به گزارش مشرق، اعدام شیخ نمر باقر النمر اقدام جنایت کارانه ای بود که از حوالی ظهر گذشته و با انتشار خبر آن، فضای عمومی رسانه ای ایران و بسیاری از کشورهای اسلامی و حتی غیر اسلامی را تحت الشعاع خود قرار داد.
اگرچه رژیم آل سعود در سال ها و بویژه در یک سال اخیر اقدامات نابخردانه و جنایتکارانه متعددی را در داخل و خارج از مرزهایش به اجرا گذاشته است، اما بسیاری از کارشناسان سیاسی و بین المللی اجرای نهایی حکم اعدام شیخ نمر را اقدامی دور از ذهن می دانسته و بر این باور بودند که اگر ذره ای عقل در سر سران سعودی باشد، ضمن پرهیز از این اقدام با عفو ملوکانه سلمان، زمینه محبوبیت شاه تازه کار و ناتوان را در حجاز فراهم می کنند.
همین تصور هم باعث شد انتشار خبر اعدام شیخ، موجی از بهت و ناباوری را پدید آورده و شخصیت های سیاسی، مذهبی، حقوق بشری به همراه گروه های مختلف مردمی در سراسر جهان این اقدام را به شدت محکوم نمایند.
جمهوری اسلامی ایران هم به عنوان کشور اثرگذار در غرب آسیا و کانون توجهات حرکت های اسلامی در این زمینه جلو دار بوده و از روز گذشته نهادهای رسمی و غیر رسمی، شخصیت های حقوقی و حقیقی این جنایت را به شدت محکوم کرده اند.
در این میان اما از جانب دولت جمهوری اسلامی، ابتدا سخنگوی وزارت خارجه ساعاتی پس از اعلام اجرای حکم اعدام، موضعگیری نموده و سپس غروب دیروز سرپرست سفارت عربستان به وزارت خارجه احضار شد تا مراتب اعتراض شدید حسین امیرعبداللهیان، معاون وزیر خارجه در حوزه عربی و آفریقایی را بشنود.
اما تا ظهر امروز خبری از محکومیت توسط اعضای دولت جمهوری اسلامی و شخص رئیس جمهور نبود.
روحانی که ساعاتی پس از انفجارهای تروریستی پاریس و در ساعت ۸:۳۰ دقیقه صبح همان روز در پیامی خطاب به همتای فرانسوی خود ضمن ابراز «تاسف و اندوه فراوان» خود و به «نام ملت ایران» آن «جنایت ضد بشری» را «شدیدا محکوم» کرده بود ساعت ۱۲:۵۸ دقیقه امروز در پیامی با اعلام اینکه اعدام شیخ نمر «موجب تاسف و تاثر جوامع اسلامی» شده از جانب خود این «اقدام غیر انسانی» را «محکوم» کرد.
فارغ از اقدام دیرهنگام رئیس دولت جمهوری اسلامی در محکومیت این اقدام (که در موضوع حمله به شیعیان نیجریه هم شاهد آن بودیم)، تعابیر و الفاظی هم که رئیس جمهور در این پیام بکار برده است در مقایسه با مورد مشابه (انفجارهای فرانسه) ضعیف بوده و بدون شک امکان تنظیم متنی متقن تر و عزتمندانه تر نیز وجود داشت.
اما این تمام ماجرا و افسوس نیست. متاسفانه آقای روحانی به محکومیت اقدام دولت عربستان بسنده نکرده و فرصتی یافته تا بار دیگر به آنچه افراط افراد داخلی می نامد، حمله کند و ضمن محکومیت اقدام آنها در حمله به سفارت عربستان در تهران و کنسولگری این کشور در مشهد، وزارتین کشور و اطلاعات را مامور شناسایی خاطیان کرده تا به دست دستگاه قضایی سپرده شوند.
جای بسی تامل است که در پیام ۳۱۱ کلمه ای آقای رئیس جمهور، ۱۸۱ کلمه (۵۸ درصد) به محکومیت اقدام نیروهای افراطی و خودسر پرداخته شده و در مقابل تنها ۱۳۰ کلمه (۴۲درصد) به جنایت آل سعود مرتبط است!
تردیدی در اشتباه بودن حمله و آسیب زدن به اماکن دیپلماتیک وجود ندارد، اقدامی که پیش از این هم رهبر معظم انقلاب در جریان حمله به سفارت انگلیس فرموده بودند: «در قضیه اخیر اشغال آن سفارت خبیث، احساسات جوانان درست بود ولی رفتنشان درست نبود.» و البته باید نهادهای انتظامی و امنیتی همه ابعاد آن (از جمله احتمال برنامه ریزی شده بودن این اقدامات از سوی وابستگان آل سعود، قصور نیروهای انتظامی در حفاظت از این اماکن و ...) را واکاوی کنند.
اما اینکه رئیس جمهور در پیامی دیرهنگام بیش از آنکه به اصل موضوع بپردازد، مسئله ای حاشیه ای را مورد توجه قرار داده، از شخصیت حقوقدان و جهان دیده ای همچون حجت الاسلام دکتر حسن روحانی دور از انتظار است.
