عجب!!!!

نه عزیز کار و اشتغال کجا بود آخه هر دولتی میاد فقط میخواد شونه از زیر بار این مسئولیت خالی کنه و الا هر کسی میدونه که وام دادن چیزی رو حل نمیکنه دولت هم میدونه، دولت با این وام هایی که داده میتونست تمام ایرانو استخدام کنه اما نمیدونم کی گفته باید خصوصی بشه در حالی که بیش از 80 درصد طرح های خصوصی تو ایران محکوم به شکسته اما آقایون فقط دارن شعار میدن، وام میدن به یه بدبختی بعد طرف وقتی وارد کار میشه میبینه جزء بدهی چند ده میلیونی چیزی عایدش نشده، فقط به زور میگن خصوصی میکنیم مثل حرفه شدن فوتبالمونه اینم، باشید تا ببینید با این وضع سن ازدواج به 40 میرسه تو چند سال

يه چند سالي با ظرفيت دانشگاههاي پولي جوونها مشغول شدن و تا فوق ليساني و دكترا رفتن الان ميخوايد چي كار كنيد با اين همه بيكار كه روز به روز دارن بيشتر ميشن؟ 10 ميليون متقاضي كار!

احمدی نژاد مگه تو پزشکی هم سررشته داشت؟ فکر می کردیم ایشون فقط اقتصاد دان قهاری بودن..چون تونستن با بینش اقتصادی زیاد خودشون کشور رو تا آستانه نابودی پیش ببرن

تا وقتی نظرات کارشناسی اقتصاددانان ایرانی از این دست است هیچ گاه مشکل اشتغال حل نخواهد شد. از ایشان می پرسم ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم همه صنایعش و شرکتهایش نابود شده بود و از هر جهت در نقطه صفر بلکه زیر صفر بود. چگونه توانست آن شرایط را طی کرده و به قدرت اقتصادی تبدیل شود؟ پاسخ این است بانکهای ژاپنی بعد از جنگ نسبت با دادن وامهای با بهره بسیار پایین و حتی خرید سهام شرکتهای کوچک ژاپنی اقدام کردند تا جایی که حتی بعضا 49 دصد سهام برخی از آن شرکتها در اختیار بانک بود. نامهایی مانند ماستوشیتا، هیتاچی و میتسوبیشی و.. در آن زمان شرکتها کوچک زود بازدهی بیش نبودند که به طور محدود در زمینه هایی مانند ساختن رادیو و دوربین عکاسی کار خود را شروع کردند. البته در ژاپن هم معجزه نشد. و بیشتر این شرکتهای زود بازدهی که بعد از حنگ ایجاد شدند به ثمر نرسیدند و منحل شدند یا جذب شرکتهای دیگر شدند. اما آن شرکتهایی که ماندند و راه و رسم رقابت و کار سخت را آموختند ماندند و به جایی رسیدند. ضمنا بانکهای ژاپنی هم گر چه به دلیل ورشکستگی برخی مشریانشان متضرر شدند اما سودی که از مشتریان موفقشان به دست آوردند آنها را در جمه بزرگترین بانکهای دنیا وارد نمود. حکایت ژاپنیهای بعد از جنگ حکایت کشاوری بود که از هر صد دانه بذرش هفتاد دانه را موشها و چرنده ها می خورند اما از هر یک از سی دانه باقی مانده هفت دانه به دست آمد تا سودی سرشار نصیب کشاورز شود. اما در ایران متاسفانه نه بانکها اعتقادی به ریسک پذیری و کاهش بهره بانکی دارند و نه وام گیرندگان جرات دارند وامها را در فعالیتهای با سود اندک اما مفید سرمایه گذاری کنند. در ایران بانکها مدعی هستند نرخ بهره باید بیش از تورم باشد! خوب نتیجه این مطلب هم می شود اینکه تولید کننده هم باید به قیمتی محصولش راببتواند بفروشد که سودی بیش از بهره بانکی به چنگ آورد تا بتواند دیون خود را ادا کند. نتیجه اینکه تورم افزایش می یابد و بعد هم بانک مجددا روی نرخ بهره می کشد و دوباره تولید کننده باید روی سودش بکشد! و این وضع ادامه می یابد تا جایی که دیگر هیچ فعالیت اقتصادی مفید و سود دهی باقی نمی ماند و تورم و رکود همزمان کشور را فرا می گیرد.

گل گفتی داداش.