گروه بین‌الملل مشرق - بنیامین نتانیاهو در یک تماس تلفنی با «موشه یعالون»، وزیر جنگ کابینه خود، به او دستور داد که روند بازگرداندن پیکر شهدای فلسطینی را که در حملات به صهیونیست‌ها به شهادت می‌رسند، به دولت خودگردان فلسطینی متوقف کند. دستور نتانیاهو دقیقا مخالف نظر موشه یعالون و سایر مقامات ارشد وزارت دفاع رژیم صهیونیستی است که باور دارند نگه داشتن پیکر شهدای فلسطینی نه تنها موجب بازدارندگی فلسطینی‌ها از حملات این چنینی نمی‌شود، بلکه می‌تواند انگیزه‌های تازه‌ای به فلسطینی‌ها برای حملات انتقامی بدهد.

نتانیاهو و موشه یعالون

یعالون البته انگیزه دیگری هم برای رویکرد خود در بازگرداندن فلسطینی‌ها داشت. او در یکی از جلسات کابینه در اکتبر سال گذشته در پاسخ به درخواست وزرای حزب راستگرای «خانه یهودی»، و وزیر امنیت داخلی این رژیم، «گیلعاد اردان»، برای نگه داشتن جنازه فلسطینی ها گفته بود: "اسراییل با جنازه‌ها معامله نمی‌کند."

جُدی آیزنکوت، فرماندهIDF

به علاوه، آیزنکوت با درخواست برخی سیاستمداران برای تشدید مجازات فلسطینی‌ها یا انجام عملیات نظامی درون قلمرو فلسطینی‌ها مخالفت کرد. به اعتقاد او چنین اقداماتی، موجب تخریب همکاری میان رژیم صهیونیستی و حکومت خودگردان است و می‌تواند موجب تشدید انتفاضه و خارج شدن آن از کنترل شود.

اما برای این دستور نتانیاهو، علی رغم عقل سلیم، و علی رغم آگاهی از نظر مقامات امنیتی و نظامی دولتش، چه دلیلی می توان یافت؟ چرا او به بهای تحقیر وزیر دفاع باسابقه خود، و نشان دادن تصویر یک وزیر بی اختیار و صرفا مجری اوامر از او، چنین تصمیمی گرفت؟

نتانیاهو هیچ بحثی درباره این موضوع با مقامات امنیتی و نظامی خود انجام نداد، امری که رویه ای معمول در رژیم صهیونیستی برای اتخاذ تصمیم در مسایل امنیتی است. او حتی در کابینه امنیتی این رژیم هم پیش از ابلاغ دستور، هیچ صحبتی درباره آن نکرده بود. دفتر نخست وزیر اسراییل حتی حاضر به پاسخ دهی به سیل سوالات خبرنگاران درباره زمان و اهمیت و تبعات این تصمیم نشد.

در جلسه هفتگی کابینه در 27 مارچ، نفتالی بنت به شدت به بنیامین نتانیاهو حمله و او را به " رقصیدن به ساز بتسیلم" متهم کرد.

نفتالی بنت، رهبر حزب «خانه یهودی»

بنت ظاهرا به وزیر دفاع و فرمانده ارتش اسراییل هم اشاره کرد بی آن که نام آن ها را به میان بیاورد. او خطاب به آن ها گفت: «شما فرق میان آدم خوب‌ها و آدم بدها را نمی‌دانید.» نتانیاهو هم که نمی خواست جلوی او کم بیاورد، پاسخ داد: «لازم نیست که شما دفاع از ارتش اسراییل را به من یاد بدهید.»

نتانیاهو و نفتالی بنت

درست فردای این جلسه طوفانی بود که نتانیاهو دستور تلفنی خود را به موشه یعالون ابلاغ کرد. به نظر می‌رسد که نتانیاهو از حمله بنت برافروخته شده و تصمیم گرفته که با یک اقدام قاطع خود را در موضع بالاتر از نفتالی بنت و سایر راست گرایان افراطی قرار دهد.

