به گزارش مشرق، در 4 دسامبر 2002، هیأتی از دفتر زندانهای فدرال آمریکا سفری به یکی از مخوف‌ترین شکنجه‌گاه‌های «سیا» در افغانستان داشتند.
این بازداشتگاه «سیا» که در بخش‌هایی از گزارش «سنا» به آن اشاره شده، بازداشتگاه «کوبالت» نام دارد. این بازداشتگاه در افغانستان است و بدترین انواع شکنجه که در گزارش سنا به آن اشاره شده است و شامل تنقیه، محرومیت از خواب و غرق مصنوعی و .... می‌شود، در این مکان اجرا می‌شده است.
حیرت بازرسان از اوضاع «کوبالت»
مأموران سیا به این بازرسان اجازه ندادند تا گزارشی درباره آنچه در سفر به مخوف‌ترین شکنجه‌گاه سیا داشتند، ارائه دهند اما این بازرسان از آنچه که در آنجا مشاهده کردند، «حیرت‌زده شدند».
یکی از افسران سیا در گزارشی در رابطه با بازدید کارشناسان از این بازداشتگاه، نوشته است: «آنها هرگز تا آن زمان در بازداشتگاهی نبوده‌اند که در آنجا افراد دچار محرومیت حسی شوند».
بنا بر این گزارش، در این بازداشتگاه، «زندانیان به طور دائم در معرض پارازیت سفید قرار می‌گرفتند، هیچ حرفی زده نمی‌شد و همگی در تاریکی محض» بودند.
طبق این گزارش، نگهبانان با چراغی که بر سرشان وصل شده بود، زندان را به سلول بازجویی منتقل می‌کرده‌اند و زندانیان به طور مداوم از طریق یک دستبند به زمین یا دیوار متصل می‌شدند. افسر سیاه اذعان کرده است که چنین صحنه‌های هولناکی «در هیچ یک از زندانهای فدرال به چشم نمی‌خورد».
طبق این گزارش، در یک کلام بر اساس گزارش این افسر سیا، کارشناسانی که از این زندان مخوف بازدید کردند همگی «حیرت‌زده شدند». این کارشناسان با این وجود، شرایط این بازداشتگاه را بهداشتی توصیف کرده و گفته‌اند که اقدامات صورت‌گرفته علیه بازداشت‌شدگان غیرانسانی نیست(!).
«امنیت ملی» بهانه شکنجه در سیاهچال سیا
پایگاه خبری «دیلی بیست» هم گزارش مفصلی را به این بازداشتگاه اختصاص داده و آن را «سیاهچال سادیسمی سیا» توصیف کرده است. دیلی‌بیست اشاره کرده است که بخش زیادی از وقایع تکان‌دهنده‌ای که در گزارش سنا به آن اشاره شده، در این بازداشتگاه که به «زندان سیاه» معروف شده بود، رخ داده است.
این پایگاه در این رابطه نوشته است: «در بازداشتگاه کوبالت سیا، چراغ‌ها هرگز روشن نمی‌شد. بازداشتگاه با پنجره‌های رنگ‌شده و پرده‌های نصب‌شده، همیشه در تاریکی محض بود. این بازداشتگاه، جایی بود که بخش اعظم مخوف‌ترین بدرفتاری‌ها با بازداشت‌شدگان، در آن رخ داد.»
دیلی‌بیست با اشاره به اینکه سیا تحت عنوان «امنیت ملی»، اقدامات خشونت‌باری را تحت کمترین نظارت، در این مرکز انجام داده، نوشته است: «یکی از بازجویان اصلی در کوبالت، زمانی گفته بود که این مرکز برای بازجویی بسیار ایده‌‌آل است، چراکه شبیه‌ترین اوضاع به یک "سیاهچال" را دارد. بازداشت‌شدگان این مرکز که در افغانستان واقع شده بود، آن را "زندان سیاه" می‌خواندند و سیا تحت عنوان "سالت پیت" (Salt Pit) به آن اشاره می‌کرد.»
در بخش دیگری از این گزارش در مورد اوضاع کوبالت، آمده است: «برای
آزار دادن زندانی‌ها، آنها به صورت عریان در بخش مرکزی نگهداری شده و
مجبور بودند با همان وضعیت (در محوطه) بگردند. به بازداشت‌شدگان عریان و به
زنجیرکشیده شده، آب پاشیده می‌شد و در اتاق‌هایی با دمایی به پایینی 59
درجه فارنهایت (15 درجه سانتیگراد) نگهداری می‌شدند. موزیک هم همواره
بی‌وقفه با صدای بلند در حال پخش بود.»
این گزارش به نقل از یکی از اعضای ارشد سیا، نوشته است که روایت‌هایی
شنیده است، از «بازداشتی‌هایی که برای چند روز در حالی که پاهایشان به ندرت
زمین را لمس می‌کرد، آویزان شده، دچار نفس‌تنگی شده، از غذا محروم بوده و
به آنها القا می‌شد که قرار است کشته شوند.»
بازداشت‌شدگان فراموش‌شده
روز سه‌شنبه هفته گذشته کمیته اطلاعات سنا، خلاصه 500 صفحه‌ای از
شیوه‌های شکنجه «سیا» منتشر کردند که در صفحه 4 از خلاصه 19 صفحه‌ای این
گزارش، به شرایط بازداشتگاه موسوم به «کوبالت» (COBALT) اشاره شده است. این
بازداشتگاه که در افغانستان واقع شده، اسفناک‌ترین شرایط نگهداری مظنونان
را داشته است.
