گروه ورزشی مشرق - قرارداد و جزئیات آن قبل از آنکه در حوزه ورزش فوتبال بررسی شود، بدون شک بار حقوقی و تعریف مختص خود را دارد و مشخص است که باید از حداقل های حقوقی و اداری برخوردار باشد تا به مرز رسمیت برسد.متاسفانه در فوتبال ایران گاه همین حداقل‌ها نیز در یک قرارداد ساده لحاظ نمی‌شود و نتیجه چنین سهل انگاری‌هایی را به راحتی می‌توانید در اخبار و حواشی فوتبال ایران پیگیری کنید. بازیکنانی که سال‌ها پس از فعالیت در یک باشگاه متوجه می‌شوند که اصل قراردادشان نزد یک دلال بوده و هست و آنها هرگز از رقم اصلی دریافتی خود با خبر نبوده اند و بازیکنانی که ناگهان به خود آمده و دیده‌اند بدون آنکه بدانند زیر بار کوهی از تعهدات عجیب و غریب هستند!
انتشار خبری درباره تیم فوتبال باشگاه فولاد خوزستان و سرنوشت حداقل 17 بازیکن جدا شده از این تیم، نویسنده را به بررسی وضعیت بازیکنان در فوتبال اروپا ترغیب کرد.
تیم فولاد خوزستان بعد از قهرمانی با حسین فرکی در لیگ سیزدهم تغییر و تحولات زیادی در خود دید. آنها روز به روز بازیکنانشان کم و کم تر شد، از قهرمانی فولاد و پس از رفتن فرکی تا کنون 17 بازیکن به دلایل مختلف از فولاد جدا شده اند، اما هنوز که هنوز است این تیم توانسته در فاصله تنها سه امتیازی با تراکتورسازی صدرنشین قرار گیرد.
اما این همه بازیکن کلیدی چرا و با چه شرایطی از فولاد جدا شده‌اند؟ آیا باشگاه فولاد با جدایی همه این بازیکنان موافق بوده و در این خصوص هیچ ضرری نکرده است؟ مسئله بسیار مهم در این میان نوع قرارداد بازیکنانی است که احتمالا به راحتی و با خیالی آسوده بلیت یک طرفه تهران با شهر مقصد خود را خریداری کرده و در بهترین حالت طی یک تماس تلفنی با مدیرعامل باشگاه خداحافظی کرده اند، هرچند پای درد و دل این بازیکنان که بنشینید آنها نیز بهانه های زیادی از جمه طلب‌های میلیونی و بی نظمی‌ها و عدم عمل به تعهدات دارند.
در فوتبال اروپا و به‌خصوص در باشگاه‌هایی که زیر نظر یوفا، به رسمیت شناخته شده و فعالیت می‌کنند، هر بازیکن شاغل در تیم فوتبال باشگاه ورزشی 5 نسخه رسمی و تایید شده (برابر اصل) از قرارداد خود را رویت می‌کند. یکی از این قراردادها در اختیار خود بازیکن و دیگری در اختیار مدیربرنامه‌های او خواهد بود، مدیرعامل باشگاه قرارداد شماره 3 را تحویل می گیرد و دو قرارداد دیگر در اختیار فدراسیون فوتبال آن کشور و سازمان یوفا قرار خواهد گرفت.
این که شخص مدیربرنامه های یک بازیکن باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد و در این میان تنها کاری که این فرد انجام نمی دهد، دلالی است به کنار، اما مورد بسیار مهم این که در باشگاه‌های بزرگ دنیا مانند منچستریونایتد، بارسلونا، رئال مادرید، آرسنال و یوونتوس یک بازیکن همزمان با امضای قرارداد خود به صورت اجباری بخشی از قرارداد خود را که می‌تواند حداقل 12 درصد و حداکثر 36 درصد از آن باشد، به صورت سهام باشگاه یا سهام کارخانه مورد اعتماد باشگاه دریافت می کند. تصور کنید همه بازیکنان فوتبال در یک کشور به صورت اجباری سهام خریداری کنند، آیا این موضوع هیچ تاثیر مثبتی در اقتصاد آن کشور ندارد؟ جد از این موضوع، آیا این بازیکنان وابسته به باشگاه خود نخواهند شد و برای داشتن سود بیشتر صبوری بیشتری نخواهند داشت؟
به قرارداد پیشین ابراهیموویچ با پاریسن ژرمن اشاره می کنیم که جدا از رقم نجومی خود، دریافت یک اتومبیل شخصی و منزل مسکونی، 14 درصد از سهام کمپانی تولید لباس ورزشی زیر نظر باشگاه را هم شامل می‌شد و این کمپانی در همان سال آنقدر با رشد سهام مواجه بود که ابراهیموویچ برای شراکت در آن ترغیب شد و در همان شرکت، اقدام به سرمایه گذاری کرد.
توصیه اکید یوفا به باشگاه های اروپایی این است که بازیکن خود را کارمند باشگاه خود بداند و این حس از طرق مختلف باید به بازیکن القا شود، بهترین راه فروش سهام خود باشگاه به بازیکنان است که البته وقتی باشگاهی مردمی نباشد در همین قدم اول دچار مشکل خواهد شد و نمی شود سهامی را که در اختیار عموم نیست به بازیکنان هدیه داد!
به امید روزی که بازیکنان فوتبال ایران نیز از قراردادهای استاندارد خود راضی باشند و از طرفی راهی جز خدمت به تیم خود و تلاش برای جلب رضایت مردم نداشته باشند.
