معبود من، آقای من، پروردگار من
این دنیایی که در مقابل ماست، با تمام زینت و زخرفش.. همان دنیايی است كه علی بن ابیطالب آن را سه طلاقه کرد و بارها و بارها او را چنین خطاب کرد که «ای دنیا از من دور شو و کسی غیر از من را بفریب»..
مولای من، اما من به خاطر ضعف اراده ام، در میان طبقات دنیا محبوس شده ام و اسیر شهوات آن گشته ام.. چه بسیار که تلاش کردم از دنیا فرار کنم، اما نتوانستم و اراده ام شکست خورد..
معبودا! مولای من! حال با آنچه از توان و اراده ام باقی مانده است، چنین انتخاب کرده ام که در بیشتر محلها نزدیک تو باشم
و کدامین محل به رحمت تو نزدیک تر از جهاد و شهادت و مبارزه در راه توست؟!
و حال ای پروردگار من، من در میان دستان مهربان تو ام.. روحم را به تو تقدیم مي دارم... جسمم را تقدیم تو می كنم... به تو تقدیم می کنم، اما خجالت امانم نمی دهد؛ که چگونه امانتت را پس می دهم... چگونه است که امانتی که به من دادی را آلوده به تو باز می گردانم... روحم را با گناهان آلوده کردم... و هیچ عضوی از جسمم نیست مگر آنکه با گناه و معصیتی آن را آلوده ام...
اما آقای من، با همه اینها یک چیز را می دانم و با همان می خواهم با تو احتجاج کنم؛ اولاً می دانم که تو از عذاب من بی نیازی و غنای تو مطلق است. ثانیاً می دانم که وسعت رحمت تو همه چیز را در بر می گیرد..
حال از تو می خواهم که شهادت را روزی ام کنی؛ شهادتی پاک کننده که من آن را به عنوان کفاره گناهانم انتخاب کرده ام.. شهادتی کم نظیر.. شهادتی که در آن جسدم پاره پاره شود و هر عضوی از اعضای بدنم که با آن معصیت تو را کرده ام، به جزا و عقوبتی که سزاوار آن است برسد.. و پس از آن ای پروردگار من، مرا در جوار خود و در جوار اولیائت ساکن گردانی..
مطمئنم که چنین خواهد شد؛ حتی اگر بخواهی با عدل خود با من برخورد کنی چنین خواهد شد، تا چه رسد به اینکه بخواهی با لطف و مهربانی و رأفتت با من معامله کنی
آقای من، مولای من، بر این خواسته ام پای فشاری می کنم و تمنا دارم که مرا از درگاه خود ناامید و دست خالی برنگردانی... ای کریم، ای کریم، ای کریم....
