به گزارش مشرق، سنگ پرانی ورزشگاه تختی اهواز به قول فرماندار این شهر، فاجعه نبود. این گفته اگرچه عجیب به نظر می رسد اما پربیراه نیست از این جهت که در سال های گذشته در همه عرصه های ورزشی آنقدر چنین مواردی در ورزش ایران رخ داده که باید گفت اتفاقات تلخ ورزشگاه تختی اهواز هم به جمع خاطرات زشت ورزش ایران می‌پیوندد.
در سال‌های گذشته در رقابت‌های لیگ برتر بسکتبال، فوتسال و والیبال، بدتر از سنگ‌پرانی، چاقوکشی هم بوده است. نارنجک پرانی بیشتر به یک شوخی شبیه است و دشنام به بازیکن فوتبال و برف پرانی در قیاس با اتفاقات تلخ تر در ورزشگاه ها، اصلا به حساب نمی آید.
از سوء مدیریت مسئولان شهر اهواز در خصوص برگزاری بازی استقلال این شهر با پرسپولیس در ورزشگاه تختی که بگذریم، اکنون سوال اینجاست این بهترین تماشاگران دنیا چگونه است که با سنگ و چوب بر سر هموطن خود می کوبند؟ این موضوعی است که در حال حاضر باید آسیب شناسی شود.
کدام انسان عاقل و البته دل‌رحمی از بیرون ورزشگاه قلوه سنگ بزرگ به داخل ورزشگاه پرتاب می کند؟ آیا این قلوه سنگ ها نمی توانست منجر به آسیب دیدگی و حتی مرگ یک انسان شود؟ هنوز خاطره تلخ سرباز احمدی از اذهان مردم پاک نشده است.
اکنون در کنار انتقاد به مسئولان برگزاری این دیدار باید به سراغ مسئولان فرهنگی - ورزشی کشور رفت. وقتی برنامه های فرهنگی برای تماشاگر فوتبال هیچ اشاره ای به فرهنگسازی ورزشگاه ها ندارد، آیا نتیجه ای غیر از این را باید انتظار داشت؟ وقتی ورزشگاه ها هنوز به صندلی تجهیز نشده چطور می توان شخص خاطی را پیدا کرد؟ وقتی با تماشاگر محترمانه رفتار نمی شود، چطور می توان انتظار رفتار محترمانه داشت؟
از تهران گرفته تا تبریز و از اصفهان تا اهواز ، از بوشهر و از انزلی تا مشهد، همواره ورزشگاه های ما ناامن بوده اند. آیا این نیاز به یک آسیب شناسی جدی ندارد؟ از ورزشگاه خارج می شویم و به سراغ شبکه های مجازی می رویم. این همه دشنام و بی احترامی به هر ورزشکار، از ایوان زایتسف و لیونل مسی گرفته تا ملی پوشان والیبال و فوتبال، این حاصل چه فرهنگی است؟
وقتی چند سال قبل مسئول عالیرتبه ورزش گفت نارنجکی که در ورزشگاه آزادی به پای بازیکن کره شمالی اصابت کرده، از بیرون استادیوم پرتاب شده است، آن روز باید جدی تر به این موضوع می پرداختیم. و اول باید از خود مسئول شروع می کردیم که چگونه بر بی فرهنگی تماشاگر ایرانی سرپوش گذاشت.
بله خدا را صدهزار مرتبه شکر که در ورزشگاه تختی کسی جانش را از دست نداد اما ای هوادار، ای تماشاگر و ای مسئول، چاره ای اساسی تر بیندیش تا ورزشی که باید به قول مولای متقیان باعث تقویت بدن در راه خدمت کردن به پروردگار شود، مصیبت بر جای نگذارد.
به نظر می رسد با فاجعه ورزشگاه پورت سعید مصر که در آن ۷۰ نفر کشته شدند و ۵۰۰ نفر مجروح، فاصله چندانی نداریم. این اتفاقات، در عین حال که دور از ذهن به نظر می رسد اما بسیار غافلگیرکننده رخ می دهد. مراقب باشیم.
در سال‌های گذشته در رقابت‌های لیگ برتر بسکتبال، فوتسال و والیبال، بدتر از سنگ‌پرانی، چاقوکشی هم بوده است. نارنجک پرانی بیشتر به یک شوخی شبیه است و دشنام به بازیکن فوتبال و برف پرانی در قیاس با اتفاقات تلخ تر در ورزشگاه ها، اصلا به حساب نمی آید.
از سوء مدیریت مسئولان شهر اهواز در خصوص برگزاری بازی استقلال این شهر با پرسپولیس در ورزشگاه تختی که بگذریم، اکنون سوال اینجاست این بهترین تماشاگران دنیا چگونه است که با سنگ و چوب بر سر هموطن خود می کوبند؟ این موضوعی است که در حال حاضر باید آسیب شناسی شود.
کدام انسان عاقل و البته دل‌رحمی از بیرون ورزشگاه قلوه سنگ بزرگ به داخل ورزشگاه پرتاب می کند؟ آیا این قلوه سنگ ها نمی توانست منجر به آسیب دیدگی و حتی مرگ یک انسان شود؟ هنوز خاطره تلخ سرباز احمدی از اذهان مردم پاک نشده است.
اکنون در کنار انتقاد به مسئولان برگزاری این دیدار باید به سراغ مسئولان فرهنگی - ورزشی کشور رفت. وقتی برنامه های فرهنگی برای تماشاگر فوتبال هیچ اشاره ای به فرهنگسازی ورزشگاه ها ندارد، آیا نتیجه ای غیر از این را باید انتظار داشت؟ وقتی ورزشگاه ها هنوز به صندلی تجهیز نشده چطور می توان شخص خاطی را پیدا کرد؟ وقتی با تماشاگر محترمانه رفتار نمی شود، چطور می توان انتظار رفتار محترمانه داشت؟
از تهران گرفته تا تبریز و از اصفهان تا اهواز ، از بوشهر و از انزلی تا مشهد، همواره ورزشگاه های ما ناامن بوده اند. آیا این نیاز به یک آسیب شناسی جدی ندارد؟ از ورزشگاه خارج می شویم و به سراغ شبکه های مجازی می رویم. این همه دشنام و بی احترامی به هر ورزشکار، از ایوان زایتسف و لیونل مسی گرفته تا ملی پوشان والیبال و فوتبال، این حاصل چه فرهنگی است؟
وقتی چند سال قبل مسئول عالیرتبه ورزش گفت نارنجکی که در ورزشگاه آزادی به پای بازیکن کره شمالی اصابت کرده، از بیرون استادیوم پرتاب شده است، آن روز باید جدی تر به این موضوع می پرداختیم. و اول باید از خود مسئول شروع می کردیم که چگونه بر بی فرهنگی تماشاگر ایرانی سرپوش گذاشت.
بله خدا را صدهزار مرتبه شکر که در ورزشگاه تختی کسی جانش را از دست نداد اما ای هوادار، ای تماشاگر و ای مسئول، چاره ای اساسی تر بیندیش تا ورزشی که باید به قول مولای متقیان باعث تقویت بدن در راه خدمت کردن به پروردگار شود، مصیبت بر جای نگذارد.
به نظر می رسد با فاجعه ورزشگاه پورت سعید مصر که در آن ۷۰ نفر کشته شدند و ۵۰۰ نفر مجروح، فاصله چندانی نداریم. این اتفاقات، در عین حال که دور از ذهن به نظر می رسد اما بسیار غافلگیرکننده رخ می دهد. مراقب باشیم.
