رخت شوي خانه مدرسه خان بيرون آمديم."

اتوبوس حدود 30 مسافر داشت كه شايد 15 نفرشان طلبه بودند؛ و همه مي رفتند براي تبليغ. مقصدشان در اين خط سير بود. شب را در اصفهان ماندند. صاحب آن خانه كه دربست كرايه اش كرده بودند، تا آن شب اين تعداد طلبه را يك جا در اتاق هاي خود جا نداده بود. "آن شب در مجلس انس دوستان از هر دري سخن گفته شد؛ آميزه اي از تفريح، سرگرمي، مشكلات، آرمان ها، مسائل تبليغي و غيره. خاطره آن شب نشيني شيرين و دلنشين هرگز فراموش نخواهد شد."

ايستگاه بعدي آقاي خامنه اي يزد بود. به پيشنهاد يكي از همراهان به ديدن آيت الله محمد صدوقي رفتند. نخستين باري بود كه آقاي صدوقي را مي ديد؛ روحاني محترم و صاحب نفوذي كه در حال بازسازي مسجد حظيره بود و در خانه كوچكي نزديك مسجد منزل داشت.

سر راه، اتوبوس در اردكان توقف كرد. مي دانست كه آيت الله روح الله خاتمي در اينجا ساكن است پيش از اين او را در مشهد ديده بود. "آشنايي من با ايشان از سال 1337 در مشهد شروع شد. آن وقت من خيلي جوان بودم كه يكي از دوستان روحاني دانشگاهي به من گفت يكي از علماي خيلي خوب در يكي از كوچه هاي پايين خيابان مشهد منزلي گرفته و با خانواده شان آنجا هستند. وقتي ما آن روز به ديدن ايشان رفتيم، من از صفا و خصوصيات اخلاقي و محضر شيرين مطلوب شان خيلي خوشحال و مجذوب ايشان شدم. از آن روز آشنايي ما شروع شد."

آقاي خامنه اي فردا يا پس فرداي آن ديدار براي ادامه تحصيل راهي قم شده بود، اما ديدارهايش با آيت الله خاتمي تابستان هر سال در مشهد تكرار مي شد. وقتي فهميد اتوبوس دو سه ساعتي در اردكان معطل مي ماند، با پرس و جو ، خانه آقاي خاتمي را پيدا كرد و خودش را به ايشان رساند. اين بار ديدار در فصل زمستان تازه شد. او به طراوت فكري و بينش جوان آيت الله خاتمي علاقه مند شده بود و با فاصله 30 ساله سني، خود را بسيار نزديك به او احساس مي كرد.

وقتي در كرمان از اتوبوس پياده شد، ديگر طلبه اي همراهش نبود. آنها در شهرهاي ريز و درشت پشت سر پياده شده بودند. مي دانست كه دوست بس يار نزديكش، محمدجواد حجتي كرماني ، در زادگاهش است. سيدكمال شيرازي هم دو ماه پيش به كرمان آمده، همسر گرفته، ساكن شده بود. به مدرسه علميه صالحيه رفت. متوجه شد كه حجتي كرماني، محور همه تحركات جوانان در كرمان است. در اتاقي از اتاق هاي مدرسه او را يافت. شلوغ ترين جاي مدرسه بود. انگار صف كشيده بودند براي ورود به اين اتاق. "تشويق شدم كه دو سه روز بمانم آنجا ... با خود فكر كردم اگر جايي غير از قم و تهران روي اين زمين باشد كه من بتوانم آنجا بمانم آن كرمان است؛ از بس از مردم كرمان شور و حرارت و كار و تلاش مشاهده كردم... ايشان در كرمان خيلي موفق بود."

در كرمان با آقاي مرتضي فهيم كرماني آشنا شد و از سيدكمال شيرازي كتاب ذكرةالمتقين را هديه گرفت. "با قلبي آكنده از فراق ياران، آنان را وداع گفتم و هنوز وقتي آن لحظات اسفناك را به ياد مي آورم، سايه غمي سنگين را بر سينه ام احساس مي كنم... به ويژه اين كه مي بايست به تنهايي روي در دياري آورم ناشناخته و ناديده و پنجه در سرنوشتي درآويزم كه عواقب آن نامعلوم بود." اتوبوس، شبانه به مقصد زاهدان حرکت کرد.