به گزارش مشرق، دیوید لاندائو، روزنامه‌نگار با سابقه اسرائیلی که زندگی‌نامه آریل شارون را نگاشته است در بخشی از کتابش با عنوان «آریک: زندگی شارون» از برنامه‌های آریل شارون، نخست‌وزیر پیشین رژیم صهیونیستی، برای حمله به ایران می‌نویسد.
لاندائو در این کتاب 479 صفحه‌ای می‌گوید: "در گفتگوهای طولانی‌ای که داشتیم، برنامه خود برای فتح ایران پس از انقلاب اسلامی را برایم فاش کرد. شارون قرار بود به آمریکا برود تا در دیدارهای معمول بین رؤسای ستاد ارتش دو کشور شرکت کند. از وی پرسیدم که به آمریکایی‌ها چه خواهد گفت و او نقشه بزرگش را برایم تشریح کرد: آمریکایی‌ها مقادیر زیادی سلاح در اسرائیل انبار خواهند کرد که اسرائیل تنها در صورت مرگ آیت‌الله خمینی آنها را به کار خواهد گرفت. ارتش اسرائیل سپس از اردن و عراق عبور کرده و ایران را برای آمریکا اشغال خواهد کرد.»
شارون سپس واکنش شوروی را چنین توصیف می‌کند: «شوروی نیز خواهان اشغال زمین‌هایی خواهد بود اما پس از اینکه پی ببرد ارتش اسرائیل از قبل در آنجا بوده و تنها از طریق جنگ آنجا را ترک می‌کند، مردد خواهد شد. هیچ کشوری مشتاق جنگ نیست. روس‌ها به این نتیجه خواهند رسید که فرصت را از دست داده‌اند.»
نقشه بچه‌گانه شارون چنان بعید و نامحتمل به نظر می‌رسیده که حتی نویسنده کتاب زندگینامه‌اش نیز نمی‌توانسته آن را باور کند. لاندائو در ادامه می‌نویسد: «وقتی نگاه بدبینانه مرا دید به دستیارش گفت نقشه‌ها را بیاور. به من پرونده‌ای ضخیم حاوی برنامه‌های عملیاتی برای پیشروی ارتش اسرائیل از طریق اردن به ایران را نشان دادند. تحت تأثیر قرار گرفتم اما ظاهرا آمریکایی‌ها متقاعد نشده بودند.»
لاندائو می‌گوید شارون برنامه‌ای برای حمله به لبنان نیز داشت و به وی حتی اجازه چاپ آن را نیز داد. «نقشه بسیار نفسگیر بود. ارتش لبنان را اشغال کرده و شارون یک دیکتاتور مارونی-مسیحی برای کشور تعیین می‌کرد. وی سپس فلسطینی‌ها را به سوریه اخراج می‌کرد. حافظ اسد، رئیس‌جمهور سوریه، نیز آنها را به اردن می‌فرستاد، جایی که قدرت را در اختیار می‌گرفتند و عرفات تبدیل به حاکم کشور جدید فلسطینی می‌شد. فلسطین و اسرائیل سپس به مصالحه‌ای در کرانه غربی دست می‌یافتند - تقسیم سرزمین یا تقسیم نقش‌ها.»
لاندائو در ادامه از شکست مفتضحانه این طرح می‌گوید: «در ابتدا، جزئیات و دقیق بودن این نقشه توجه فرد را جلب می‌کند. اما وقتی دوباره به آن می‌اندیشیم متوجه می‌شویم که کل این ایده بر اساس سوء برداشت از وضعیت لبنان، سوریه و اردن بود. واقعیت این است که وقتی شارون سعی کرد برنامه را اجراء کند، 9 ماه پس از اینکه آن را منتشر کردم، نقشه به سختی شکست خورد.»
لاندائو در این کتاب 479 صفحه‌ای می‌گوید: "در گفتگوهای طولانی‌ای که داشتیم، برنامه خود برای فتح ایران پس از انقلاب اسلامی را برایم فاش کرد. شارون قرار بود به آمریکا برود تا در دیدارهای معمول بین رؤسای ستاد ارتش دو کشور شرکت کند. از وی پرسیدم که به آمریکایی‌ها چه خواهد گفت و او نقشه بزرگش را برایم تشریح کرد: آمریکایی‌ها مقادیر زیادی سلاح در اسرائیل انبار خواهند کرد که اسرائیل تنها در صورت مرگ آیت‌الله خمینی آنها را به کار خواهد گرفت. ارتش اسرائیل سپس از اردن و عراق عبور کرده و ایران را برای آمریکا اشغال خواهد کرد.»
شارون سپس واکنش شوروی را چنین توصیف می‌کند: «شوروی نیز خواهان اشغال زمین‌هایی خواهد بود اما پس از اینکه پی ببرد ارتش اسرائیل از قبل در آنجا بوده و تنها از طریق جنگ آنجا را ترک می‌کند، مردد خواهد شد. هیچ کشوری مشتاق جنگ نیست. روس‌ها به این نتیجه خواهند رسید که فرصت را از دست داده‌اند.»
نقشه بچه‌گانه شارون چنان بعید و نامحتمل به نظر می‌رسیده که حتی نویسنده کتاب زندگینامه‌اش نیز نمی‌توانسته آن را باور کند. لاندائو در ادامه می‌نویسد: «وقتی نگاه بدبینانه مرا دید به دستیارش گفت نقشه‌ها را بیاور. به من پرونده‌ای ضخیم حاوی برنامه‌های عملیاتی برای پیشروی ارتش اسرائیل از طریق اردن به ایران را نشان دادند. تحت تأثیر قرار گرفتم اما ظاهرا آمریکایی‌ها متقاعد نشده بودند.»
لاندائو می‌گوید شارون برنامه‌ای برای حمله به لبنان نیز داشت و به وی حتی اجازه چاپ آن را نیز داد. «نقشه بسیار نفسگیر بود. ارتش لبنان را اشغال کرده و شارون یک دیکتاتور مارونی-مسیحی برای کشور تعیین می‌کرد. وی سپس فلسطینی‌ها را به سوریه اخراج می‌کرد. حافظ اسد، رئیس‌جمهور سوریه، نیز آنها را به اردن می‌فرستاد، جایی که قدرت را در اختیار می‌گرفتند و عرفات تبدیل به حاکم کشور جدید فلسطینی می‌شد. فلسطین و اسرائیل سپس به مصالحه‌ای در کرانه غربی دست می‌یافتند - تقسیم سرزمین یا تقسیم نقش‌ها.»
لاندائو در ادامه از شکست مفتضحانه این طرح می‌گوید: «در ابتدا، جزئیات و دقیق بودن این نقشه توجه فرد را جلب می‌کند. اما وقتی دوباره به آن می‌اندیشیم متوجه می‌شویم که کل این ایده بر اساس سوء برداشت از وضعیت لبنان، سوریه و اردن بود. واقعیت این است که وقتی شارون سعی کرد برنامه را اجراء کند، 9 ماه پس از اینکه آن را منتشر کردم، نقشه به سختی شکست خورد.»