باید از آقای رئیس جمهور پرسید؛ واقعا عمق فاجعه اقدام آل سعود در اعدام عالم برجسته شیعه بیشتر است یا خسارت زدن به ساختمان دیپلماتیک حکومتی که پائیز امسال در اثر کوتاهی و سود تدبیرش، هزاران مسلمان و از جمله صدها هموطن ایرانی، لباس احرام شان کفن شان هم شد؟
اگرچه رژیم آل سعود در سال ها و بویژه در یک سال اخیر اقدامات نابخردانه و جنایتکارانه متعددی را در داخل و خارج از مرزهایش به اجرا گذاشته است، اما بسیاری از کارشناسان سیاسی و بین المللی اجرای نهایی حکم اعدام شیخ نمر را اقدامی دور از ذهن می دانسته و بر این باور بودند که اگر ذره ای عقل در سر سران سعودی باشد، ضمن پرهیز از این اقدام با عفو ملوکانه سلمان، زمینه محبوبیت شاه تازه کار و ناتوان را در حجاز فراهم می کنند.
همین تصور هم باعث شد انتشار خبر اعدام شیخ، موجی از بهت و ناباوری را پدید آورده و شخصیت های سیاسی، مذهبی، حقوق بشری به همراه گروه های مختلف مردمی در سراسر جهان این اقدام را به شدت محکوم نمایند.
جمهوری اسلامی ایران هم به عنوان کشور اثرگذار در غرب آسیا و کانون توجهات حرکت های اسلامی در این زمینه جلو دار بوده و از روز گذشته نهادهای رسمی و غیر رسمی، شخصیت های حقوقی و حقیقی این جنایت را به شدت محکوم کرده اند.
در این میان اما از جانب دولت جمهوری اسلامی، ابتدا سخنگوی وزارت خارجه ساعاتی پس از اعلام اجرای حکم اعدام، موضعگیری نموده و سپس غروب دیروز سرپرست سفارت عربستان به وزارت خارجه احضار شد تا مراتب اعتراض شدید حسین امیرعبداللهیان، معاون وزیر خارجه در حوزه عربی و آفریقایی را بشنود.
اما تا ظهر امروز خبری از محکومیت توسط اعضای دولت جمهوری اسلامی و شخص رئیس جمهور نبود.
روحانی که ساعاتی پس از انفجارهای تروریستی پاریس و در ساعت ۸:۳۰ دقیقه صبح همان روز در پیامی خطاب به همتای فرانسوی خود ضمن ابراز «تاسف و اندوه فراوان» خود و به «نام ملت ایران» آن «جنایت ضد بشری» را «شدیدا محکوم» کرده بود ساعت ۱۲:۵۸ دقیقه امروز در پیامی با اعلام اینکه اعدام شیخ نمر «موجب تاسف و تاثر جوامع اسلامی» شده از جانب خود این «اقدام غیر انسانی» را «محکوم» کرد.
فارغ از اقدام دیرهنگام رئیس دولت جمهوری اسلامی در محکومیت این اقدام (که در موضوع حمله به شیعیان نیجریه هم شاهد آن بودیم)، تعابیر و الفاظی هم که رئیس جمهور در این پیام بکار برده است در مقایسه با مورد مشابه (انفجارهای فرانسه) ضعیف بوده و بدون شک امکان تنظیم متنی متقن تر و عزتمندانه تر نیز وجود داشت.
اما این تمام ماجرا و افسوس نیست. متاسفانه آقای روحانی به محکومیت اقدام دولت عربستان بسنده نکرده و فرصتی یافته تا بار دیگر به آنچه افراط افراد داخلی می نامد، حمله کند و ضمن محکومیت اقدام آنها در حمله به سفارت عربستان در تهران و کنسولگری این کشور در مشهد، وزارتین کشور و اطلاعات را مامور شناسایی خاطیان کرده تا به دست دستگاه قضایی سپرده شوند.
جای بسی تامل است که در پیام ۳۱۱ کلمه ای آقای رئیس جمهور، ۱۸۱ کلمه (۵۸ درصد) به محکومیت اقدام نیروهای افراطی و خودسر پرداخته شده و در مقابل تنها ۱۳۰ کلمه (۴۲درصد) به جنایت آل سعود مرتبط است!
تردیدی در اشتباه بودن حمله و آسیب زدن به اماکن دیپلماتیک وجود ندارد، اقدامی که پیش از این هم رهبر معظم انقلاب در جریان حمله به سفارت انگلیس فرموده بودند: «در قضیه اخیر اشغال آن سفارت خبیث، احساسات جوانان درست بود ولی رفتنشان درست نبود.» و البته باید نهادهای انتظامی و امنیتی همه ابعاد آن (از جمله احتمال برنامه ریزی شده بودن این اقدامات از سوی وابستگان آل سعود، قصور نیروهای انتظامی در حفاظت از این اماکن و ...) را واکاوی کنند.
اما اینکه رئیس جمهور در پیامی دیرهنگام بیش از آنکه به اصل موضوع بپردازد، مسئله ای حاشیه ای را مورد توجه قرار داده، از شخصیت حقوقدان و جهان دیده ای همچون حجت الاسلام دکتر حسن روحانی دور از انتظار است.
باید از آقای رئیس جمهور پرسید؛ واقعا عمق فاجعه اقدام آل سعود در اعدام عالم برجسته شیعه بیشتر است یا خسارت زدن به ساختمان دیپلماتیک حکومتی که پائیز امسال در اثر کوتاهی و سود تدبیرش، هزاران مسلمان و از جمله صدها هموطن ایرانی، لباس احرام شان کفن شان هم شد؟
