به گزارش مشرق، از این پس جملات و گفتارهایی از حسن رحیم‌پور ازغدی در قالب "پاورقی‌هایی از حسن رحیم‌پور ازغدی" منتشر خواهد شد.
آنچه در ذیل می‌آید خاطره‌ای برگرفته از کتاب "اخلاق مناظره و کرسى هاى آزاد اندیشى" است که در آن به مواجهه‌ای از حسن رحیم‌پور ازغدی با عبدالکریم سروش اشاره شده است:
...همین عبدالکریم سروش، همین آدمى که جلوى چهره هاى عادى مستمعین، پشت تریبون لبخند میزد، فقط مانده بود که به من فحش هاى ناموسى بدهد .
طى چند سال ، گاهى که میامد قم و در بحث ها شرکت میکرد، دیدم دو سه صحنه را که فقط مانده بود فحش ناموسى بدهد، اینها را مردم نمیدانستند ، خیلى ها هنوز هم نمیدانند که امثال اینها چنین تیپ هایى هستند، در جلسه اى بخاطر اینکه سوال و اشکال کردیم به ایشان ، سوال مودبانه اى که معلوم بود اگر بخواهد جواب بدهد، روشن میشود مبناى غلطى که بعده ها روشن شد، آن موقع روشن نبود ، ده سال قبل از این بود که بردارند بنویسند قرآن کلام خود پیغمبر است و کلام خدا نیست....
این آقا آمد بعد جلسه پشت در موسسه ، وقتى آمدم بیرون دیدم با عصبانیت و با حالت دعوا انگار که یقه ما را میخواهد بگیرد، میگوید شما آمدى به این جلسه که اشکالات من را بگیرى؟! ، آمدى که مچ بگیرى؟! گفتم آقا! چرا میگویى مچ گیرى؟ شما خودت اسم تمام بزرگان اسلام و علماء را از بالا تا پایین میاورى و میگویى فلانى گفت فلان، اینها اسمش نقد است، بنده که با احترام دارم میگویم این سوال جوابش چیست؟، شد مچگیرى؟!
عصبانى نشست در ماشین ، در را محکم بست و رو کرد به مسئول آن جلسه و گفت ، در این جلسه دیگر یا جاى من است یا جاى ایشان! ، در صورتیکه مدتى قبل که نمیدانست ما قصد اشکال کردن داریم، یک وقتى نمیرفتم جلسه، میگفت فلانى چرا نیامده است؟
انجمن اسلامى دانشجویان آمریکا و کانادا سال هفتاد و یک ما را دعوت کردند تگزاس در سمینار انجمن، ایشان هم دعوت بود، قرار بچه‌هاى انجمن هم این بود که ما دو نفر با هم بحث کنیم، بعد که ایشان فهمید ما هم قرار است بیاییم و با او بحث کنیم، پاى تلفن فحش هایى داد که مسئول انجمن میگفت کاش مکالمات را ضبط کرده بودم!
سال هفتاد و سه و چهار یک وقتى ایشان آمده بود همین مشهد، که رابط بین ما تماس گرفت که فلانى آمده و میخواهد بشینیم با هم صحبت کنیم، رفتیم همین خیابان خسروى نو در یک خانه اى نشستیم به حرف زدن، خیلى دوستانه ، هفت هشت ساعت جلسه طول کشید و نزدیک اذان صبح تمام شد، گفتم بیاییم من سى چهل سوال بنویسم، شما مکتوب جواب بده بعد هم ویراستارى کن و اینرا منتشر کنیم تا این ابهامات در جامعه برطرف شود، قول داد در جلسه که این کار را بکنیم، موقع بیرون رفتن از خانه ، گفتم جلسه اول براى این کار را کى بگذاریم؟ اسمش هم مناظره نباشد، پرسش و پاسخ باشد، درست دم در، موقع خداحافظى، زد زیرش.
آنچه در ذیل می‌آید خاطره‌ای برگرفته از کتاب "اخلاق مناظره و کرسى هاى آزاد اندیشى" است که در آن به مواجهه‌ای از حسن رحیم‌پور ازغدی با عبدالکریم سروش اشاره شده است:
...همین عبدالکریم سروش، همین آدمى که جلوى چهره هاى عادى مستمعین، پشت تریبون لبخند میزد، فقط مانده بود که به من فحش هاى ناموسى بدهد .
طى چند سال ، گاهى که میامد قم و در بحث ها شرکت میکرد، دیدم دو سه صحنه را که فقط مانده بود فحش ناموسى بدهد، اینها را مردم نمیدانستند ، خیلى ها هنوز هم نمیدانند که امثال اینها چنین تیپ هایى هستند، در جلسه اى بخاطر اینکه سوال و اشکال کردیم به ایشان ، سوال مودبانه اى که معلوم بود اگر بخواهد جواب بدهد، روشن میشود مبناى غلطى که بعده ها روشن شد، آن موقع روشن نبود ، ده سال قبل از این بود که بردارند بنویسند قرآن کلام خود پیغمبر است و کلام خدا نیست....
این آقا آمد بعد جلسه پشت در موسسه ، وقتى آمدم بیرون دیدم با عصبانیت و با حالت دعوا انگار که یقه ما را میخواهد بگیرد، میگوید شما آمدى به این جلسه که اشکالات من را بگیرى؟! ، آمدى که مچ بگیرى؟! گفتم آقا! چرا میگویى مچ گیرى؟ شما خودت اسم تمام بزرگان اسلام و علماء را از بالا تا پایین میاورى و میگویى فلانى گفت فلان، اینها اسمش نقد است، بنده که با احترام دارم میگویم این سوال جوابش چیست؟، شد مچگیرى؟!
عصبانى نشست در ماشین ، در را محکم بست و رو کرد به مسئول آن جلسه و گفت ، در این جلسه دیگر یا جاى من است یا جاى ایشان! ، در صورتیکه مدتى قبل که نمیدانست ما قصد اشکال کردن داریم، یک وقتى نمیرفتم جلسه، میگفت فلانى چرا نیامده است؟
انجمن اسلامى دانشجویان آمریکا و کانادا سال هفتاد و یک ما را دعوت کردند تگزاس در سمینار انجمن، ایشان هم دعوت بود، قرار بچه‌هاى انجمن هم این بود که ما دو نفر با هم بحث کنیم، بعد که ایشان فهمید ما هم قرار است بیاییم و با او بحث کنیم، پاى تلفن فحش هایى داد که مسئول انجمن میگفت کاش مکالمات را ضبط کرده بودم!
سال هفتاد و سه و چهار یک وقتى ایشان آمده بود همین مشهد، که رابط بین ما تماس گرفت که فلانى آمده و میخواهد بشینیم با هم صحبت کنیم، رفتیم همین خیابان خسروى نو در یک خانه اى نشستیم به حرف زدن، خیلى دوستانه ، هفت هشت ساعت جلسه طول کشید و نزدیک اذان صبح تمام شد، گفتم بیاییم من سى چهل سوال بنویسم، شما مکتوب جواب بده بعد هم ویراستارى کن و اینرا منتشر کنیم تا این ابهامات در جامعه برطرف شود، قول داد در جلسه که این کار را بکنیم، موقع بیرون رفتن از خانه ، گفتم جلسه اول براى این کار را کى بگذاریم؟ اسمش هم مناظره نباشد، پرسش و پاسخ باشد، درست دم در، موقع خداحافظى، زد زیرش.
