در حالی روحانی از عمل طرف مقابل به تعهداتش سخن می‌گوید که وزیر امور خارجه‌ او، بعد از بیانیه لوزان با حضور در برنامه تلویزیونی «نگاه یک» به صورت نرمی، در همین زمینه از طرف غربی انتقاد کرد:

دیدیم که جان کری در صحبت‌های خود تاکیدکرد در یکسال گذشته [اجرای ​ توافق ژنو تا انعقاد توافق لوزان] ایران به تمام تعهداتش عمل کرده است اما من نمی‌توانم چنین صحبتی را در مورد آمریکا بکنم.

اما این مهمترین و محکم‌ترین موضع محمد جواد ظریف درباره عملکرد طرف غربی در توافق ژنو و کاهش تحریم‌ها نبود. وی یکسال بعد از توافق ژنو در نامه‌ای که به وزرای خارجه‌ی 1+5 فرستاد، به نکات مهمی در این باره اشاره کرده بود که متاسفانه در رسانه‌های داخلی بازتابی نیافت. وی در این نامه که به زبان انگلیسی منتشر شده بود، درباره تعهدات طرف غربی نوشت:

The second objective envisaged by JPOA, namely the lifting of all sanctions, is an essential component of any agreement. But some members of P5+1 have become increasingly reluctant to abandon this counterproductive, illegal and inhuman instrument of coercion even at the expense of putting in jeopardy the entire process that provides certainty and assures transparency.… While Iran has shown its good faith by completely fulfilling its part of the bargain under the deal, the US and EU have adopted more measures to maintain and strengthen the sanctions regime than to live up to their sanction-easing commitments.

دومین هدف برنامه مشترک اقدام، رفع تمام تحریم‌هاست که جزء اساسی هر توافقی است اما برخی به دست کشیدن از این ابزار غیر انسانی، غیر قانونی و غیر سازنده حتی به بهای مخاطره افکندن تمام فرایندی که ایجاد اطمینان کرده و شفافیت را تضمین می نماید ، تردید دارند.... درحالی که ایران حسن نیت خود را با انجام کامل تعهدات خود در توافق نشان داد، آمریکا و اتحادیه اروپا به جای پایبندی به تعهدات کاهش تحریم‌شان، اقدامات بیشتری را برای نگهداری و استحکام رژیم تحریم‌ها اتخاذ کردند.

وزیر امور خارجه در این نامه که بعد از مدت کافی از اجرای توافق ژنو نگاشته شده است، به صراحت می‌گوید که غربی‌ها به تعهدات‌شان برای کاهش تحریم‌ها پایبند نبودند و حتی در همین مدت اقدامات بیشتری برای حفظ و تحکیم رژیم تحریم‌ها انجام دادند.

حال جای این پرسش باقی است که آقای روحانی چگونه مبنای اعتماد به طرف مقابل در اجرای تعهدات خود در توافق جامع را با توسل به توافق ژنو توجیه می‌کنند؛ در حالیکه حتی وزیر خارجه ایشان در دولت یازدهم نیز مدت‌ها پیش از این، بر عدم اجرای تعهدات طرف غربی در توافق ژنو صحه گذاشته است؟

فارغ از میزان پایبندی طرف مقابل به تعهدات خود برای تخفیف در تحریم‌ها، عدم تاثیر توافق ژنو در بهبود فضای اقتصادی و ایجاد گشایش در رفع تحریم‌ها، موضوع دیگری است که پیش از این بسیاری از مسئولین دولتی از جمله وزیر نفت (+)، مدیر عامل شرکت کشتیرانی (+، +)، مسئولان صنایع هواپیمایی (+، +)، خودروسازان (+) و... درباره آن سخن گفته‌اند. پژوهش‌های انجام گرفته در این خصوص نیز نشان می‌دهد که در حوزه‌های مختلف تحریم، توافق ژنو از ایجاد گشایش عاجز بوده است. جالب اینجاست که دولت نیز با وجود سپری شدن یکسال نیم از اجرای توافق ژنو تا کنون هیچ گزارش رسمی و مشخصی از نتیجه این توافق و تاثیر آن بر اقتصاد کشور منتشر نکرده است این پرسش مطرح است که اگر توافق ژنو، اثرات بسیاری مثبتی داشته چرا دولت از ارائه گزارش آن خودداری نموده است.

در مجموع، با توجه به تجربه توافق ژنو و همچنین اذعان رئیس جمهور مبنی بر مشابه بودن توافق جامع و توافق ژنو و اینکه توافق جامع مدل بزرگتر توافق ژنو است، تردید جدی وجود دارد که طرف غربی به تعهدات خود در توافق جامع کامل پایبند باشد و در نتیجه گشایش اقتصادی قابل ملاحظه‌ای رخ بدهد.