به گزارش مشرق، این استاد زبان و ادبیات فارسی که به گفته خودش، دو دهه‌ای هست که به جز کلمه‌های پارسی کلمه‌ای دیگر به کار نبرده است، در سالگرد تولد 65 سالگی‌اش در گفت‌وگو با ایسنا، به پرسشی که شاید بسیاری از افراد دوست دارند درباره آن بدانند پاسخ داد؛ این‌که چرا جز کلمه‌های فارسی از کلمه‌های زبان‌های دیگر استفاده نمی‌کند.
کزازی می‌گوید: دو دهه پیش باور کردم که می‌توان به یاری زبان پارسی شتافت تا از گزند و آسیب روزگار در امان باشد؛ از همین‌رو بر آن شدم تا بدین شیوه گفتن و نوشتن را آغاز کنم.
این نویسنده و پژوهشگر می‌افزاید: این شیوه گفتن و نوشتن نمونه‌ای سنجیده و به آیین از ادب و زبان پارسی را برای دوستداران این زبان به یادگار می‌نهد.
با فارسی سره گفتن‌هایش می‌شناسیمش، با این‌که کسی کلمات غیرفارسی و عربی و فرنگی را با صدا و آوای او نشنیده است. با لبخندهای آرام و چهره‌ای فراخ، با کلمات دشوار فارسی کم‌تر شنیده‌شده‌ای که به زبان می‌راند، می‌شناسیمش. با کتاب‌هایی که آغازش نوشته به ترجمه "میرجلال‌الدین کزازی" می‌شناسیمش، با شعرهایی که نام شاعر در پایانش با تخلص "زروان" آمده است. او را با پشتیبانی که از ایران‌زمین و آریایی‌ها و ادب پارسی و تمدن ما می‌کند، می‌شناسیم، با "کرمانشاهان" بلند و بااقتداری که می‌گوید. کزازی یعنی آب و آیینه، بیکران سبز، پارسا و ترسا، رخسار صبح، نامه باستان، دیدار با اژدها و چندین ده کتاب دیگری که نوشته است، کزازی یعنی صدها ترجمه از انه اید و ویرژیل و ایلیاد و اودیسه هومر و افسانه‌ها و حماسه‌هایی از سراسر جهان که او بازگردانده است. او آدمی است که اسپانیایی و فرانسوی و آلمانی و انگلیسی می‌داند و باز این‌طور پارسی سخن می‌گوید.
میرجلال‌الدین کزازی متولد ۲۸ دی‌ماه سال ۱۳۲۷ در کرمانشاه است و این روزها تولد 65 سالگی‌اش است با سال‌ها نوشتن و سرودن و خواندن و ترجمه کردن.
