به گزارش مشرق، رأی AFC نهایی شد؛ بازی تیم‌های ایرانی و عربستانی در کشوری ثالث. از روزی که عربستانی‌ها علیه امنیت ایران جوسازی کرده، در رسانه‌های خود اعلام کردند تیم‌های فوتبال این کشور در خاک ایران به میدان نخواهند رفت و در نهایت به کنفدراسیون فوتبال آسیا شکایت کردند، بارها و بارها اخطار داده شد که این اتفاقات نه تنها به ضرر فوتبال ایران، بلکه به ضرر منافع ملی کشور است، کشوری که در چند سال اخیر و به دلیل تحریم‌های مغرضانه غرب، فشارهای زیادی را تحمل کرد و زیر بار ظلم نرفت تا در نهایت با دیپلماسی سیاست‌مردان ایران، تحریم‌ها را کنار بزند. مردم ایران مقابل تحریم‌های ظالمانه، مردانه جنگیدند و زیر بار ظلم نرفتند، کسی منافع شخصی را به منافع ملی ترجیح نداد و در نهایت در میدان دیپلماسی پیروز شدیم، اما...

روزی که عربستانی‌ها بازی با تیم‌های ایرانی در کشوری ثالث را در کمیته برگزاری رقابت‌های کنفدراسیون فوتبال آسیا مطرح کردند، مسئولان فدراسیون فوتبال ایران قاطعانه برخورد نکردند. انتقادهایی به نوع رفتار فدراسیون‌نشین‌ها شد، اما علیرضا اسدی گفت: «متأسفم برای برخی دوستان که کارهای اجرایی رده‌بالا کرده‌اند، اما بدون اینکه اطلاع کافی داشته باشند صحبت می‌کنند. تحلیل‌های این عده از دوستان واقع‌بینانه نیست و تأسف بیشتر من بابت این مسئله است که براساس اطلاعات اشتباه‌شان مطالب را به بیرون نشر می‌دهند». دبیرکلی که به حال دوستان منتقد تأسف می‌خورد حالا چه صحبتی دارد؟ دبیرکلی که گفته بود: «با استدلال سنگین "آپشن‌های 6‌گانه" AFC را رد کردیم و امارات را کنار زدیم و زمان خریدیم»، حالا باید بیاید و پاسخگو باشد. اکنون باید به حال چه کسانی تأسف خورد، به حال منتقدان که از سر دلسوزی و برای منافع ایران از فدراسیون‌نشین‌ها انتقاد می‌کردند یا کسانی که در میدان دیپلماسی ورزشی شکست سنگینی خوردند؟ آنها گفتند زمان خریدند، اما چه فرقی می‌کند هفتم بهمن رأی به ضرر ایران اعلام شود یا 26 اسفند؟ در نهایت ما تسلیم خواسته سعودی‌ها شدیم، حال چه به خود ببالیم که زمان خریده‌ایم و چه همان زمان زیر بار حرف زود سعودی‌ها، AFC و رئیس بحرینی‌اش می‌رفتیم و می‌نشستیم و رأی سیاسی AFC را تماشا می‌کردیم.

یکی از شعارهای مهم فیفا عدم دخالت سیاست در فوتبال است، اما این اتفاق توسط عربستانی‌ها و به کمک AFC افتاد تا نه تنها منافع فوتبال ایران نادیده گرفته شود، بلکه امنیت کشورمان هم با این اتفاقات زیر سؤال برود و دریغ از اینکه مسئولان فدراسیون فوتبال این مورد را به فیفا گزارش کنند و بگویند AFC سیاسی تصمیم گرفته است. آیا در این راه دوستی با شیخ سلمان تأثیرگذار بوده است؟ آیا مناقع شخصی ما بر منافع کشور ارجحیت داشته است؟ آیا اینکه در زمان رئیس بحرینی AFC -که او و یارانش قدمی برای فوتبال ایران بر نداشته‌اند- کرسی گرفته‌ایم دلیلی بر این می‌شود که چشم بسته منافع ملی را در نظر نگیریم؟

عربستانی‌ها پس از اعتراض‌های مردمی در تهران مقابل سفارت این کشور و کنسولگری آنها در مشهد به دلیل اعتراض به اعدام شیخ نمر، بحث امنیت نداشتن ایران را در عرصه ورزشی به خصوص فوتبال مطرح کردند. این مسئله توسط مسئولان فدراسیون فوتبال نادیده گرفته شد و با اینکه بارها اعلام شد بهتر است این ماجرا و دخالت سیاست در فوتبال به فیفا اعلام شود، اما این اتفاق رخ نداد.

علی کفاشیان در یکی از گفت‌وگوهایی که داشت در واکنش به این مسئله که چرا موضوع به فیفا گزارش داده نمی‌شود تا مقابل تصمیم سیاسی فدراسیون فوتبال عربستان و AFC گرفته شود، خاطرنشان کرد: «در این خصوص ابتدا می‌خواهیم رایزنی‌های خود را در آسیا انجام دهیم، چون هنوز یک ماه و نیم وقت داریم. باید ببینیم در AFC به چه نتیجه‌ای می‌رسیم و درست نیست که در چنین شرایطی که هنوز رایزنی‌ها نهایی نشده، موضوع را به فیفا گزارش کنیم». ما اما یا خواب بودیم یا خودمان را به خواب زده بودیم که AFC در نهایت رأی سیاسی خود را صادر کرد و تازه می‌خواهیم دست به کار شویم، تازه اگر دست به کار شویم.

فدراسیون فوتبال در ماه‌های آخر حضور کفاشیان دیپلماسی ورزشی را به سعودی‌ها باخت و رأی کنفدراسیون فوتبال آسیا می‌تواند بدعتی جدید و خطرناک در ورزش باشد، چراکه فردا روزی هر کشوری با کشوری مشکل سیاسی پیدا می‌کند، با استناد به این رأی کار را به صورت سیاسی و نه ورزشی پیش می‌برد. شاید اگر فدراسیون فوتبال ایران قاطعیت بیشتری انجام می‌داد و به گفته خیلی‌ها منفعالانه عمل نمی‌کرد، امروز شاهد چنین مسائلی نبودیم. پذیرفتن بازی در کشوری ثالث یعنی اینکه فدراسیون فوتبال ایران قبول کرد که ایران امنیت ندارد و این را باید نکته‌ای منفی در کارنامه افرادی نوشت که تصور می‌کنند می‌توان همچون داخل کشور با خنده و شوخی مسائل را حل کرد.