گروه ورزشی مشرق - مهاجران نپالی، شهروندان درمانده و بیکار پاکستانی، هندی و حتی متاسفانه برخی از شیعیان تحت فشار سیاسی و اقتصادی در کشورهای حاشیه خلیج همیشه فارس، مدتی است برای خروج از بحران مالی و حل مشکلات خانواده خود به جهنمی به نام قطر پناه می برند. کشوری که مانند امارات، ویترینی بسیار زیبا و رویایی برای جهان ساخته و پشت پرده‌اش برای کارگران نپالی و کشمیری و هندی کثیف‌تر و هولناک‌تر از محل زندگی قبلی آنها است.

با وجودی که قطر به فیفا و سازمان‌های دفاع از حقوق بشر وعده داده بود با این مشکل عجیب و بزرگ به صورت جدی مبارزه کند، متاسفانه این معضل بزرگ نه تنها حل نشده بلکه تشدید هم شده است.

طبق آمار رسمی منتشر شده از سوی دستگاه اطلاعاتی قطر که البته خود را در این انتشار خبری بی‌گناه می داند و اعلام کرده که طبق وظیفه انسانی موظف به انتشار آن بوده، در سال 2014 در هر روز به طور متوسط، یک نفر در هنگام کار در تاسیسات و ساختمان‌ها و استادیوم‌های قطر که در حال آماده سازی برای جام جهانی 2022 هستند، کشته شده و جان داده است.

شرایط بسیار سختی بر این کارگران حاکم است و معدود خبرنگارانی که موفق شده اند از این وضعیت اسفناک فیلمبرداری کنند در گزارش خود از قطر به عنوان یگانه کشور صاحب نظام برده‌داری یاد کرده اند. پیش بینی می شود این آمار افزایش چشمگیری داشته باشد و به مرز یک کشته در هر روز برسد.

شرکت حقوقی بین المللی DLA چندی پیش درباره نحوه بدرفتاری با کارگران هندی و بنگلادشی در قطر به فیفا و سازمان‌های حقوق بشری در جهان هشدار جدی داده بود اما قطر بی اعتنا به این موارد همچنان به کار خود ادامه می‌دهد. کار در شرایط بسیار سخت به صورت طولانی مدت در هوایی با دمای نزدیک به 50 درجه سانتیگراد که گاه حتی فکر کردن به آن نیز برای انسان سخت و آزاردهنده است.

دولت نپال قصد دارد در یک دادگاه عالی بین المللی از کشور قطر شکایت کند، در مدت زمان بین ماه‌های ژانویه و نوامبر 157 جسد به سفارت این کشور در قطر تحویل داده شده که همین فرایند هم بسیار توهین آمیز و غیرانسانی بوده است و این در حالی است که این تعداد تنها بخش ناچیزی از کشته شدگان نپالی است و بسیاری از اجساد در همان محل به گواه و شهادت کارگران هندی و پاکستانی سوزانده شده و درون کامیون حمل اجساد تا حومه شهر پرتاب می شوند.

67 شهروند نپالی بر اثر ایست قلبی در دو ماه گذشته در محل کار خود، جان داده اند و 34 نفر دیگر به خاطر حوادث پیش آمده در محل کار مرده اند.

حرارت کشنده و کار سنگین در چنین دمایی به صورت کاملا علمی و منطقی، باعث حمله قلبی و مغزی می شود. سفارت هند نیز با همین دلایل و مستندات مشابه قصد دارد در سازمان ملل شکایت از قطر را مطرح کند. حداقل 200 کارگر هندی در دو سال گذشته هنگام کار، جان داده و بر اثر حوادث پیش بینی نشده در سر کار کشته شده اند. ضریب ایمنی در قطر نیز برای این کارگران بسیار پایین است و هیچکدام از این کارگران بیمه نیستند.

کارگران مهاجر از نپال، هند، سریلانکا و جاهای دیگر در صدها کاروان مرگ راهی قطر شده و با علم به این موضوع که پایان این راه به احتمال فراوان، مرگ است برای نجات خانواده خود از فقر شروع به فعایت می کنند.

گزارش رسمی موسسه DLA حکایت از مرگ 964 نفر از کارگران نپالی، هندی، بنگلادشی و سنگالی در سالهای 2012 و 2013 دارد. قطر طبق قوانین کشور خود با کارگران غیربومی قرارداد منعقد می کند و مشکل از همین نطقه آغاز می شود، در واقع قرارداد با این کارگران هرگز وجهه انسانی نداشته و این کارگران نه تنها در حین کار در خاک قطر، شهروند درجه دوم نیستند بلکه اصولا هیچ حقوقی از حقوق شهروندی شامل حال آنها نمی شود.

گذرنامه تمام این کارگران در اختیار یک کارفرما قرار می گیرد و همه زندگی آنها در دستان یک نفر است، کشور قطر هم همین معدود کارفرما ها را می شناسد و برایش اهمیتی ندارد چه تعداد کارگر در خاک قطر مشغول به فعالیت هستند.

در سال میلادی 2014 حداقل یک میلیون کارگر هندی و نپالی وارد خاک قطر شده که ورود آنها در هیچ جایی به ثبت نرسیده و اگر این تعداد کارگر بمیرند، هیچ مدرکی دال بر حضور آنها در خاک قطر نیست!

از طرفی موج جدیدی از برخی بیماری‌ها در میان کارگران ایجاد شده که علتش هر چه باشد، به هر حال یک فاجعه انسانی است و جالب این که قطر حتی به ماموران صلیب سرخ و جمعیت هلال احمر نیز اجازه ورود به این مناطق را نمی دهد و این فضاهای کارگری را قرنطینه و تحت حفاظت ارتش عنوان می کند.