به گزارش مشرق، «هادی محمدی» در روزنامه «جوان» با پرداختن به موضوع مذاکرات هسته‌ای، نوشت:
مرحله جدید مذاکرات با امریکا و 1+5 برای تدوین توافق نهایی در 10روز
گذشته از سوی امریکا به شکلی دنبال می‌شود که کارت‌های گوناگون سیاسی،
دیپلماتیک، تبلیغاتی و نظامی در قالب راهبرد «استمرار تحریم و تهدید» در
کنار مذاکره، در حد بی‌سابقه‌ای به صحنه آوردند.
در درون مقامات رسمی اگرچه گاهی سخن از دیگر گزینه‌ها و حتی گزینه نظامی روی میز مطرح می‌شد ولی در 10 روز تا دو هفته اخیر ادبیات بسیار تندی به ویژه از سوی بایدن و برخی سناتورها مبنی بر ضرورت حمله نظامی به ایران عنوان شد. این در حالی بود که اشتون کارتر هم با این فضا همراهی کرده و فضای تند ضد ایرانی سناتورهای کنگره برای تحریم‌های جدید یا لایحه بررسی و اعلام نظر در مورد مفاد هرگونه توافق با ایران را با رویکرد سختگیرانه و باج‌خواهانه فعالانه در حال تلاش بودند. استفاده از ادبیات توهین‌آمیز و تحقیرکننده نسبت به ایران که «قابل اعتماد نیستند» و «فریبکار می‌باشند» و تا اینکه به تعهدات خود عمل نکنند و به تأیید آژانس نرسد، کاهش تحریم‌ها (به جای لغو یا تعلیق) که حداکثر 19 درصد تحریم‌ها را شامل می‌شوند، اجرا نخواهد شد، به این سمفونی فشار و تهدید اضافه شد.
نهایتاً کنگره با بالاترین رأی به لایحه بررسی و نظارت رأی داد تا کارت مذاکراتی و گستره مانور تیم امریکایی کامل شود.
در چنین شرایطی بدیهی است که از سوی تیم مذاکراتی و مراجع ذی‌صلاح ایرانی،
تدابیر و اقدامات موازنه‌ساز و فعال و مؤثر برای مهار شانتاژ روانی یا
ابزارهای غیرقانونی تحریم و کارشکنی در مسیر مذاکره، ساماندهی و به کارگیری
شوند. آنچه از سوی مقام معظم رهبری و سپس مقامات نظامی یا چهره‌های سیاسی
برای شکستن موضع مغرور و باج‌خواهانه و توهین‌آمیز در چند روز گذشته شاهد
هستیم، رویکردی برای نشاندن امریکا بر سر جای خود است. از آنجا که طرف
امریکایی هم نیازمند یک توافق نهایی است و هم تحت فشار‌های نمایشی برای
تولید قدرت چانه‌زنی بیشتر در قبال ایران در مذاکره است و هم روح استکباری
برای ارعاب طرف ایرانی را چاشنی دیپلماسی خود کرده، آرایش جدید مذاکراتی و
گسترده کردن کارت‌های بازی در ایران نیز، امری ضروری است. اینکه در قبال
هرگونه تحقیر و توهین و تهدید جدید امریکا، تیم مذاکراتی باید از میز
مذاکره جدا شود و پارلمان ایران در لایحه‌ای هوشمند و دقیق، جایگاه قانونی
خود را در قبال هرگونه توافق بازیابد، اقدامی شایسته و عاقلانه در
سناریوهای مذاکراتی است. اگرچه دستگاه دیپلماسی بی‌رمق و غیرفعال با مدیریت
فعلی حتی حاضر نیست به مواضع مضحک و طلبکارانه سعودی پاسخ مناسب بدهد تا
جایی که از تمامی توان رشوه‌پردازی در قالب خرید تسلیحات از فرانسه، امریکا
و انگلیس یا پرداخت‌های نقدی به سران کشور‌ها برای جلوگیری از هر گونه
توافق بین ایران با 1+5 ممانعت به عمل می‌آید، ولی ابزارهای دیگری برای
ساکت کردن نظام فاسد شاهزادگان دیکتاتور و عقب‌مانده در سعودی باید استفاده
کرد و به حامیان غربی آنها، آنچنان فهماند که متوقف نکردن این صداهای
ناهنجار می‌تواند هزینه‌های غیرقابل پیش‌بینی در بر داشته باشد.
حامیان تروریسم و دیکتاتوری‌های قبیله‌ای در کشور‌های غربی هم‌پیمان با امریکا باید بدانند اولین گزینه پس از مذاکره محترمانه با ایران، دیپلماسی همه‌جانبه سپاه خواهد بود که به خوبی با ادبیات قابل‌فهم امریکایی و ارتجاع عرب آشناست. موازنه‌سازی فعال برای مذاکره و در مقابل ابزارهای نامشروع امریکایی و موازنه‌سازی مؤثر برای شرایط غیرمذاکراتی، با سرعت باید آرایش و آمادگی کامل خود را داشته باشد و دستور اجرایی پیدا کند.
