به گزارش مشرق، 10 تیر 1293، چیزی در حدود 3 ماه پیش، نخستین متن پرونده «جان ایران، جان افغانستان» منتشر شد.
در توضیحاتی که در اولین قسمت از این پرونده تحت عنوان «خیلی دور، خیلی نزدیک؛ مقدمه داستان بلند «ایرانی‌ها» و «افغان‌ها»» منتشر شد آمده بود که: این پرونده‌ای برای حضور افغانستانی‌ها در ایران است. داستان شاد و غم‌باری که همه ما روزگاری درگیرش بوده‌ایم و حالا در حال تبدیل شدن به یک مساله بزرگ برای ما ایرانی‌هاست و در میان سکوت اغلب مراکز رسمی و رسانه‌های ایرانی، امروز دیگر گفتگو درباره مهاجرین افغان تبدیل به یک واجب شرعی برای رسانه‌های انقلاب شده است.
این پرونده تلاشی است برای ترویج عدالت در رسانه‌های ایرانی در نگاه به آدم‌هایی که در سالیان اخیر به ناحق موردظلم واقع شده‌اند. این شاید موجزترین تعریف برای پرونده «جان ایران، جان افغانستان» است. امیدواریم که برای ترمیم این پیوند، این نزدیکی هنوز دیر نشده باشد، هر چند ترک‌های آن دیگر از دور هم واضح شده است.
حالا امروز با انتشار بیش از 20 شماره از این پرونده که شامل چندین و چند یادداشت و گزارش و گفتگو با ایرانی‌ها و افغانستانی‌ها بود، این امیدواری در حال افزایش است.
بازتاب‌های این پرونده در مدت 3 ماه از آغاز انتشار فراتر از تصور نویسندگان و خبرنگاران پرونده بود. از پیدا شدن یک خیّر ایرانی برای درمان هزینه‌های جانباز افغانستانی که در گزارشی به او اشاره شد تا انعکاس وسیع پرونده در محافل مهاجرین وخوشحالی و شورشوق قصه‌وار آنها از انعکاس درد‌هایشان.
در گزارشی ویژه به این بازخوردها اشاره خواهیم کرد. اما هفته پیش نهاد ریاست جمهوری نیز با ارسال فکسی به دفتر خبرگزاری به فاز «ویزای فرهنگی» پرونده «جان ایران، جان افغانستان» واکنش نشان داد.
در این نمابر اعلام شده بود که بعد از انتشار مصاحبه جناب آقای محمدکاظم کاظمی شاعر مهاجر افغانستانی، نظر اصطلاحی از سوی آنها به اطلاع مسئولین ذیربط رسیده است و در ادامه این نمابر از درخواست حوزه معاون کل نهاد ریاست جمهوری برای بازبینی مساله ویزای فرهنگی برای مهاجرین افغانستانی خبر آورده شده بود.
این واکنش تحسین‌برانگیز از سوی نهاد ریاست‌جمهوری، نشانه خوبی است برای اینکه نشان دهد که اصلاح از طریق گفتگو و بحث رسانه‌ای، اگر چه زمانبر، اما به نتیجه بخشی نزدیکتر است. راه، راه گفتگو است، اگر قرار است تغییری صورت بگیرد این راه نه از طریق قهر و ترک و دلخوری صورت می‌گیرد و نه از راه بی‌خیالی و ندیدن و از ترس سوءاستفاده دشمن پنهان کردن. مسیر گفتگو آغاز شده است و در حال نتیجه دادن است.
در توضیحاتی که در اولین قسمت از این پرونده تحت عنوان «خیلی دور، خیلی نزدیک؛ مقدمه داستان بلند «ایرانی‌ها» و «افغان‌ها»» منتشر شد آمده بود که: این پرونده‌ای برای حضور افغانستانی‌ها در ایران است. داستان شاد و غم‌باری که همه ما روزگاری درگیرش بوده‌ایم و حالا در حال تبدیل شدن به یک مساله بزرگ برای ما ایرانی‌هاست و در میان سکوت اغلب مراکز رسمی و رسانه‌های ایرانی، امروز دیگر گفتگو درباره مهاجرین افغان تبدیل به یک واجب شرعی برای رسانه‌های انقلاب شده است.
این پرونده تلاشی است برای ترویج عدالت در رسانه‌های ایرانی در نگاه به آدم‌هایی که در سالیان اخیر به ناحق موردظلم واقع شده‌اند. این شاید موجزترین تعریف برای پرونده «جان ایران، جان افغانستان» است. امیدواریم که برای ترمیم این پیوند، این نزدیکی هنوز دیر نشده باشد، هر چند ترک‌های آن دیگر از دور هم واضح شده است.
حالا امروز با انتشار بیش از 20 شماره از این پرونده که شامل چندین و چند یادداشت و گزارش و گفتگو با ایرانی‌ها و افغانستانی‌ها بود، این امیدواری در حال افزایش است.
بازتاب‌های این پرونده در مدت 3 ماه از آغاز انتشار فراتر از تصور نویسندگان و خبرنگاران پرونده بود. از پیدا شدن یک خیّر ایرانی برای درمان هزینه‌های جانباز افغانستانی که در گزارشی به او اشاره شد تا انعکاس وسیع پرونده در محافل مهاجرین وخوشحالی و شورشوق قصه‌وار آنها از انعکاس درد‌هایشان.
در گزارشی ویژه به این بازخوردها اشاره خواهیم کرد. اما هفته پیش نهاد ریاست جمهوری نیز با ارسال فکسی به دفتر خبرگزاری به فاز «ویزای فرهنگی» پرونده «جان ایران، جان افغانستان» واکنش نشان داد.
در این نمابر اعلام شده بود که بعد از انتشار مصاحبه جناب آقای محمدکاظم کاظمی شاعر مهاجر افغانستانی، نظر اصطلاحی از سوی آنها به اطلاع مسئولین ذیربط رسیده است و در ادامه این نمابر از درخواست حوزه معاون کل نهاد ریاست جمهوری برای بازبینی مساله ویزای فرهنگی برای مهاجرین افغانستانی خبر آورده شده بود.
این واکنش تحسین‌برانگیز از سوی نهاد ریاست‌جمهوری، نشانه خوبی است برای اینکه نشان دهد که اصلاح از طریق گفتگو و بحث رسانه‌ای، اگر چه زمانبر، اما به نتیجه بخشی نزدیکتر است. راه، راه گفتگو است، اگر قرار است تغییری صورت بگیرد این راه نه از طریق قهر و ترک و دلخوری صورت می‌گیرد و نه از راه بی‌خیالی و ندیدن و از ترس سوءاستفاده دشمن پنهان کردن. مسیر گفتگو آغاز شده است و در حال نتیجه دادن است.
