به گزارش مشرق، تهران را می‌توان به سه منطقه طبیعی تقسیم کرد. کوهستانهای شمالی تهران؛ که بلندترین قله این کوهستان - توچال - با 3933 متر بر تمام فضای شهر مشرف است. دومین منطقه، دامنه‌های البرز است؛ که به تپه ماهورها و دره‌های اوین، درکه، نیاوران، حصارک و سوهانک منتهی می‌شود. منطقه سوم دشتی است که قسمت اعظم شهر تهران بر آن گسترده شده‌ و دارای شیب ملایمی با جهت شمالی- جنوبی است.

تهران، بین کوه‌های البرز و حاشیه شمالی کویر مرکزی ایران، در دشتی نسبتاً هموار واقع شده است. پهنه استقرار این دشت نسبتاً هموار از جنوب و جنوب غربی به کوه‌های ری و بی‌بی‌شهربانو و دشت‌های شهریار و ورامین منتهی می‌شود و و از شمال به واسطه کوهستان محصور شده‌ است.

"دشت تهران هر سال به طور متوسط 36 سانتیمتر نشست می کند" این جمله ای بود که روز گذشته وزیر نیرو در جمع قضات دیوان عدالت اداری مطرح کرد. دشتی که قسمت اعظم شهر تهران بر روی آن گسترده شده است، در طول سال 36 سانتیمتر نشست می کند؛ به عبارتی در هر روز حدود یک میلیمتر شهر تهران نشست می کند.

این نشست ناشی از سالها برداشت بی رویه از منابع زیرزمینی آب دشت تهران است که موجب شده بخشی از منابع ثابت یا به اصطلاح استاتیک زیرزمینی آب دشت تهران را برای همیشه از دست بدهیم. خالی شدن فضایی در زیر شهر تهران که سالها با منابع زیرزمینی آب به عنوان منابع استاتیکی که نباید برداشت از آنها صورت می گرفت ایجاد شده، موجب شده است که سال به سال شهر تهران فرو نشست داشته باشد.

این نشست مستمر، تمامی تأسیسات زیرساختی کلانشهر تهران را با خطر تخریب مواجه می کند. خطری بالقوه که گاه و بی گاه آثار آن را در ریزش سطح یک خیابان پایتخت یا تخریب یک ساختمان در حاشیه شهر میبینیم.

از اینرو، خطر بالقوه ای برای تأسیسات زیرساختی شهر تهران از جمله مترو، راه آهن، ساختمان ها، تمام شبکه‌های آب، گاز، برق و پلها وجود دارد که باید مسئولان برای آن چاره اندیشی کنند.

شورای عالی شهرسازی و معماری ایران در جلسه هفدهم آذرماه خود مقرر کرده بود تا دبیرخانه این شورا مسئله نشست زمین در اراضی جنوب، جنوب غربی و جنوب شرقی شهر تهران را در مکاتباتی با وزارت نیرو، سازمان نقشه‌برداری کشور و سازمان زمین‌شناسی کشور بررسی کند.