در این بخش از گزارش، در مورد وضعیت افرادی که در این بازداشتگاه نگهداری
می‌شدند، آمده است: «گاهی اوقات، بازداشت‌شدگان در کوبالت برهنه می‌گشتند
یا دستانشان برای دوره‌ای طولانی بالای سرشان بسته می‌شد. زمان‌هایی دیگر،
بازداشت‌شدگان در کوبالت، تحت روشی موسوم به "بازداشت خشن" قرار می‌گرفتند.
در جریان این اقدام، تقریبا 5 افسر سیا بر سر بازداشتی فریاد کشیده، او را
به بیرون از سلول کشیده، لباس‌های او را کنده و دستانش را می‌بستند. سپس
سر او را با کیسه‌‌ای پوشانده و در حالی که به او سیلی و مشت می‌زدند، وی
را در یک راهرو روی زمین می‌کشیدند.»
در بخش دیگری از گزارش، یکی از بازجویان سیا عنوان کرده است که «دقیقا،
ممکن بود یک بازداشتی برای چند روز و چند هفته در وضعیتی بماند و کسی سراغی
از او نگیرد.»
وی همچنین عنوان کرده است که در یکی از موارد، یکی از
بازداشتی‌ها در حالی پیدا شده که برای مدت 17 روز به دیوار بسته شده بوده
است. این بازجو، برخی از بازداشت‌شدگان را مانند یک «سگ‌های محبوس در لانه»
توصیف کرده که وقتی درب سلولشان باز می‌شده، از ترس خم می‌شده‌اند.
بازداشت‌شده‌ای که در «کوبالت» یخ زد
«گل رحمان» هم که در جریان شکنجه‌ها جان خود را از دست داد، در همین
بازداشتگاه نگهداری می‌شد. «گل رحمان» یک تبعه افغان بود که از سوی مقامات
سیا به دست داشتن در اقدامات تروریستی متهم شده بود. وی پس از بازداشت در
29 اکتبر 2002، به بازداشتگاه «کوبالت» منتقل شد.
در نوامبر سال 2002، رحمان به دلیل شدت شکنجه‌های سازمان سیا و در حالی
که به زمین زنجیر شده بود، به دلیل سرما جان خود را از دست داد.
در صفحه 497 از گزارش سنا، در رابطه با نحوه مرگ وی آمده است: «در روز
(خط تیره) نوامبر 2002، «گل رحمان» با زنجیری کوتاه به دیوار سلول بسته شد
که این امر وی را وادار می‌کرد روی کف بتونی سلول بنشیند. رحمان بالاپوشی
به تن داشت، اما پائین‌تنه وی عریان بود. در روز (خط تیره) نوامبر 2002،
نگهبان‌های بازداشتگاه »کوبالت» جسد بی‌جان گل رحمان را یافتند.»
این گزارش می‌افزاید: «هرچند کارمند سیا برای احیای وی تلاش کرد، اما این
تلاش بی‌نتیجه بود و وی مرده اعلام شد. گزارش کالبدشکافی سیا، دلیل مرگ گل
رحمان را «نامشخص» اعلام کرد، اما برداشت بالینی پزشکی که کالبدشکافی را
انجام داد، این بود که دلیل مرگ، افت دمای بدن، بوده است.»
در صفحه 54 از این گزارش در مورد دلیل عریان بودن «گل رحمان»، آمده است:
«رحمان تنها یک بالاپوش به تن داشت، چراکه (سانسور نام) [افسر شماره یک
سیا] با بیان اینکه او در بازجویی قبلی همکاری لازم را نداشته، دستور داده
بود لباس‌های او از تنش درآورده شود... کالبدشکافی نشان داد که رحمان
احتمالا به دلیل افت دمای بدن، تا حدی ناشی از این که بدون لباس زیر روی
زمین نشسته بود، جان خود را از دست داده است.»
نکته‌ای که مسئله مرگ «گل رحمان» را بیش از پیش تأسف‌آور می‌کند، این است
که او یکی از 26 نفری بوده که به اشتباه و بر خلاف قوانین بازداشت شده
بودند.
در صفحه 16، پانویس 32 به اسامی این افراد اشاره می‌کند. در این بخش در
رابطه با رحمان نوشته شده است: «گل رحمان، نمونه‌ای دیگر از هویت‌های
اشتباه.»
با وجود تمامی این اقدامات، افسران خاطی نه تنها مجازات نشده‌اند، بلکه
به دلیل اقداماتشان، مستحق دریافت پاداش شناخته شده‌اند. در صفحه 55 از
گزارش، آمده است که افراد اصلی دخیل در این مسئله، «همچنان شخصیت‌های کلیدی
برنامه بازجویی سیا باقی ماندند و مرگ رحمان، هیچ توبیخ یا تنبیهی برای
آنها به همراه نداشت. بلکه برعکس، در ماه مارس 2003، تنها چهار ماه پس از
مرگ گل رحمان، پایگاه سیا در کشور (سانسور) توصیه کرد که (سانسور نام)
[افسر شماره یک] به دلیل "عملکرد مداوم و فوق‌العاده"، "پاداش نقدی"
دریافت کند.»
