به گزارش مشرق، رخشان بنی اعتماد که این روزها فیلم قصه های او بر پرده سینماها حضور دارد و
برخی از منتقدان فیلم او را روایتگر تباهی و سیاهی یک جامعه از منظری
افراطی و تک سو نگرانه می دانند سال گذشته و در جریان مراسم اختتامیه
جشنواره فیلم کوتاه دانشجویی از مضامین سیاه و ناامید کننده آثار گلایه
کرده بود.
جشنواره فیلم کوتاه دانشجویی سال گذشته یازدهمین دوره خود را پشت سر گذاشت و رخشان بنی اعتماد یکی از اعضای هیات داوران این جشنواره بود که در مراسم اختتامیه نیز حضور داشت.
در این مراسم پیمان معادی به عنوان نماینده هیات داوران این جشنواره به صحنه رفت و با قرائت بیانیه ای از سوی هیات داوران نسبت به نوع نگاه فیلمسازان و علاقه آنها به مضامینی که از دریچه ای سیاه و یاس آلود به جامعه نگریسته بودند انتقاد کرد.
در بخشی از این بیانیه آمده بود که «با هیجان زیاد فیلمها را یک به یک دیدیم و یادداشت برداشتیم و کنجکاو و کنجکاوتر شدیم که چرا اینقدر ذهنها تاریکند، چقدر قبر، چقدر پوچی، مرگ، بی هویتی و سردرگمی را زیاد داشتیم و کمتر قصه و داستان و اصالت تصویر و خلاقیت دیدیم.
جالب است که نوع نگاه بنی اعتماد به جامعه در فیلم قصه ها به شدت ایزوله شده؛ تاریک و القا کننده تباهی است به گونه ای که تماشاگر هیچ نقطه امیدی نسبت به جامعه ای که او تصویر کرده مشاهده نمی کند در فیلمش تکنیک را به کمک این نوع نگاه آورده است.
وقتی فیلم قصه ها را کنار گلایه چندماه پیش این کارگردان سینما می گذاریم که جوانان جویای نام عرصه فیلمسازی را مخاطب قرار داده؛ تناقضی آشکار مشاده می شود چرا که او از جریانی در فیلمسازی انتقاد می کند که خود مروج آن است.
جشنواره فیلم کوتاه دانشجویی سال گذشته یازدهمین دوره خود را پشت سر گذاشت و رخشان بنی اعتماد یکی از اعضای هیات داوران این جشنواره بود که در مراسم اختتامیه نیز حضور داشت.
در این مراسم پیمان معادی به عنوان نماینده هیات داوران این جشنواره به صحنه رفت و با قرائت بیانیه ای از سوی هیات داوران نسبت به نوع نگاه فیلمسازان و علاقه آنها به مضامینی که از دریچه ای سیاه و یاس آلود به جامعه نگریسته بودند انتقاد کرد.
در بخشی از این بیانیه آمده بود که «با هیجان زیاد فیلمها را یک به یک دیدیم و یادداشت برداشتیم و کنجکاو و کنجکاوتر شدیم که چرا اینقدر ذهنها تاریکند، چقدر قبر، چقدر پوچی، مرگ، بی هویتی و سردرگمی را زیاد داشتیم و کمتر قصه و داستان و اصالت تصویر و خلاقیت دیدیم.
جالب است که نوع نگاه بنی اعتماد به جامعه در فیلم قصه ها به شدت ایزوله شده؛ تاریک و القا کننده تباهی است به گونه ای که تماشاگر هیچ نقطه امیدی نسبت به جامعه ای که او تصویر کرده مشاهده نمی کند در فیلمش تکنیک را به کمک این نوع نگاه آورده است.
وقتی فیلم قصه ها را کنار گلایه چندماه پیش این کارگردان سینما می گذاریم که جوانان جویای نام عرصه فیلمسازی را مخاطب قرار داده؛ تناقضی آشکار مشاده می شود چرا که او از جریانی در فیلمسازی انتقاد می کند که خود مروج آن است.
