به گزارش مشرق، برخی افراد هستند که از زندگی مرفه و راحت خود میگذرند و بسیار انفاق می کنند تا افراد مستحق را از مشقت خارج کنند و همچنین برای خودشان توشه آخرت فراهم کنند، غافل از اینکه شرط قبول این عمل، نیت خالص و خشنودی خداوند است.

خداوند متعال در قرآن می فرماید:

«وَمَا تُنفِقُونَ إِلاَّ ابْتِغَاء وَجْهِ اللّهِ»
«جز براى طلب خشنودىِ خدا انفاق نكنيد»

 جعفر بن یونس، مشهور به شبلی از عارفان بنام  قرن سوم و چهارم هجری بود،  روزی شبلی از کنار دکان نانوایی می ‏گذشت، گرسنگی چنان او را ناتوان کرده بود که چاره ‏ای جز تقاضای نان نداشت و از مرد نانوا خواست که به او تکه‏ ای نان دهد ولی نانوا با عصبانیت او را رد کرد.

در دکان نانوایی،  شخص دیگری نشسته بود که شبلی را می‏ شناخت،  رو کرد به نانوا و گفت: اگر شبلی را ببینی چه خواهی کرد؟ نانوا گفت: او را بسیار اکرام خواهم کرد و هر چه بخواهد به او می دهم،  دوست نانوا به او گفت: آن مرد که الآن از خود راندی و لقمه ‏ای نان را از او دریغ کردی، شبلی بود.

نانوا سخت بهم ریخت و شرمنده شد و چنان حسرت خورد که گویی آتشی در جانش برافروخته ‏اند. پریشان و شتابان به دنبال شبلی رفت و عاقبت او را در بیابان پیدا کرد. بی‏ درنگ خود را به دست و پای شبلی انداخت و از او خواست که بازگردد تا وی طعامی به او بدهد. شبلی قبول نکرد، نانوا اصرار کرد و گفت: اگر منت بر من بگذاری و شبی را در سرای من بگذرانی، به شکرانه این توفیق و افتخاری که نصیب من می ‏گردانی، مردم بسیاری را اطعام می کنم.

شبلی پذیرفت، شب فرا رسید و میهمانی عظیمی برپا شد و صدها نفر از مردم بر سر سفره او نشستند، مرد نانوا در آن ضیافت هزینه زیادی کرد و همگان را اطعام داد.

بر سر سفره، اهل دلی به شبلی گفت: یا شیخ نشان دوزخی و بهشتی چیست؟ شبلی گفت: دوزخی آن است که یک تکه نان را در راه خدا نمی‏ دهد، اما برای شبلی که بنده ناتوان و بیچاره اوست،  هزینه گزافی می‏ کند و بهشتی فقط برای رضای خدا کار می کند.

پی نوشت:
1- سوره بقره، آیه 272

منبع: حوزه