سرویس سیاست مشرق _‌ حدود و ثغور گفتمان و رویکرد دولت پزشکیان چیست و کجاست؟

بر اساس آنچه که خبرآنلاین گزارش داده است؛ علی ربیعی، دستیار اجتماعی رئیس جمهور، اخیرا طی سخنانی در یک نشست هم‌اندیشی در اصفهان از این گفته است که "دولت چهاردهم، دولت اجتماعی و خیر جمعی است و این خصیصه باید در همه سطوح برنامه‌ریزی‌ها نیز تسری یابد."[1]

در بادی امر، این نکته مورد اشاره ربیعی بسیار مغتنم می‌نماید. خاصّه اینکه دولت پزشکیان در بحث اقتصادی بعنوان اولویت فعلی مردم ایران نیز چندان بد عمل نکرده است و این حرکت درست می‌رود تا به کاهش تورم 40 درصدی اقتصاد ایران طی سال جاری و سال آینده منتج شود.

اما این همه ماجرا نیست...

به دیگر سخن اینکه اتفاقات دیگری هم در این میان افتاده است که نمی‌گذارد تصویر ذهنی مردم صرفا شامل عملکرد اقتصادی نسبتا قابل قبول دولت پزشکیان و تأکیدات ربیعی بر "دولت خیر جمعی" باشد.

و این اصلا خوب نیست!

مثلا اخیرا شنیدیم که محمدرضا عارف، معاون اول دولت پزشکیان که طی 3 ماه گذشته بیشتر خود را سرگرم امورات اجرایی و رتق و فتق بروکراتیک دولت نشان می‌داد اما به یکباره صورت جدیدی از خود به نمایش گذاشته و در سخنانی پیرامون قانون و حکمرانی از این گفت که "وفاق به این معنا نیست که حاکمیت هر چه گفت مردم بگویند چشم!"[2]

طبعا آقای ربیعی که رجل اطلاعاتی با سابقه هم هستند به خوبی می‌دانند که معنای سخن عارف اصلا خوب نیست و این حرف‌ها را از کسانی شنیده‌ایم که قصد به راه انداختن میلیشیا داشتند و یا می‌خواستند درگیری خیابانی علیه حکومت ایجاد کنند.

در سوی دیگر ماجرا؛ اساسا این جمله را کسی نمی‌گوید که به دنبال خیر جمعی و دولت اجتماعی باشد. زیرا اگر قرار باشد به حرف و قانون حکومت "نه" گفته شود؛ پس طبعا هیچ اجتماع و خیری هم در کار نخواهد بود.

ماجرای بعدی و تصویر اضافه‌ی دیگر بر آنچه ربیعی به درستی برای ترسیمش تلاش می‌کند؛ "سکوت‌های دولت پزشکیان" است.

دیده‌ایم که عده‌ای از مدعیان طرفداری از دولت؛ از بام تا شام مصاحبه می‌کنند و بیانیه می‌دهند که پزشکیان باید برای هر مسئله کوچک و بزرگی -که البته جزو وظایف جاری دولت و ذیل مسئولیت‌های رئیس‌جمهور نیز هست - به سراغ رهبری نظام برود![3]

بگذریم از اینکه این پیشنهاد نه خیرخواهانه است، نه عقلانی!

اما با سکوت دولت پزشکیان در قبال این دعوت‌های خطرناک و پیشنهادهای عجیب و غریب چه کنیم؟

آقای ربیعی بگوید که آیا از آن پیشنهادهای شوم و این سکوت‌های عجیب می‌توان "خیر جمعی" استشمام کرد؟

و گام سوم نیز سکوت و بی‌عملی سر تا پای دولت در قبال عملکرد اقتصادی پزشکیان است که گزاره خیر جمعی را با چالش جدی مواجه می‌کند.

چرا اگر دولت اقدام خوبی در اقتصاد داشته؛ این اقدام توسط مقامات دولت، اطرافیان پزشکیان، سیستم اطلاع‌رسانی نهاد ریاست‌جمهوری، سخنگوی دولت و سایر مرتبطان به مردم گفته نشده است؟!

کار به جایی رسیده که مثبتات دشت شده از میان اقدامات پزشکیان باید توسط رسانه‌های انقلابی و اصولگرا به مردم گفته شود و آقایان دولت اگر مثل عارف مشغول تئوری‌پردازی برای طرح چالش علیه حکومت نباشند؛ درگیر سکوت‌اند!

اکنون این آقای ربیعی و این "خیر جمعی" ادعا شده که با گفته‌های پیشین مشخص شد مدعی و مزاحم و کارهای ناکرده زیاد دارد.

طبعا ما و هر کس که عقل سلیمی داشته باشد؛ از موفقیت‌های دولت پزشکیان خشنود خواهیم شد. لکن این موفق بودن و موفق شدن الزاماتی دارد که در وهله اول؛ دولت و مقامات دولتی باید به آن تن بدهند.

این نمی‌شود که دولت در نمایه‌ی خود از خیر جمعی و وفاق و خدمتگزاری بگوید اما خواص و مردم در عملکرد و مواضع دولتیان؛ رنگدانه‌های دیگری را هم ببینند که قرار است به این آب زلال اضافه شود و آنرا کدر کند.

توجه به محتوای پیش‌گفته البته تعداد دوستان واقعی پزشکیان را نیز مشخص خواهد کرد.

***

1_khabaronline.ir/xmWSc

2_mshrgh.ir/1667848

3_mshrgh.ir/1666348