گفتنی است که این رفتار در این سال ها به یک رفتار معمول برای نتانیاهو تبدیل شده است. او قصد ندارد رقابت بر سر محبوبیت میان شهرک‌نشینان صهیونیست را به رهبر حزب «خانه یهودی» واگذار کند. به طوری که او حاضر است هر هزینه سیاسی و امنیتی را بپردازد تا نفتالی بنت یا هر چهره راستگرای مطرح دیگری (درون یا بیرون دولت) نتواند جای او را در چشم و دل یهودیان افراطی، به ویژه شهرک نشینان، بگیرد. مصادیق چنین رفتاری دست کم در 4، 5 سال اخیر بسیار بوده است.

یکی از این مصادیق، تسلیم شدن او به تقاضای راست گرایان افراطی برای عدم آزادی زندانیان قدیمی فلسطینی به عنوان پیش شرط مذاکرات سازش با حکومت خودگردان بود. این در حالی بود که نتانیاهو متعهد به انجام این اقدام بود. با این حال، در آستانه شروع دور جدید مذاکرات، نتانیاهو از بین آزادی زندانیان و دستور توقف شهرک سازی هاف اولی را انتخاب کرد، چرا که فکر می کرد این تصمیم تاثیر منفی کم تری بر محبوبیت او در بین شهرک نشینان صهیونیست دارد.

شهرک نشینان صهیونیست، افراطی ترین اقشار جامعه اسراییل

وقتی موعد آزادی چهارمین و آخرین زندانی فلسطینی در سال 2014 رسید، راست گرایان به رهبری «جنبش اسراییل من»، کارزاری را علیه آزادی او به راه انداختند. نتانیاهو تسلیم خواست این کارزار شد و آزادی این زندانی را لغو کرد و مذاکرات به بن بست رسید.

شهرک های صهیونیستی در اراضی فلسطینی

مثلا در مارچ 2011، یک خانواده شهرک نشین مورد اصابت چاقو از سوی فلسطینی ها قرار گرفت. نتانیاهو بی درنگ دستور ساخت صدها واحد مسکونی جدید را در اراضی فلسطینی ها صادر کرد. دستوری که البته بعدا مجبور به عقب نشینی از آن شد.

یکی از مسخره ترین رفتارهای سیاسی نتانیاهو در پی حکم دادگاه عالی رژیم صهیونیستی مبنی بر تخریب 5 خانه ساخته شده در زمین خصوصی یک خانواده فلسطینی در شهرک «بیت ایل»، انجام گرفت. نتانیاهو که نگران خدشه دار شدن محبوبیت خود بود، تصمیم گرفت که در عوض این حکم، به شهرک نشینان «هدیه» دهد و اعلام کرد که 851 واحد مسکونی جدید ساخته خواهد شد. البته باز هم در نهایت او مجبور شد که تسلیم موضع وزارت دفاع خود شود که این طرح را غیرعملی می دانست.

اما در مورد اخیر، یعنی رقابت با نفتالی بنت، علی رغم موضع صریح وزارت دفاع درباره خطرات بازنگرداندن جنازه شهدای فلسطینی و هشدارهای مقامات امنیتی، نخست وزیر اسراییل بار دیگر منافع سیاسی خود را بر منافع امنیتی و سیاسی رژیم صهیونیستی ترجیح داد.

با این حال، به نظر می رسد که موشه یعالون، مقام کهنه کار امنیتی و نظامی صهیونیست ها که پیش از این بر سر قتل غیرقانونی جوان فلسطینی خلع سلاح شده در الخلیل به دست نیروهای نظامی اسراییل، به شدت علیه نفتالی بنت و شرکایش موضع گرفته بود، تصمیم گرفت در برابر این تحقیر بزرگ از جانب نتانیاهو ساکت بماند، چنان که گویی از ابتدا هیچ موضعی در قبال این مساله نداشته است.