کویت چنین لرزه‌هایی را دستکم در تاریخ معاصر خود ندیده بود. "داعش در کویت گفته شده که انفجار در مسجد امام صادق (ع) وقتی روی داد که نمازگزاران به سجود رفته بوده اند. اجزای پیکر نمازگزاران در قلب کشوری پراکنده شد که قلب کشورهای عرب خلیج فارس به شمار می رود.
نام این کشور بر خلاف بسیاری از برادران دیگر عربش در حوزه خلیج فارس در پرونده های حمایت مالی از تروریسم و عناصر مسلح مطرح نشده است اما این امر نفی نمی کند که کویت، عضو موسس شورای همکاری خلیج فارس است و دو همسایه بیشتر ندارد یعنی عراق و عربستان. همسایه سوم کویت نیز دریا است.
در آتش عراق، امیر کویت همواره تکرار کرده است که "کمک به عراق به معنای کمک به خودمان است"، اما دغدغه امنیتی همواره همراه کویتی‌ها بوده است، حتی بعد از گذشت بیش از 20 سال از تجاوز عراق به کویت در سال 1990 و شدت آن با جنگ داعش در سرزمین رافدین (عراق) افزایش یافت. تجاوزگری عراق تمایلات حامی جریان های تندرو مثل القاعده و همتایانش را تقویت کرد تا اینکه ابوبکر البغدادی سال گذشته تهدید کرد که نبردها را به اراضی کشورهای عرب خلیج فارس و از آنجا به رم منتقل می‌کند. کویت درقبال این تهدیدها سستی به خرج نداد و تدابیر خود را تقویت کرد و نیروهایش را به دوره های بیشتر مبارزه با تروریمس فرستاد. همه اینها بنا بر اطلاعات دوجانبه بین کشورهای شورای همکاری خلیج فارس بود.
اگر استفاده از واژه پیشگیری برای اقداماتی که کویت علیه تروریسم اتخاذ کرد، درست باشد باید گفت که این امر عرصه سیاسی را نیز شامل شد. بافت کویت در حضور همه نیروها زیر سقف پارلمان تجلی یافته است. علاوه بر آن، امیر کویت با همگان در ارتباط است و اگر سخن از بحث وجدل فراتر رود اما باز هم در چارچوب پارلمان باقی می ماند.
کویت افتخار می‌کند که سازمان ملل تایید کرده است که این کشور به تعهدات سابق خود در خصوص تقویت سیستم های مبارزه با پول شویی و حمایت مالی تروریسم پاسخ داده است. اما اینکه این کشور برای اولین بار شاهد انفجار در یک مسجد باشد که شماری در آن شهید شوند و داعش آن را برعهده بگیرد، این دو تئوری "مدیریت وحشیگری" و "راهبرد دو بازو" را تقویت می‌کند. خلاصه این دو تئوری این است که خلافت اسلامی در قاموس تندروها به سمت مکه مکرمه در حرکت است و همه مناطق از کویت گرفته تا منطقه خلیج فارس و جهان – به غیر از مکه مکرمه- مباح است.
