مقایسه برجام با قطعنامه ۵۹۸ در حالی است که این دو مقوله با یکدیگر تفاوت ماهوی دارند. برجام، یک توافق است و مطابق اصل ۷۷ قانون اساسی تمامی «عهدنامه‌ها، مقاوله‌نامه‌ها، قراردادها و موافقت‌نامه‌های بین‌المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد».
و اصل ۱۲۵ نیز تاکید می‌کند «امضای عهدنامه‌ها، مقاوله‌نامه‌ها، موافقت‌نامه‌ها و قراردادهای دولت ایران با سایر دولت‌ها و همچنین امضای پیمان‌های مربوط به اتحادیه‌های بین‌المللی پس از تصویب مجلس شورای اسلامی با رئیس‌جمهور یا نماینده قانونی اوست» بنابراین نظر مجلس شورای اسلامی در قبول و یا رد توافق وین، یک الزام و ضرورت قانونی است و آنگونه که جناب لاریجانی مطرح کرده است از نوع سلیقه سیاسی نیست که ایشان می‌فرمایند «شاید مجلس هم نظر بدهد، بهتر باشد»!
و اما، قطعنامه ۵۹۸ که موضوع آن خاتمه جنگ ایران و عراق بود، از نوع توافق‌نامه و معاهده و امثال آن نبوده و از این روی نیازی به تصویب مجلس شورای اسلامی نداشته است بلکه مطابق اصل ۱۱۰ قانون‌اساسی، پذیرش یا رد آن از اختیارات رهبری بوده است که اینگونه نیز تحقق یافت. توضیح آن که بند ۵ از بندهای یازده‌گانه اصل ۱۱۰ قانون اساسی «اعلام جنگ و صلح و بسیج نیروها» را از جمله اختیارات رهبر انقلاب دانسته است.
گفتنی است رهبر معظم انقلاب در پاسخ به نامه رئیس‌جمهور محترم -۹۴/۴/۲۴ - تاکید فرمودند: «لازم است متنی که فراهم آمده با دقت ملاحظه و در مسیر قانونی پیش‌بینی شده قرار گیرد و آنگاه در صورت تصویب، مراقبت از نقض عهدهای محتمل طرف مقابل صورت گرفته و راه آن بسته شود». حضرت ایشان در خطبه‌های نماز عیدفطر نیز تصریح فرمودند که متن تهیه شده- برجام- بایستی در مجاری قانونی پیش‌بینی شده خود، بررسی شود.
