به گزارش مشرق، روز شنبه گذشته در بخشی از گزارش روزنامه شرق با عنوان «انتخاب در شرایط سخت» نوشت: «در شرایطی که نه دولت مستقر دولت اصلاحات است و نه رقبا در شرایط پس از دوم‌خرداد قرار دارند، شاید مجلس‌دهم آخرین ایستگاه فعالیت سیاسی اصلاح‌طلبان شود. اما بهره‌گیری از مدل مجلس پنجم، یعنی تهیه فهرستی که دارای اشتراک با راست معتدل و حامی دولت باشد، مدلی است که برای انتخاب آن باید بسیاری از مولفه‌ها و فاکتورها را در نظر داشت و در نظرنگرفتن این مولفه‌ها می‌تواند به تکرار اشتباهات اصلاح‌طلبان در معرفی فهرست کاندیداهای انتخابات شورای شهر سال92 بینجامد»!
*جمله معترفه‌ای که با محتوای فعالیت آخر اصلاح‌طلبان، در گزارش مذکور به آن اشاره شده است؛ فی‌الواقع بیانگر این است که اصلاح‌طلبان با وجود آنکه در رسانه‌های خود صحبت‌هایی مثل «حماسه‌سازی اصلاحات در انتخابات مجلس دهم!»، «وحدت قطعی اصلاح‌طلبان»، «در اکثریت بودن اصلاح‌طلبان»، «عدم حضور اصولگرایان در عرصه‌های عمومی جامعه» و «گذار اصلاح‌طلبان از دوران انزوا» را مطرح می‌کنند اما به این حقیقت اقرار دارند که نه تنها طی 12 سال گذشته هیچ موفقیتی که ناشی از کنشگری مطلوب در سپهر سیاست داخلی ایران باشد؛ نداشته‌اند و تنها وحدت مطلوب آنها بر سر قهر از انتخابات مجلس نهم و حمایت از کاندیدای معترض سال 88 بوده است؛ بلکه شکست در انتخابات مجلس دهم، گفتمان اصلاحات را دچار احتقان بیشتری خواهد کرد. (حمایت اصلاح‌طلبان از ریاست جمهوری آقای روحانی نیز بیشتر روایتی از یک مکنون غیر قابل اثبات است تا صحبتی که برای آن دلیل و مستندات وجود داشته باشد)
طرح این صحبت‌های اعتراف‌گونه همچنین در حالی است که اصلاح‌طلبان از چند ماه قبل، بحث ورود زودهنگام به فعالیت‌های انتخاباتی مجلس دهم را کلید زده و حتی درباره چینش هیئت رئیسه آن هم اظهار نظر کرده‌اند.
*جمله معترفه‌ای که با محتوای فعالیت آخر اصلاح‌طلبان، در گزارش مذکور به آن اشاره شده است؛ فی‌الواقع بیانگر این است که اصلاح‌طلبان با وجود آنکه در رسانه‌های خود صحبت‌هایی مثل «حماسه‌سازی اصلاحات در انتخابات مجلس دهم!»، «وحدت قطعی اصلاح‌طلبان»، «در اکثریت بودن اصلاح‌طلبان»، «عدم حضور اصولگرایان در عرصه‌های عمومی جامعه» و «گذار اصلاح‌طلبان از دوران انزوا» را مطرح می‌کنند اما به این حقیقت اقرار دارند که نه تنها طی 12 سال گذشته هیچ موفقیتی که ناشی از کنشگری مطلوب در سپهر سیاست داخلی ایران باشد؛ نداشته‌اند و تنها وحدت مطلوب آنها بر سر قهر از انتخابات مجلس نهم و حمایت از کاندیدای معترض سال 88 بوده است؛ بلکه شکست در انتخابات مجلس دهم، گفتمان اصلاحات را دچار احتقان بیشتری خواهد کرد. (حمایت اصلاح‌طلبان از ریاست جمهوری آقای روحانی نیز بیشتر روایتی از یک مکنون غیر قابل اثبات است تا صحبتی که برای آن دلیل و مستندات وجود داشته باشد)
طرح این صحبت‌های اعتراف‌گونه همچنین در حالی است که اصلاح‌طلبان از چند ماه قبل، بحث ورود زودهنگام به فعالیت‌های انتخاباتی مجلس دهم را کلید زده و حتی درباره چینش هیئت رئیسه آن هم اظهار نظر کرده‌اند.
